อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 652

นอกประตูจวนแม่ทัพ กู้ชูหน่วนหลบอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลต้นหนึ่ง ลังเลในใจว่าจะเข้าไปดีหรือไม่

จวนแม่ทัพเป็นเหมือนปกติที่ผ่านมา มองไม่เห็นความแตกต่างอะไร แต่ในใจของนางรู้สึกพะว้าพะวังอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเป็นความสงบก่อนจะเกิดพายุเช่นนั้น

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดว่า นี่อาจจะเป็นเกม

แม่ทัพใหญ่อยู่ในสนามรบมาหลายสิบปี หากมีเรื่องสำคัญจะพูดคุยกับนางอย่างลับๆ เขาจะไม่มีทางโง่พอที่จะให้คนมาแจ้งต่อนางว่าเจอกันที่ห้องลับ

นางได้ให้คนมาตรวจสอบแล้ว คนรับใช้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนสนิทของแม่ทัพใหญ่ มีภูมิหลังสะอาด และเป็นคนของจวนแม่ทัพจริง

กู้ชูหน่วนเดินไปมา ลังเลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดก็ตัดสินใจเข้าไปสืบหาดูว่าเป็นยังไงกันแน่

หากคำสั่งลับนั่นเป็นคำสั่งการของแม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงสองอย่าง อย่างแรก เขามีอันตราย คิดอยากจะใช้วิธีการนี้เพื่อบอกให้นางดำเนินการด้วยความระวังตัว

อย่างที่สอง มีคนไม่ประสงค์ดีต่อแม่ทัพใหญ่และนาง

หากไม่ใช่เขาเป็นคนสั่ง เช่นนั้นก็ไม่ต้องคิดถึงความเป็นไปได้อื่นใดแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีคนต้องการเล็งเป้ามาที่พวกเขา

ไม่ว่าจะเป็นความเป็นไปได้ใด นางจำเป็นจะต้องไปดูสักหน่อย เพื่อรับประกันว่าแม่ทัพใหญ่และมุกมังกรเม็ดที่เจ็ดนั้นปลอดภัย

กู้ชูหน่วนไม่อยากทำให้คนในจวนแม่ทัพแตกตื่น ดังนั้นนางจึงเลือกปีนกำแพงเข้าไป

การเคลื่อนไหวของนางงดงามราวกับหงส์เหินเช่นนั้น เพียงแค่แวบเดียวก็เข้าไปในจวนแม่ทัพแล้ว แม่ทัพใหญ่เซียวเคยพานางมาที่ห้องลับครั้งหนึ่ง กู้ชูหน่วนคุ้นเคยกับจวนแม่ทัพมาก คลำทางเข้าไปที่ห้องลับภายในความมืดมนได้โดยตรง

ทางเข้าห้องลับอยู่หลังภาพวาดในห้องหนังสือ

ก่อนที่กู้ชูหน่วนจะมาถึงห้องหนังสือก็ได้กลิ่นคาวเลือดแล้ว

นางเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน ในตาเฉียบคม ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในจิตใจทันที

“ปัง......”

นางถีบประตูห้องหนังสือเข้าไปทันที ที่ประทับเข้าในสายตาคือศพในกองเลือดของแม่ทัพใหญ่เซียว

ในช่วงเวลาที่ลังเลเช่นนี้ เซียวหยู่ชง เซียวหยู่โหลว เซียวหยู่เซวียน รวมทั้งเซียวหวั่นเอ๋อร์และคนอื่นๆก็พุ่งเข้ามากันทั้งหมดแล้ว

เมื่อเห็นสถานการณ์ด้านใน ทุกคนต่างตกใจจนสีหน้าซีดเผือด เซียวหวั่นเอ๋อร์ถึงกับเป็นลมไปโดยตรง

“ท่านพ่อ......”

เซียวหยู่ชงและเซียวหยู่โหลวร้องตะโกนด้วยความเศร้าโศก สาวเท้าก้าวใหญ่พุ่งไปที่ศพของแม่ทัพใหญ่เซียวอย่างรวดเร็ว

เซียวหยู่เซวียนสีหน้าซีดขาว มองดูมือเปื้อนเลือดของกู้ชูหน่วนด้วยความตะลึง ร่างกายโซเซสองสามที ดวงตาเต็มไปด้วยคำถามและความไม่น่าเชื่อ

เซียวหยู่ชงคว้าคอเสื้อของกู้ชูหน่วน ตะคอกกล่าว “ทำไมเจ้าต้องฆ่าท่านพ่อของข้า ทำไม......”

“ชิ้งชิ้งชิ้ง.......”

แม้ว่าคนรับใช้ของจวนแม่ทัพโดยส่วนใหญ่จะเป็นคนชราคนอ่อนแอผู้ป่วยและคนพิการ แต่ที่นี่ก็มีทหารของจวนอยู่ไม่น้อย ทหารในจวนเหล่านี้แต่ละคนชักอาวุธออกมา ล้อมรอบกู้ชูหน่วนไว้