อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 732

ในเผ่าหยก

เรื่องแรกเมื่อกู้ชูหน่วนกลับไปถึงในเผ่า ก็คือไปเยี่ยมอี้เฉินเฟย

ในบ้านไม้ไผ่อันงดงามที่อยู่ในสถานที่เปล่าเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ชายผู้หนึ่งที่อ่อนโยนและสง่างามในชุดสีขาวไร้ราคีกำลังนั่งอยู่บนรถเข็น เมื่อได้เห็นผู้หญิงชุดแดงวิ่งเข้ามา รอยยิ้มด้วยความสบายใจก็เบ่งบานบนใบหน้า

ชายผู้นั้นมีตาหูจมูกปากโครงหน้าที่ชัดเจน สง่างามเป็นเลิศ มุมปากอมยิ้มด้วยความเอ็นดู ดวงตาที่ใสสะอาดคู่นั้นราวกับกำลังมองดูผู้หญิงที่คะนึงหาอยู่ เวลาผ่านไปนานก็ไม่ยอมละสายตาไป

ในดวงตาของผู้ชายผู้นั้นราวกับว่าดินฟ้าที่อันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ ก็มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในดวงตาของเขา และหัวใจของเขาได้

กู้ชูหน่วนที่วิ่งพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วเห็นอี้เฉินเฟย เบาตาแดงก่ำ

ไม่เจอกันนาน พี่เฉินเฟยของนางยังสะอาดสะอ้านเหมือนเมื่อก่อน สง่างามเป็นหนึ่ง งดงามจนไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป โดยเฉพาะในตาของเขาที่แฝงไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูแม้จะผ่านไปหลายพันศตวรรษ ก็ไม่เคยเปลี่ยน

หากว่ามีอะไรเปลี่ยนไป ก็คือเขาซูบผอมลง แก้มสองข้างและดวงตาตอบและเว้าลึกลงไปไม่น้อย ดูออกได้ ช่วงนี้เขาทนทุกข์ทรมานกับอาการป่วยมานาน

นางคิดว่าอี้เฉินเฟยน่าจะนอนอยู่บนเตียงโดยไม่สามารถขยับตัวได้ คิดไม่ถึงว่าเขายังจะสามารถบนนั่งรถเข็นได้ แม้ว่าใบหน้าจะซีดขาว แต่ก็ยังนับว่ามีชีวิตชีวา และไม่เหมือนคนป่วยที่ไร้ทางเยียวยา

ยิ่งเป็นเช่นนี้ กู้ชูหน่วนก็ยิ่งกังวลใจ

พี่เฉินเฟยของนางจะต้องไม่อยากให้นางเป็นห่วงแน่ จึงได้ทนฝืนร่างกายนั่งบนรถเข็นรอนางกลับมา

ดวงตาทั้งสี่ประสานกัน ทั้งสองล้วนยิ้มแล้ว

อี้เฉินเฟยกางแขนสองข้างออก น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาจากหางตาของกู้ชูหน่วน แต่ร่างกายกลับเหมือนเด็ก ยิ้มแล้วโถมตัวเข้าใส่อ้อมแขนของอี้เฉินเฟย

กลิ่นบนร่างกายของเขายังหอมเหมือนเดิม

เมื่อซุกอยู่ในอ้อมกอดของอี้เฉินเฟย กู้ชูหน่วนก็ไม่กลัวอะไรแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกอาลัยอาวรณ์มาก

“พี่เฉินเฟย......ขอโทษ ที่ข้าเสียเวลาไปนาน......นานขนาดนี้”

“ยัยเด็กโง่ พี่รู้ว่าเจ้าพยายามทำดีที่สุดแล้ว หามุกมังกรได้หรือไม่ไม่สำคัญ เพียงแค่เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยก็พอแล้ว”

อี้เฉินเฟยยกมือขึ้น ลูบเส้นผมอันลื่นสลวยของนางด้วยความรักและเอ็นดู ในดวงตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรักทะนุถนอม

เป็นความปีติสุขที่แทรกซึมเข้าสู่ไขกระดูกประเภทนั้น แทรกซึมเข้าไปในจิตวิญญาณ ไม่มีทางจะปิดบังได้

กู้ชูหน่วนตอบรับอืมเบาๆคำหนึ่ง

นางรู้มาตลอดว่า ในใจของพี่เฉินเฟย นางมีความสำคัญยิ่งกว่ามุกมังกร

นางไม่รู้ว่าอี้เฉินเฟยนั่งรออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว แต่ใบไผ่ที่ตกอยู่ใต้เท้าของเขากลับกองเป็นชั้นๆ

กู้ชูหน่วนอยากจะจับชีพจรให้อี้เฉินเฟยด้วยสัญชาตญาณ แต่อี้เฉินเฟยกลับดึงกลับมาอย่างไร้พิรุธ ข้างหูเป็นเสียงอันอ่อนโยนของเขา

“เจ้าเดินทางไกลกลับมาอย่างยากลำบากหิวแล้วสินะ ข้าทำขนมข้าวเหนียวดอกไม้เอาไว้ให้เจ้า เจ้าลองชิมดู”

อี้เฉินเฟยพูดพลาง เบือนหน้าหนีไปพลาง เข็นรถของตัวเองเข้าไป

มือของกู้ชูหน่วนที่ต้องการตรวจชีพจรให้เขาในเดิมทีว่างเปล่า

ดวงตาอันเฉียบคมของนางพบว่า ด้านล่างทางขวามือของรถเข็นมีเลือดกองเล็กๆอยู่

พริบตานั้นจิตใจของนางก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที

ไม่ว่านางจะโง่แค่ไหนก็รู้ว่าร่องรอยกองเลือดนั่นเป็นอี้เฉิยเฟยทิ้งไว้

หากเขามีสุขภาพดี จะไม่ยอมให้นางจับชีพจรได้อย่างไร

“ตอนเด็กๆเจ้าชอบกินขนมดอกไม้ที่ข้าทำที่สุด เวลาที่ข้าไม่ทำให้เจ้า เจ้าก็โกรธงอแง เด็ดดอกไม้ในเผ่าทั้งหมด แล้วเอามาทิ้งไว้ที่ห้องของข้า ทำให้ข้าโดนผู้อาวุโสตำหนิตั้งหลายครั้ง”

เมื่อนึกถึงอดีต บนใบหน้าของอี้เฉินเฟยก็คล้ายจะมีรอยยิ้ม

ตั้งแต่เด็กอาหน่วนก็แบกภารกิจอันหนักอึ้งไว้

นางมาขอขนมดอกไม้กับเขา ก็มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

หลังจากนั้นเขาจึงได้รู้ว่า ผู้อาวุโสได้ให้นางออกจากเผ่าหยกไป

นางทำใจจากเขาไปไม่ได้ ใช้วิธีการนี้เพื่อรบเร้าเขา

แต่ที่นางไม่รู้ก็คือ ก่อนที่นางจะเด็ดดอกไม้จนเกลี้ยง เขาได้แอบเก็บดอกไม้ที่ดีที่สุดของเผ่าหยกมาหมดแล้ว และทำขนมดอกไม้ไว้มากมายเพื่อเตรียมมอบให้นางในวันรุ่งขึ้น