อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 733

คำพูดขึ้นมาถึงลิ้นไก่แต่อี้เฉินเฟยก็ยังคงไม่อยากทำให้กู้ชูหน่วนผิดหวัง ทำได้แค่รับปากไปแบบไม่ตรงกับใจ

นี่เป็นภาพที่มีความสุขอย่างกลมกลืนกันมาก แต่เพราะการปรากฏตัวของคนคนเดียวทำให้ภาพอันงดงามนี้ถูกตีจนแตกไปแล้ว

“อี้เฉินเฟยตัวดี เสียดายที่คนทั้งโลกบอกว่าเจ้าเป็นสุภาพบุรุษ แต่เจ้ากลับอ้างคำว่าพี่ชายล่อลวงพี่สาว ทำไมเจ้าถึงได้ไร้ศีลธรรมเช่นนี้”

จอมมารไม่พูดพร่ำ ผลักอี้เฉินเฟยออกไปโดยตรง

ขณะที่ยังไม่ทันได้แตะต้องอี้เฉินเฟย กู้ชูหน่วนก็ปัดมือของเขาออกไปแล้ว

“เจ้าลูกหมา เจ้าเป็นบ้าอะไรอีกล่ะ?”

“เป็นเขาที่ฉวยโอกาสเอาเปรียบ ลวนลามท่าน”

“เอาเปรียบบ้าอะไร ลวนลามบ้าอะไรของเจ้า ไป รีบออกไปจากบ้านไม้ไผ่เดี๋ยวนี้ อย่ารบกวนการพักผ่อนของพี่เฉินเฟย”

“พี่สาว ท่านคงไม่ได้ถูกเจ้าหนุ่มหน้าขาวนี่ที่ยั่วยวนให้หลงเสน่ห์แล้วหรอกนะ”

ทำไมชีวิตของเขาถึงได้ลำบากขนาดนี้ ไม่ง่ายกว่าจะเบียดให้เย่จิ่งหานจากไป ก็มีอี้เฉินเฟยมาอีกคน

เมื่อเห็นความสนิทสนมขนาดนั้นของกู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟย ความหึงหวงของจอมมารก็ทะยานขึ้นมาอย่างฉับพลันแบบอดไม่ได้

ภายใต้ความโกรธ ดอกลำโพงพุ่งตรงไปที่อี้เฉินเฟยโดยตรง พันรอบมือขวาของเขา ถือโอกาสจะเหวี่ยงเขาออกไปนอกบ้านไม้ไผ่

ทันทีที่ดอกลำโพงสัมผัสถูกอี้เฉินเฟย ความโกรธของจอมมารหายไปในพริบตา มองไปที่อี้เฉินเฟยด้วยความเหลือเชื่อ

เขา......ทำไมถึงไม่มีชีพจร?

คนที่ไม่มีชีพจรยังจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?

ไม่ เขามีชีพจรเพียงแต่ชีพจรของเขาอ่อนมาก อ่อนจนแทบสัมผัสไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้มีชีวิตดุจไฟที่ใกล้มอด เป็นคนที่กำลังจะตายแล้ว

ดวงตาแพรวพราวคู่นั้นเห็นความวิงวอนในดวงตาอันอ่อนโยนของอี้เฉินเฟย ราวกับกำลังวิงวอนเขาว่าอย่าบอกอาการบาดเจ็บของเขากับกู้ชูหน่วน

แล้วเมื่อมองดูสีหน้าอันซีดขาว ร่างกายอันอ่อนแอ และเส้นผมสีดำทั้งศีรษะที่ไม่รู้ว่ากลายเป็นสีขาวดั่งหิมะตั้งแต่เมื่อไหร่ของเขาอีกครั้ง ก็ช่างบาดตาจนทำให้คนรู้สึกปวดใจ

นี่……

“พึบ......”

ดอกลำโพงถูกกู้ชูหน่วนดึงออก

เสียงอันโกรธเคืองของกู้ชูหน่วนดังขึ้นข้างหูอย่างไม่เกรงใจ

“เจ้าลูกหมา ถ้าเจ้าจะบ้าก็ไปบ้าที่อื่น หากว่าพี่เฉินเฟยเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า”

“เขา......”

“จอมมาร ช่วงเวลาที่ผ่านมาขอบใจที่เจ้าที่ช่วยเหลืออาหน่วนไว้หลายครั้ง อี้เฉินเฟยจะจดจำไว้ในใจตลอดไป อาหน่วนมีเจ้าเป็นเพื่อนสนิทได้เช่นนี้ได้ ก็เป็นความโชคดีของนาง”

ไม่รอให้จอมมารพูดจา อี้เฉินเฟยก็ตัดบทเขาแล้ว ทั้งในคำพูดในดวงตาล้วนเป็นคำบอกใบ้

เหมือนว่าจอมมารจะเข้าใจแล้ว และก็เหมือนไม่ได้เข้าใจเช่นกัน

แต่เขากลับไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา

“อาหน่วน จอมมารเดินทางมาไกล เจ้ารับรองเขาให้ดี ดอกไม้นานาชนิดด้านหลังภูเขากำลังบานสะพรั่งพอดี เจ้าสามารถพาจอมมารไปชมดอกไม้ที่นั่นได้ จอมมารก็เป็นคนที่ชอบดอกไม้ด้วยพอดี”

“ได้......”

กู้ชูหน่วนตอบรับอย่างสะอึกสะอื้น มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอันว่านอนสอนง่าย “เช่นนั้นข้าจะพาเขาออกไปเดินเล่น พี่เฉินเฟยพักผ่อนให้ดีๆ ข้ามีเวลาก็จะมาเยี่ยมท่าน ท่านจำเรื่องที่รับปากข้าไว้ด้วยนะ”

“ได้”

กู้ชูหน่วนดึงจอมมารออกไปอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่เดินมาถึงหน้าประตู นางก็หยุดลงอีกครั้ง เหมือนว่ากำลังลังเลอะไร จากนั้นครู่หนึ่งนางถึงได้กัดฟัน ออกไปจากบ้านไม้ไผ่โดยไม่หันกลับมามอง

แทบจะในเวลาที่กู้ชูหน่วนจากไป อี้เฉินเฟยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กระอักเลือดออกมา แต่เขาฝืนกดเสียงให้เบาลง ไม่ให้กู้ชูหน่วนที่อยู่ด้านนอกสังเกตได้

เสียงของเขาจะเบาแค่ไหน ก็ปิดบังจอมมารและกู้ชูหน่วนที่มีความว่องไวในการได้ยินไม่ได้

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น กลืนน้ำตาทั้งหมดในดวงตากลับไป

นางรู้ อี้เฉินเฟยทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ดังนั้นนางจึงได้ออกมา