อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 66

กู้ชูหน่วนจับอุณหภูมิในกระถางทองสัมฤทธิ์ เย็นจนมือนางแข็งไปหมด

“จิ๊ๆๆ ไม่รู้ว่าจริงๆว่าหลายปีมานี้ ทำไมเจ้าไม่แข็งตาย”

“คุณหนูสามกู้” ชิงเฟิงเตือน

“ตะโกนเสียงดังทำไม ข้าไม่ได้หูหนวกสักหน่อย เอาผงยานี้สาดไปที่รอบกระถางทองสัมฤทธิ์ แล้วเอางูพิษแมงป่องพิษเทเข้าไปให้หมด”

“ว่าไงนะ……ไม่ได้จะฆ่าแล้วเอามาทำยาเหรอ? นี่มันยังมีชีวิตอยู่เลยนะ” ถ้ากัดท่านอ๋องขึ้นมาจะทำยังไง?

“ยังไม่ตายข้าจะเอามาทำไม เร็วๆ เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นน้ำแข็งอีกหรอก พวกเจ้าจับงูพิษมามากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ”

“ท่านอ๋อง……”

เรื่องแบบนี้พวกเขาไม่กล้าทำหรอก ต่างก็หันไปมองเย่จิ่งหาน รอคำสั่งจากเขา

แววตาของเย่จิ่งหานเป็นประกาย แล้วพูดออกมาช้าๆว่า “ทำตามนั้น”

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียปาดเหงื่อ

เหงื่อที่ปาดครั้งนี้กลับเป็นเหงื่อเย็น

ในตอนที่เทตะขาบแมงมุมและสัตว์มีพิษลงไป พวกเขาก็ปากสั่นใจสั่นไม่ไหว

สัตว์มีพิษเทลงไปด้วยกัน แค่ว่ายในกระถางทองสัมฤทธิ์ ไม่ได้กัดเย่จิ่งหาน แถมยังหลบเย่จิ่งหานอีกด้วย

พวกมันอยากหนีออกจากกระถางทองสัมฤทธิ์ และก็กลัวผงยารอบๆขอบกระถางทองสัมฤทธิ์ จึงต้องว่ายต่อไปอย่างหวาดกลัว

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียรออยู่นานมาก ก็ไม่เห็นสัตว์มีพิษตัวไหนกัดท่านอ๋อง ใจที่สั่นเท่านั้นก็ถึงหายสั่นช้าๆ

คุณหนูสามกู้ก็ถือว่าพึ่งพาได้บ้าง ไม่งั้นสัตว์มีพิษพวกนี้กัดท่านอ๋องเข้า พวกเขาไม่รู้ว่าจริงๆว่าควรทำยังไง

“นิ่งอยู่ไย เอายาอีกถ้วยป้อนให้ท่านอ๋องสิ”

กู้ชูหน่วนนั่งไขว่ห้าง ออกคำสั่งอย่างขี้เกียจ

เจี่ยงเสวียเอายามา

เย่จิ่งหานกวาดตามองยาสีดำๆนั้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สุดท้ายก็ดื่มลงไปรวดเดียว

“โยน……”

กู้ชูหน่วนโยนผลไม้แช่อิ่มไป หาวแล้วพูดว่า “กินผลไม้แช่อิ่มหนึ่งเม็ด ปากจะได้ไม่ขม ใจก็จะได้ไม่ขมด้วย”

เย่จิ่งหานรับเอาไว้ มองดูผลไม้แช่อิ่มในมือ ในใจก็รู้สึกสับสน

เขามีพิษติดตัวมาแต่เกิด ตั้งแต่เขาจำความได้ก็กินยามาตลอด ทั้งชีวิตนี้สิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุด ก็คือการกินยา

ไม่มีใครรู้ว่าเขากลัวขม ขนาดเสด็จแม่เขายังไม่รู้เลย

หลายปีมานี้ เขาชินกับการแข็งแกร่งต่อหน้าผู้คน ดังนั้นไม่เคยกินผลไม้แช่อิ่มมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้ ให้เขากินยาสองครั้ง และให้ผลไม้แช่อิ่มเขาสองครั้ง