อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 731

ใช่ เผชิญกับความลำบากยากเข็ญมามากมาย ในที่สุดก็รวบรวมมุกมังกรกลับมาได้ ตลอดทางมานี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ

“กลับไปก่อน ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า ท่านไปเรียกผู้อาวุโสทั้งหมดในเผ่ามารวมตัว รอข้าไปเยี่ยมพี่เฉินเฟยแล้ว ข้าก็จะหลอมรวมมุกมังกรทันที”

“ได้”

บรรดาฝูงชนต้อนรับกู้ชูหน่วนอันเป็นที่รักและเคารพกลับเผ่า ไม่รู้ว่าใครฝูงชนตะโกนขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “เอ๊ะ สามคนนี้เป็นผู้ใด เหมือนจะไม่ใช่คนเผ่าหยกของพวกเรา”

ประโยคหนึ่งนี้กระตุ้นให้เกิดคลื่นนับพัน ทุกคนรีบมองไปทางจอมมารและคนอื่นๆที่เพิ่งจะถอดผ้าปิดตาออก ในตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ดวงตาคู่นี้ เห้ย เขาคือจอมมาร เจ้าแห่งเผ่าปีศาจ”

ไม่แปลกใจที่คนอื่นๆจำซือโม่เฟยได้ อันที่จริงดวงตาคู่นั้นของเขาในโลกนี้ก็มีเพียงเขาเท่านั้น

ฝูงชนลุกฮือขึ้นในทันที ทุกคนต่างจ้องมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเพียงแค่จอมมารกล้าที่จะทำอะไร พวกเขาก็จะจับกุมพวกเขาไว้ทันทีอย่างไม่เกรงใจ

กู้ชูหน่วนขวางกั้นอยู่เบื้องหน้าของจอมมาร เอ่ยปากขึ้น “เขาเป็นเพื่อนของข้า ตลอดทางโชคดีที่ได้ความช่วยเหลือจากเขา ไม่เช่นนั้นข้าก็คงตายอยู่ในมือของเผ่าเทียนเฟิ่นไปนานแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนจึงได้ลดความระมัดระวังลง

จอมมารพวกเขาก็ปล่อยไปแล้ว แต่ด้วยการตะโกนขึ้นของศิษย์ผู้หนึ่ง “คนผู้นี้คือเย่จิ่งหานเทพสงคราม คนผู้นั้นคือองครักษ์ลับข้างกายของเย่จิ่งหาน”

ทุกคนรุมล้อมเย่จิ่งหานและเจี่ยงเสวียขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ถึงกระทั่งชักอาวุธออกมา คิดจะสังหารเย่จิ่งหานและคนอื่นๆไปตรงนั้น

เจี่ยงเสวียได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาคุ้มกันเย่จิ่งหานที่หมดสติอยู่ติดๆ เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทำสงครามกับคนเผ่าหยกทุกเมื่อ

แม้ว่าจะอยู่ข้างกายท่านอ๋องมาหลายปีแล้ว แต่จนตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเผ่าหยกถึงได้มีความเกลียดแค้นต่อท่านอ๋องอย่างลึกล้ำเช่นนั้น ทั้งๆที่ท่านอ๋องก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเผ่าหยก กระทั่งยังอดทนต่อเผ่าหยกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอีกด้วย

“เป็นเย่จิ่งหานจริงๆด้วย ให้คนมา สังหารเขาซะ” ผู้อาวุโสสิบกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา

ชักดาบโก่งคันศร ทันทีที่สัมผัสโดนก็จะเป็นสถานการณ์สงครามทันที

กู้ชูหน่วนสะเทือนดาบในมือของเหล่าศิษย์ที่จะลงมือก่อนกระเด็นไปโดยตรง กล่าวด้วยความโกรธ “บังอาจ ข้าให้พวกเจ้าสังหารเขางั้นหรือ?”

“หัวหน้าเผ่า ปล่อยเย่จิ่งหานไว้ไม่ได้ เขาจำเป็นต้องตาย”

“เช่นนั้นก็บอกข้าทีสิว่า เหตุผลที่เขาต้องตายคืออะไร? เพราะเขาฆ่าคนเผ่าหยกของพวกเรา หรือว่าทำเรื่องที่ทำให้เทพเซียนและคนเกิดความขุ่นเคืองต่อเผ่าหยกของเรางั้นหรือ?”

“เขาไม่ได้ทำอะไร แต่คนเนรคุณเยี่ยงมารดาของเขานั้นกลับทำเรื่องมากมายที่ทำให้เผ่าหยกตกอยู่ในอันตราย หากไม่ใช่เพราะพวกเราโชคดี เกรงว่าทั้งเผ่าก็คงจะถูกทำลายด้วยน้ำมือมารดาของเขาแล้ว”

“แม่ของเขาไม่ใช่แม่ของข้ารึไง พวกเจ้าต้องการฆ่าเขาก็เพราะว่าเขาเป็นลูกชายของพระชายายู่ เช่นนั้นข้าก็คือลูกสาวของพระชายายู่เช่นกัน แม้แต่ข้าพวกเจ้าก็ต้องการจะสังหารด้วยใช่หรือไม่?”

“นี่......”

ผู้อาวุโสไม่กี่คนในเผ่าเข้าใจได้ในทันที

พวกเขาลืมไปได้อย่างไรกัน หัวหน้าเผ่าของตัวเองยังไม่รู้ความสัมพันธ์ที่เป็นเหตุผลในนั้น

“เย่จิ่งหานเป็นคนที่ข้าพามา ใครกล้าทำร้ายเขา ก็เป็นอริกับข้า”

“หัวหน้าเผ่า ท่านชอบเขาขึ้นมาจริงๆแล้วงั้นหรือ? ท่านจะชอบใครก็ได้ มีเพียงเขาที่ไม่ได้นะขอรับ”

พวกเขายังคิดว่า ตอนนั้นที่หัวหน้าแต่งงานกับเขา ก็เพราะมีจุดประสงค์อื่น ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนว่าหัวหน้าเผ่าของพวกเขาจะชอบเขาแล้วจริงๆ

สีหน้าของกู้ชูหน่วนดูไม่ได้ขึ้นมาทันที จิตใจเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อยอย่างฉับพลัน

“ข้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

ที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนเป็นเวรกรรม

หากนางรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายของนาง นางจะแต่งงานกับเขาได้อย่างไร