อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 725

"ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าสิ่งที่ข้าพูดถือว่าเด็ดขาด พาเย่จิ่งหานกับเจี่ยวเสวียกลับไปที่เผ่าหยกพร้อมกัน"

กู้ชูหน่วนพูดด้วยเสียงเย็นชาไม่แฝงแววให้ต่อรอง ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

มุมปากของเสี่ยวลู่ขยับ รู้สึกท้อใจจนไม่พูดอะไรอีก

รถม้ายังคงวิ่งต่อไป ยิ่งมุ่งไปข้างหน้ากลิ่นคาวเลือดก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ระยะทางด้านหน้าได้ถูกคนของพวกเขาช่วยกำจัดอุปสรรคแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคู่ต่อสู้มีมากเกินไปใช่หรือไม่ คนของพวกเขาไม่สามารถกำจัดศัตรูเหล่านั้นให้หมดไปก่อนที่รถม้าของพวกเขาจะไปถึง เสียงฆ่าฟันดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ยอดฝีมือของเผ่าหยกที่คอยคุ้มกันอยู่ข้างรถม้าของกู้ชูหน่วนก็ลดจำนวนลงไปเรื่อยๆ คิดว่าคงเป็นการรั้งท้ายเพื่อให้นางเดินทางต่อไปได้

"ย๊าก……"

เจี่ยงเสวียดึงม้าให้หยุดอย่างกะทันหัน รถม้าเกือบจะพลิกคว่ำกลางอากาศ

กู้ชูหน่วนเลิกผ้าม่านขึ้น ตรงหน้าเป็นผู้อาวุโสทั้งแปดของเผ่าเทียนเฟิ่น ผู้อาวุโสทั้งแปดคนนี้ล้วนมีอายุหกสิบกันแล้ว เพียงแต่เมื่อยืนอยู่ตรงนั้น กลิ่นอายแห่งความสูงศักดิ์และไอสังหารได้ปรากฏให้เห็นอย่างเลือนราง ทำให้พวกเขาไม่กล้าจะมองตรงๆ

ไม่ต้องใช้เวลาคิดมาก กู้ชูหน่วนก็รู้ว่าทั้งแปดคนนี้มีตำแหน่งที่ไม่ธรรมดาในเผ่าเทียนเฟิ่นแน่

"นายหญิง ท่านไปก่อน พวกข้าจะรั้งท้ายเอง"

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนพูด ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนต่างก็หมายตาศัตรูที่อยู่ตรงหน้าคนละหนึ่งคนและพุ่งเข้าไปโจมตีทันที ช่วยกู้ชูหน่วนในการถ่วงเวลาที่มีค่ามหาศาล

ถ้าหากการต่อสู้เป็นหนึ่งต่อหนึ่งคงจะดี แต่ทางด้านกู้ชูหน่วนเหลือผู้อาวุโสแค่ห้าคน อีกฝ่ายมีถึงแปดคน เมื่อต่อสู้ในเป็นเวลานาน คงต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

แววตาของเจี่ยงเสวียเข้มขึ้น เปลี่ยนทิศทาง ขับรถม้าพุ่งชนออกไป

เสี่ยวลู่ถือแส้อ่อนเอาไว้ คุ้มกันอยู่หน้ากู้ชูหน่วน ทำการสะบัดอาวุธลับและพลังฝ่ามือออกไปเป็นระยะ

พวกเขาเคยคิดว่าการคุ้มกันมุกมังกรกลับเผ่าหยกเป็นเรื่องที่ลำบากมาก แต่ไม่คิดว่าจะยากลำบากขนาดนี้

แม้แต่เจี่ยงเสวียยังอดไม่ได้ที่จะก่นด่า"สมควรตายจริงๆ เจ้าคนชั่วคนไหนไปกระจายข่าวเรื่องมุกมังกรกันแน่ ถึงได้ดึงดูดให้กลุ่มผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งทั้งหลายรุมกันมาแย่งชิง ถ้าหากข้ารู้ ข้าจะใช้ดาบตอนให้มันไม่เหลือลูกหลานไว้สืบสกุลเลย"

เจี่ยงเสวียที่แต่ไหนแต่ไรไม่ชอบพูดมาก และไม่เคยจะพูดจาหยาบคาย ครั้งนี้เขาโกรธจนแทบคลั่ง ด่าคำหยาบเป็นออกมาไม่หยุด

"ข้างหน้ามีไอสังหาร อีกอย่างคนที่มาก็ไม่น้อยด้วย"

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็พูดขึ้น ตัดบทคำหยาบของเจี่ยงเสวีย

เสี่ยวลู่กับเจี่ยงเสวียเย็นวาบขึ้นมาในใจ ทำไมพวกเขาจึงไม่รู้สึกเลย

"เช่นนั้นจะให้ข้าเปลี่ยนไปอีกทางหรือไม่"เจี่ยงเสวียถาม

"ตรงไปเป็นเส้นทางที่ใกล้เผ่าหยกที่สุด ถ้าหากอ้อมไปอีก ยังต้องอ้อมอีกนาน ไม่สามารถอ้อมได้อีกแล้ว บุกไปเลย"กู้ชูหน่วนดึงดาบอ่อนออกมา เตรียมเข้าสู่การต่อสู้

เสี่ยวลู่ถามอย่างสงสัย"เส้นทางที่ไปสู่เผ่าหยกนอกจากพวกเราแล้ว ไม่มีใครรู้ แล้วคนเหล่านี้มาซุ่มโจมตีอยู่ตลอดทางกลับเผ่าหยกได้อย่างไร "

กู้ชูหน่วนส่ายหน้า

นี่ก็เป็นจุดที่นางสงสัยเช่นกัน

ถ้าหากเผ่าหยกไม่มีคนทรยศ ก็คือตอนที่พวกเขากลับเผ่าหยก ถูกคนสะกดรอยตาม

"มุกมังกรอยู่บนตัวพวกเขา ทุกคนรีบเข้าไปชิงมา"

ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้น ทุกคนจากทั่วทุกทิศพุ่งตรงเข้ามาโจมตีทันที ล้อมรถม้าเอาไว้อย่างแน่นหนา

เสี่ยวลู่มองแล้วก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

คนเหล่านี้มีวรยุทธที่นับว่าไม่สูงมากนัก เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็แตกต่างกันไป ไม่ว่าคนอะไรก็ผสมปนเปอยู่ด้วยกัน

เดิมทีคนเหล่านี้ไม่น่ากลัวเลย แต่ที่เหนือกว่าคือพวกเขามีจำนวนมากกว่า

เสี่ยวลู่ใช้แส้กวาดออกไปทำให้คนกลุ่มหนึ่งล้มลง คนที่อยู่ข้างหลังก็พุ่งเข้ามาแทนที่ ไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกองทัพทหารในสงครามที่บุกเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

"ฟิ้วๆๆๆ……"

ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยิงธนูใส่รถม้า คิดจะหยุดรถม้าเอาไว้

กู้ชูหน่วนถ่ายทอดพลังไปยังดาบ ทุกดาบที่ฟาดฟันลงไปทำให้คนกลุ่มใหญ่ล้มลง ไม่ง่ายเลยกว่าจะเปิดเส้นทางได้ ไม่ช้าก็มีกลุ่มคนใหม่กำลังบุกมาจากที่ไกลออกไป ล้อมพวกเขาไว้อีกครั้ง

การต่อสู้แบบเวียนเทียนเช่นนี้ ไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาเลย

ในขณะที่พวกเขาถูกล้อมอย่างไร้ทางหนี มีดอกลำโพงที่เบ่งบานเต็มที่โจมตีมาจากที่ไกลออกไป ดอกลำโพงมีสีสันหลากหลาย สวยงามดึงดูดตา เดิมทีดูเป็นความสุขที่มองเห็น แต่พวกมันกลายเป็นกะโหลกที่กระหายเลือดขึ้นมาอย่างกะทันหัน อ้าปากกว้าง ตลอดทางที่เลื้อยผ่าน คนไม่น้อยถูกกะโหลกโลหิตกลืนกินจนไม่เหลือแม้แต่ซาก เหลือแค่กองเลือดกองใหญ่เท่านั้น