อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 625

ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะหันหลังจากไป ทันใดนั้น องค์หญิงตังตังก็นั่งลงบนพื้น ร้องไห้ออกมายกใหญ่ โดยไม่สนใจฐานะหน้าตาองค์หญิงแห่งแคว้นของนางโดยสิ้นเชิง

นางร้องไห้เสียจนน้ำมูกน้ำตาไหลดั่งสายฝนไปพลาง และกล่าวหานางไปพลาง

“เจ้าเป็นผู้ใหญ่ประสาอะไร เจ้าเป็นเสด็จอาสะใภ้ประสาอะไร เจ้าก็รังแกข้าเป็นอย่างเดียว เจ้าเทียบไม่ได้แม้แต่หนึ่งในสิบล้านของเสด็จพี่ของข้าด้วยซ้ำ”

กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ตัวเองอย่างเหลือเชื่อ

นางรังแกนาง?

นางไปรังแกนางเมื่อไหร่?

องค์หญิงจอมดื้อคนนี้ไม่มารังควานนาง นางก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว

“หากไม่ใช่เพราะเจ้าเขียนมั่วซั่ว อาจารย์ซ่างกวนก็จะไม่โกรธ เขาไม่โกรธก็จะไม่ไปจากราชวิทยาลัย ทั้งหมดโทษเจ้า อาจารย์ซ่างกวนจะต้องผิดหวังกับข้ามากเป็นแน่ ฮือๆ....”

กู้ชูหน่วนอยากบอกนางมาก

อาจารย์ซ่างกวนจากไป ร้อยในสิบล้านก็เป็นไม่ได้ที่จะเป็นเพราะนาง

แต่องค์หญิงตังตังร้องไห้จนหายใจไม่ทัน หน้าอกของนางยกขึ้นลงอย่างแรง บอกว่าน้อยใจมากเพียงใดก็น้อยใจมากเท่านั้น คำพูดที่มาถึงปากถูกกลืนกลับไปแล้ว

“ซ่างกวนฉู่มีอะไรดีนักหนา? คนผู้นั้นใจดำเจ้าเล่ห์ จากความคิดก็เจ้าก็สู้เขาไม่ได้ และควบคุมเขาไม่ได้อีกด้วย”

“เพ้อเจ้อ อาจารย์ซ่างกวนสุขุมอ่อนโยน จิตใจดีถ่อมตน เขาใจดำตรงไหนกัน? เห็นได้ชัดว่าเจ้ามีอคติกับอาจารย์ซ่างกวน มุ่งเป้าไปที่เขาทุกอย่าง ทำให้เขาไม่เหลือเกียรติในราชวิทยาลัยแล้วสักนิด เจ้ายังด่าว่าข้าโง่อีก ฮือๆ.....ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครว่าข้าเช่นนี้มาก่อน เสด็จพี่ของข้าก็ชมว่าตรงไปตรงมาน่ารักกันหมด”

องค์หญิงผู้สูงศักดิ์แห่งแคว้นนั่งร้องห่มร้องไห้บนพื้นไม่เป็นท่า พริบตานั้นก็เป็นที่สนใจของผู้คนในวิทยาลัยไม่น้อย แต่ละคนมุงเข้ามาดูความสนุกสนาน วิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา

กู้ชูหน่วนอัดอั้นเหมือนน้ำท่วมปาก

ซ่างกวนฉู่จิตใจดีงามอ่อนน้อมถ่อมตน?

ถุ้ย จะบอกว่าเขาเป็นหมาป่าที่หุ้มด้วยเนื้อหนังของแกะก็ไม่เกินไป

ตอนที่ซ่างกวนฉู่จัดการนาง นางตาบอดหรือ? มองไม่ออกหรือไง?

นางไปว่านางโง่เมื่อไหร่กัน?