อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 67

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียคุกเข่าลงพร้อมกัน ไม่กล้าเงยหน้ามองท่านอ๋อง กู้ชูหน่วนรีบอธิบายว่า “ปรักปรำกันชัดๆ ข้าไม่รู้จริงๆว่างูตัวเล็กๆพวกนั้นจะกัดตรงนั้น……เออ……ของเจ้า พวกมันมีตาหามีแววไม่ ข้าจะกำจัดพวกมันทิ้งเอง……”

เย่จิ่งหานโมโห

โมโหมากจริงๆ

ที่โมโหกว่าก็คือ ทุกครั้งตอนที่ถูกกู้ชูหน่วนรังแก เขาก็ขยับตัวไม่ได้เลย

ขนาดครั้งนี้ ก็อ่อนแอจนยกมือขึ้นไม่ได้

งูเล็ก?

นั่นเป็นงูเล็กเหรอ?

งูใหญ่ชัดๆ เคยเห็นงูเล็กที่ยาวถึงสองเมตรไหม?

“ดูสิ มันรนหาที่เอง ไปเจอท่านยมทูตแล้วล่ะ”

กู้ชูหน่วนชี้งูตัวนั้น ใบหน้าเหมือนผู้ผดุงความยุติธรรม เหมือนว่างูตัวนั้นเป็นคนผิด

ตายไปตัวหนึ่ง ยังมีอีกหลายตัว รวมไปถึงตะขาบแมงป่องอีก เย่จิ่งหานถูกสัตว์มีพิษล้อมตัวไปหมด สัตว์มีพิษกัดตัวเขาไม่ยอมปล่อย

ความเจ็บปวดเป็นระยะ เจ็บจนเขาแทบจะขาดใจ

กู้ชูหน่วนเอาถ้วยยาที่เขาเพิ่งดื่มเสร็จมา แล้วเอาลงไปในกระถางทองสัมฤทธิ์ลึกๆ จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า “นี่ไง ปิดไว้ก็ได้แล้วนี่”

“……”

“หมับ……”

เย่จิ่งหานบีบคอกู้ชูหน่วนไว้อย่างรวดเร็วเหมือนดั่งสายฟ้าแลบ

“เจ้ารนหาที่ตายหรือไง”

น้ำเสียงเย็นชาจนไร้ความอบอุ่น ความอาฆาตแผ่ซ่านออกมา

อาการขาดอากาศหายใจทำเอาสีหน้ากู้ชูหน่วนแดงก่ำไปหมด

นางพลิกหลังมือ ฝังเข็มไปที่จุดเลือดลมบนร่างกายของเย่จิ่งหานอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่า นางว่าเร็วแล้ว เย่จิ่งหานเร็วกว่านางเยอะ

“หมับ……”

เข็มเงินตกลงพื้น มือของนางถูกเย่จิ่งหานจับเอาไว้

กู้ชูหน่วนพยายามขัดขืน แต่มือของเย่จิ่งหานเหมือนมีกาวเหนียวๆติดไว้ ไม่ว่านางจะขัดขืนยังไงก็ไม่มีประโยชน์

ถ้าจะบอกว่าไม่ตะลึงนั่นคงไม่จริง