อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 717

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกไปทั้งหมด แต่พวกกู้ชูหน่วนต่างก็ฟังออก คนของพวกเขาน่าจะถูกฆ่าตายทั้งหมดแล้ว มีเพียงเขาที่แบกเย่จิ่งหานที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหนีออกมาได้

ดวงตาของกู้ชูหน่วนมีแววเย็นยะเยือกวาบผ่าน

นางไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา ได้แต่เพิ่มความระมัดระวังในการรักษาให้กับเย่จิ่งหาน

หลังจากตัดเสื้อผ้าของเขาออก บนร่างกายของเขามีรอยฝ่ามือสีดำกระจายอยู่เต็มไปหมด ฝ่ามือสีดำทุกรอยแทบจะเพียงพอต่อการเอาชีวิตเขาได้

กู้ชูหน่วนยากจะนึกภาพออกได้ว่า เขานั้นสามารถหนีมาได้อย่างไร จากการโจมตีของสุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ที่ร่วมมือกัน

ไม่ ไม่ใช่สุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ เป็นสุดยอดผู้อาวุโสทั้งห้า เพราะยังมีรองหัวหน้าเผ่าซือคง

เพื่อจะช่วยแย่งชิงมุกมังกรแทนนาง เขายอมเสียสละแม้กระทั่งชีวิตตนเอง

เสื้อถูกดึงลงไปเรื่อยๆ บริเวณหน้าท้องของเขามีรอยฝ่ามือประทับอยู่ รอยฝ่ามือนั้นมีกลิ่นกัดกร่อนโชยออกมา รอบๆรอยเลือดนั้นเนื้อหนังกำลังค่อยๆเน่าเปื่อยโดยเห็นได้ด้วยตาเปล่า รวมไปถึงอวัยวะภายในของเขาก็เริ่มเน่าเปื่อยเช่นกัน

ดวงตาของทุกคนต่างก็มีแต่ความตกตะลึง

นี่มันรอยแผลอะไรกันแน่ ทำไมจึงได้ร้ายกาจเช่นนี้

กู้ชูหน่วนลองใช้หลายวิธี แต่ก็ไม่สามารถหยุดการเน่าเปื่อยไม่ให้ขยายวงกว้างออกไปได้

เวินเส้าหยีท่าทีเรียบเฉย เอ่ยด้วยเสียงเนิบช้าว่า "นี่เป็นกระบวนท่าไม้ตายเฉพาะตัวของสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮย นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถถอนพิษได้ อีกอย่าง……ขอเพียงถูกฝ่ามือกัดกร่อนของเขาเข้า มากสุดสามวัน หลังจากสามวันต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย"

"ฝ่ามือกัดกร่อน"

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจ

แต่พวกเสี่ยวลู่ เจี่ยงเสวียรวมไปถึงสวีหู่ต่างก็เข้าใจ

นี่เป็นกระบวนท่าที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุดท่าหนึ่งของเผ่าเทียนเฟิ่น

หลายปีมานี้ไม่รู้ว่ามีคนเท่าไหร่ที่ต้องตายเพราะฝ่ามือกัดกร่อนนี้

"ข้าจะหาตาแก่หนังเหนียวคนนั้นเพื่อเอายาถอนพิษ"

เจี่ยงเสวียว่าแล้วก็จะจากไป

กู้ชูหน่วนดึงตัวเขาเอาไว้ทันที

"เจ้าจะไปตายหรืออย่างไร เย่จิ่งหานยังสู้ไม่ได้ เจ้าจะสู้ได้หรือ"

"แล้วจะทำอย่างไร ข้าไม่อาจให้ท่านอ๋อง……"

"เสี่ยวลู่ เจ้ากับผู้อาวุโสหกนำมุกมังกรกับเย่จิ่งหานกลับไปที่เผ่าหยกก่อน ข้าจะพาคนบางส่วนไปหายาถอนพิษ"

"นายหญิง ไม่ได้เด็ดขาด ท่านไม่กลับไปด้วย แม้จะส่งมุกมังกรกลับไปก็ไร้ประโยชน์ เผ่าหยกไม่มีทางให้เทพสงครามเข้าไปแน่ อีกอย่างทำเช่นนี้ก็อันตรายเกินไป"

"พระชายา ถ้าเป็นยาพิษเล่า"เจี่ยงเสวียขวางเอาไว้ ดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้นไม่สามารถปิดบังความกังวลไว้ได้

"เขาไม่มีทางวางยาพิษได้ ถ้าหากเขาอยากจะให้เย่จิ่งหานตาย แค่รออีกสามวันก็พอ อีกอย่าง ……ถ้าหากเย่จิ่งหานตาย เขาก็อย่าคิดว่าจะรอดไปได้ ถ้าหากเขาตาย สงครามระหว่างเผ่าหยกและเผ่าเทียนเฟิ่นก็เริ่มปะทุขึ้นอย่างเป็นทางการ"

เจี่ยงเสวียเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่กู้ชูหน่วนได้ทายาให้กับเย่จิ่งหานแล้ว ทำเอาเขาร้อนใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาแล้ว

แต่โชคดี ที่เมื่อทายาแล้ว แผลเน่าเปื่อยที่หน้าท้องของเย่จิ่งหานไม่ได้ขยายวงกว้างต่อ กระทั่งค่อยๆฟื้นฟูให้ดีขึ้น

เจี่ยงเสวียถอนหายใจยาวๆเฮือกหนึ่ง หัวใจที่บีบแน่นจึงค่อยๆคลายลง

กู้ชูหน่วนเหงื่อออกจนแทบจะเปียกทั้งแผ่นหลัง

นางเพิ่งจะพบว่า ตนเองตื่นเต้นกว่าเจี่ยงเสวีย

"ซู่……"

ทันใดนั้นก็มีไอสังหารที่แข็งแกร่งหลายสายพุ่งเข้ามา แทบจะครอบคลุมพวกเขาไว้ทั้งหมด แม้แต่ฟ้าดินยังเปลี่ยนสี

ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไป

ไอสังหารแข็งแกร่งมาก

ม่านตาของเวินเส้าหยีหดเล็กลง "สุดยอดผู้อาวุโสทั้งสี่ไล่ตามมาแล้ว"