อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 724

ถนนเส้นเล็กๆในป่าลึก รถม้าคันหนึ่งกำลังแล่นอย่างรวดเร็วราวกับพายุ เกิดฝุ่นตลบอบอวล

คนที่ขับรถม้าเป็นชายหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่ง เขาฟาดแส้ลงไปที่หลังม้าครั้งแล้วครั้งเล่าไม่หยุด ราวกับจะเร่งให้ม้าวิ่งเร็วยิ่งขึ้น

รอบรถม้ารายล้อมไปด้วยคนแก่และหนุ่มนับสิบ ต่างก็ควบม้าชั้นดี เป็นยอดฝีมือของเผ่าหยกที่แต่งตัวแตกต่างกันออกไป แววตาของพวกเขาเยือกเย็น มีเพียงเป้าหมายเดียว ก็คือคุ้มครองคนที่อยู่บนรถม้า

นอกรถม้ามีแต่ศพที่ไร้ลมหายใจนอนอยู่เกลื่อนไปหมด ศพเหล่านี้เป็นคนของเผ่าเทียนเฟิ่น เผ่าหยก และยังมีลูกศิษย์ของสำนักต่างๆในยุทธจักรที่ส่งมา กลิ่นคาวเลือดได้ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งป่าและภูเขาพร้อมสายลม

บนรถม้า กู้ชูหน่วนจดจ่ออยู่กับการรักษาเย่จิ่งหาน คิ้วเรียวของนางขมวดแน่น บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมา หัวใจหนักอึ้งเป็นอย่างยิ่ง

เสี่ยวลู่คอยช่วยอยู่ข้างๆ และเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของนางเป็นระยะ

ในที่สุด กู้ชูหน่วนก็ถอนหายใจยาวๆออกมาหนึ่งเฮือก ล้างมือที่เต็มไปด้วยเลือดของตนเองอย่างเหนื่อยล้า เอนหลังพิงรถม้าอย่างหมดเรี่ยวแรง

เจี่ยงเสวียที่ขับรถม้าอยู่เหมือนจะจับการเคลื่อนไหวในรถม้าได้ จึงถามอย่างร้อนใจขึ้นมาว่า "พระชายา ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง พ้นขีดอันตรายหรือยัง"

"รักษาชีวิตเขาไว้ได้ชั่วคราว ต้องดูว่าเขาจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่"

กู้ชูหน่วนน้ำเสียงแหบแห้ง ดวงตาที่อ่อนล้าคู่นั้นจ้องมองไปยังหลังใบหูของเย่จิ่งหาน

ที่นั่นมีสัญลักษณ์พิเศษของคนในเผ่าหยกที่ถูกคำสาปเลือด ขอเพียงสัญลักษณ์นี้ปรากฏขึ้น ก็แสดงว่าคำสาปเลือดถูกกระตุ้นให้ออกฤทธิ์แล้ว

พลิกผันไปมายี่สิบปี เพื่อควบคุมคำสาปเลือดเขาต้องทนทรมานตั้งเท่าไหร่ ยังต้องพิการอีกสิบกว่าปี แต่ตอนนี้คำสาปเลือดก็ยังปรากฏขึ้นอีกครั้งเพราะบาดเจ็บสาหัสมากเกินไป

เมื่อนึกถึงว่าเย่จิ่งหานอาจต้องทนทุกข์ต่อความเจ็บปวดจากคำสาปเลือดเหมือนคนในเผ่าหยก โดยเฉพาะมีคนมากมายที่ยังคงมุ่งหน้าเข้าสู่การต่อสู้ไม่หยุดไม่หย่อน ใช้เลือดเนื้อของตนเองปกป้องมุกมังกร กู้ชูหน่วนรู้สึกปวดใจขึ้นมา ได้แต่หวังว่าจะรีบแก้คำสาปเลือดได้

เสี่ยวลู่ทำลายความคิดของกู้ชูหน่วน ถามอย่างลังเลใจว่า "นายหญิง จะถึงปากทางเข้าเผ่าหยกแล้ว จะทำอย่างไรกับพวกเขาดี"

กู้ชูหน่วนเลิกผ้าม่านขึ้น มองดูศพที่นอนเกลื่อนตลอดเส้นทางที่ผ่าน เอ่ยเสียงขรึมว่า "เข้าไปในเผ่าหยกพร้อมกัน"

เสี่ยวลู่ตกใจมาก "นายหญิง เผ่าหยกห้ามไม่ให้คนนอกเข้า พันปีมานี้ยังไม่เคยมีใครฝ่าฝืนกฎข้อนี้เลย"

"เหมือนเจ้าจะไม่ชอบที่เย่จิ่งหานจะไปที่เผ่าหยก"

"ข้าน้อยไม่กล้า ข้าน้อยแค่เกรงว่าผู้อาวุโสจะโกรธเอาไว้ นายหญิง ท่านเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก ท่านอยากจะทำลายกฎด้วยการพาคนนอกเข้าไปในเผ่าหยก ทุกคนต่างไม่มีใครกล้าว่าท่าน เว้นเพียงแต่อ๋องหานคนเดียวเท่านั้นที่เข้าไปไม่ได้"

"ทำไมเขาจึงเข้าไปไม่ได้ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องพระชายายู่"

"เรื่องนี้……ข้าน้อยก็ไม่รู้ แต่ว่าคนในเผ่าหยกทั้งหมดล้วนไม่ต้อนรับอ๋องหาน รวมถึงข้าน้อยด้วย ข้าน้อยก็ไม่ชอบเขา"

เสี่ยวลู่เบือนหน้าไปทางอื่น เหมือยยังมีบางอย่างอยากพูดต่อ แต่นางกลับพยายามอดกลั้นเอาไว้

กู้ชูหน่วนกลุ้มใจ เป็นลูกของพระชายายู่เหมือนกัน ทำไมคนของเผ่าหยกจึงได้เกลียดชังเย่จิ่งหานนัก

คงไม่ได้เป็นเพราะนางเป็นธิดาเทพกระมัง

ไม่ ข้างในนี้ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่นอน