อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 612

“คนในเผ่าหยกทุกคนล้วนโดนคำสาปโลหิต ทำไม......”

“ทำไมข้าถึงไม่โดนคำสาปโลหิตใช่มั้ยล่ะ?”

กู้ชูหน่วนพยักหน้า

นางไม่เชื่อว่าคำสาปโลหิตจะแก้ได้ง่ายดายขนาดนั้น

หากว่ามันแก้ได้ง่ายขนาดนั้น คนในเผ่าหยกจะถึงขั้นที่ต้องเสาะหามุกมังกรมาตลอดพันปีด้วยเหรอ

“ข้าโดนพิษเย็นมาตั้งแต่เด็ก ทั้งยังโดนพิษใบเลือดดำอีก และท่านแม่ของข้าก็เป็นคนวางยาพิษบางส่วนในนั้นด้วยตัวเอง”

“เพื่อยับยั้งคำสาปโลหิต?”

“ใช่”

“แต่......เพียงแค่ให้คำสาปโลหิตกำเริบช้าลงเท่านั้น ไม่ได้รักษาถึงแก่น บางทีผ่านไปอีกไม่กี่ปี ข้าก็จะเป็นเหมือนพวกเขา”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้ตามหามุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ดด้วยความร้อนใจเช่นกัน

ประการแรกคือช่วยตัวเขาเอง

ประการที่สองคือช่วยชีวิตคนในเผ่าท่านแม่ของเขา

ตอนนั้นท่านแม่ใช้พิษรุนแรงยับยั้งคำสาปโลหิตของเขา แม้ว่าคำสาปโลหิตจะไม่กำเริบ แต่หลายปีมานี้ ทุกๆวันทุกๆคืนเขาก็แทบจะผ่านมาด้วยความเจ็บปวดทรมานทั้งนั้น

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะกอดเอวที่แข็งแรงของเขาไว้ วางแก้มบนหน้าอกของเขา ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงและมีพลังของเขา

ไม่รู้ว่าเพราะเย่จิ่งหานเสียสละชีวิตเข้าช่วยเหลือมาหลายครั้งหลายครา หรือเพราะสงสารที่เขาเป็นคนเผ่าหยกที่มีโรคเหมือนกัน แต่กู้ชูหน่วนรู้สึกว่าตอนนี้เย่จิ่งหานดูอบอุ่นมากกว่าเมื่อก่อนแล้ว

“แล้วพ่อของท่านล่ะ รู้จักกันมานานขนาดนี้ ก็ไม่เคยได้ยินท่านเอ่ยถึงพ่อของท่านมาก่อน”

“พ่อของข้าหลังจากที่ท่านแม่ของข้าเสียชีวิต ก็ทุ่มเทแรงกำลังของแคว้นเพื่อเสาะหามุกมังกร แต่ก็หาอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็เสียชีวิตด้วยอาการซึมเศร้าเพราะคิดถึงท่านแม่ของข้า”

“ตอนนั้นท่านอายุเท่าไหร่?”

“ประมาณสี่ขวบล่ะมั้ง”

“ท่านพ่อท่านแม่ของท่านจะต้องรักท่านมากเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นแม่ของท่านก็คงจะตัดใจวางยาพิษใบเลือดดำเพื่อยับยั้งคำสาปโลหิตให้ท่านไม่ลง และพ่อของท่านก็คงจะไม่มอบอำนาจของกองทหารให้ท่านหรอก”

พิษใบเลือดดำปกติทันทีที่เข้าสู่ร่างกาย ก็จะต้องตายอย่างแน่นอน เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ก็คงเป็นเพราะแม่ของเขาใช้กำลังภายในทั้งหมด ปกป้องหลอดเลือดหัวใจของเขาไว้สินะ

“อื้ม” สีหน้าของเย่จิ่งหานหม่นหมอง ดูสีหน้าอารมณ์ไม่ออก แต่รอบกายของเขากลับแผ่กลิ่นอายอันโศกเศร้าออกมา

เขาเอาศีรษะมาจรดตรงเส้นผมของกู้ชูหน่วน ดมกลิ่นหอมที่เส้นผมของนาง ถามว่า “แล้วเจ้าล่ะ? ตัวตนของเจ้ามีกี่ตัวตน พ่อแม่ของเจ้าคือกู้เฉิงเซี่ยงและฮูหยินกู้จริงหรือ?”

“ข้าไม่รู้ ข่าวลือ.....อดีตฮ่องเต้ชอบท่านแม่ของข้า ท่านแม่ของข้ามีใจรักต่อกู้เฉิงเซี่ยง สุดท้ายอดีตฮ่องเต้ก็รับท่านแม่ของข้าเป็นน้องสาวบุญธรรม พระราชทานพิธีสมรสแก่กู้เฉิงเซี่ยง เรื่องนี้เป็นความจริงหรือ?”

“ทั้งชีวิตของเสด็จพ่อรักผู้หญิงเพียงคนเดียว นั่นก็คือเสด็จแม่ของข้า เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะชอบท่านแม่ของเจ้า แม้ว่าจะชอบ ก็น่าจะเป็นแค่ความชอบระหว่างพี่น้องเท่านั้น”

“ใช่หรือ......”

กู้ชูหน่วนตอบด้วยความงงงัน

ทำไมนางถึงได้รู้สึกอดีตฮ่องเต้มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับท่านแม่ของนางล่ะ?

แล้วฮูหยินเฉิงเซี่ยงเป็นแม่ของนางจริงๆหรือ?

ตัวตนของเจ้าของร่างเดิมมากมายขนาดนี้ หรือคุณหนูสามจวนเฉิงเซี่ยงจะเป็นตัวตนปลอมอีกตัวหนึ่งเท่านั้นนะ?

“เจ้าไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองเป็นใครหรือ?” เย่จิ่งหานเอ่ยถามขึ้นทันที

“หากข้าจะบอกว่า ข้าความจำเสื่อม แม้แต่ตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ท่านจะเชื่อหรือไม่?”

เย่จิ่งหานไม่ได้พูดจาเป็นเวลานาน นานจนกู้ชูหน่วนคิดว่า เย่จิ่งหานไม่เชื่อคำพูดของนางโดยสิ้นเชิง

คิดไม่ถึงว่าเย่จิ่งหานจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าเชื่อ”

“อ๋อ.....ทำไม......”

“ไม่รู้สิ น่าจะเป็นสัมผัสที่หกของผู้ชายล่ะมั้ง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ไม่ว่าตัวตนของเจ้าจะมีมากมายแค่ไหน ข้ารู้เพียงว่า เจ้าเป็นภรรยาของข้า เป็นภรรยาที่ข้าเย่จิ่งหานแต่งมาด้วยความถูกต้องชอบธรรม และเป็นภรรยาแบบสามีภรรยาที่มีความสัมพันธ์กันจริง”

เข้าเน้นหนักคำว่าสามีภรรยาที่มีความสัมพันธ์จริง

กู้ชูหน่วนกลอกตาขาว

ผละออกไปจากเขาอย่างอ่อนล้า

“วันนั้นบนภูเขาร้าง ข้าโดนยาพิษเข้า”

“แล้วครั้งที่สองล่ะ?”