อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 731

ใช่ เผชิญกับความลำบากยากเข็ญมามากมาย ในที่สุดก็รวบรวมมุกมังกรกลับมาได้ ตลอดทางมานี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ

“กลับไปก่อน ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า ท่านไปเรียกผู้อาวุโสทั้งหมดในเผ่ามารวมตัว รอข้าไปเยี่ยมพี่เฉินเฟยแล้ว ข้าก็จะหลอมรวมมุกมังกรทันที”

“ได้”

บรรดาฝูงชนต้อนรับกู้ชูหน่วนอันเป็นที่รักและเคารพกลับเผ่า ไม่รู้ว่าใครฝูงชนตะโกนขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “เอ๊ะ สามคนนี้เป็นผู้ใด เหมือนจะไม่ใช่คนเผ่าหยกของพวกเรา”

ประโยคหนึ่งนี้กระตุ้นให้เกิดคลื่นนับพัน ทุกคนรีบมองไปทางจอมมารและคนอื่นๆที่เพิ่งจะถอดผ้าปิดตาออก ในตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ดวงตาคู่นี้ เห้ย เขาคือจอมมาร เจ้าแห่งเผ่าปีศาจ”

ไม่แปลกใจที่คนอื่นๆจำซือโม่เฟยได้ อันที่จริงดวงตาคู่นั้นของเขาในโลกนี้ก็มีเพียงเขาเท่านั้น

ฝูงชนลุกฮือขึ้นในทันที ทุกคนต่างจ้องมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเพียงแค่จอมมารกล้าที่จะทำอะไร พวกเขาก็จะจับกุมพวกเขาไว้ทันทีอย่างไม่เกรงใจ

กู้ชูหน่วนขวางกั้นอยู่เบื้องหน้าของจอมมาร เอ่ยปากขึ้น “เขาเป็นเพื่อนของข้า ตลอดทางโชคดีที่ได้ความช่วยเหลือจากเขา ไม่เช่นนั้นข้าก็คงตายอยู่ในมือของเผ่าเทียนเฟิ่นไปนานแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนจึงได้ลดความระมัดระวังลง

จอมมารพวกเขาก็ปล่อยไปแล้ว แต่ด้วยการตะโกนขึ้นของศิษย์ผู้หนึ่ง “คนผู้นี้คือเย่จิ่งหานเทพสงคราม คนผู้นั้นคือองครักษ์ลับข้างกายของเย่จิ่งหาน”

ทุกคนรุมล้อมเย่จิ่งหานและเจี่ยงเสวียขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ถึงกระทั่งชักอาวุธออกมา คิดจะสังหารเย่จิ่งหานและคนอื่นๆไปตรงนั้น

เจี่ยงเสวียได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาคุ้มกันเย่จิ่งหานที่หมดสติอยู่ติดๆ เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทำสงครามกับคนเผ่าหยกทุกเมื่อ

แม้ว่าจะอยู่ข้างกายท่านอ๋องมาหลายปีแล้ว แต่จนตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเผ่าหยกถึงได้มีความเกลียดแค้นต่อท่านอ๋องอย่างลึกล้ำเช่นนั้น ทั้งๆที่ท่านอ๋องก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเผ่าหยก กระทั่งยังอดทนต่อเผ่าหยกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอีกด้วย

“เป็นเย่จิ่งหานจริงๆด้วย ให้คนมา สังหารเขาซะ” ผู้อาวุโสสิบกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา

ชักดาบโก่งคันศร ทันทีที่สัมผัสโดนก็จะเป็นสถานการณ์สงครามทันที

กู้ชูหน่วนสะเทือนดาบในมือของเหล่าศิษย์ที่จะลงมือก่อนกระเด็นไปโดยตรง กล่าวด้วยความโกรธ “บังอาจ ข้าให้พวกเจ้าสังหารเขางั้นหรือ?”

“หัวหน้าเผ่า ปล่อยเย่จิ่งหานไว้ไม่ได้ เขาจำเป็นต้องตาย”

“เช่นนั้นก็บอกข้าทีสิว่า เหตุผลที่เขาต้องตายคืออะไร? เพราะเขาฆ่าคนเผ่าหยกของพวกเรา หรือว่าทำเรื่องที่ทำให้เทพเซียนและคนเกิดความขุ่นเคืองต่อเผ่าหยกของเรางั้นหรือ?”

“เขาไม่ได้ทำอะไร แต่คนเนรคุณเยี่ยงมารดาของเขานั้นกลับทำเรื่องมากมายที่ทำให้เผ่าหยกตกอยู่ในอันตราย หากไม่ใช่เพราะพวกเราโชคดี เกรงว่าทั้งเผ่าก็คงจะถูกทำลายด้วยน้ำมือมารดาของเขาแล้ว”

“แม่ของเขาไม่ใช่แม่ของข้ารึไง พวกเจ้าต้องการฆ่าเขาก็เพราะว่าเขาเป็นลูกชายของพระชายายู่ เช่นนั้นข้าก็คือลูกสาวของพระชายายู่เช่นกัน แม้แต่ข้าพวกเจ้าก็ต้องการจะสังหารด้วยใช่หรือไม่?”

“นี่......”

ผู้อาวุโสไม่กี่คนในเผ่าเข้าใจได้ในทันที

พวกเขาลืมไปได้อย่างไรกัน หัวหน้าเผ่าของตัวเองยังไม่รู้ความสัมพันธ์ที่เป็นเหตุผลในนั้น

“เย่จิ่งหานเป็นคนที่ข้าพามา ใครกล้าทำร้ายเขา ก็เป็นอริกับข้า”

“หัวหน้าเผ่า ท่านชอบเขาขึ้นมาจริงๆแล้วงั้นหรือ? ท่านจะชอบใครก็ได้ มีเพียงเขาที่ไม่ได้นะขอรับ”

พวกเขายังคิดว่า ตอนนั้นที่หัวหน้าแต่งงานกับเขา ก็เพราะมีจุดประสงค์อื่น ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนว่าหัวหน้าเผ่าของพวกเขาจะชอบเขาแล้วจริงๆ

สีหน้าของกู้ชูหน่วนดูไม่ได้ขึ้นมาทันที จิตใจเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อยอย่างฉับพลัน

“ข้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

ที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนเป็นเวรกรรม

หากนางรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายของนาง นางจะแต่งงานกับเขาได้อย่างไร

ลูกศิษย์ในเผ่าไม่เข้าใจเหตุผล

แต่สีหน้าของผู้อาวุโสในเผ่าได้เปลี่ยนไปทันที

จิตใจของกู้ชูหน่วนสั่นไหวเล็กน้อย ในใจมีประกายแสงแวบผ่าน แม้แต่การหายใจก็เร็วขึ้นแล้ว “ข้ากับเขาไม่ได้มีแม่คนเดียวกันใช่หรือไม่?”

“หัวหน้าเผ่า เรื่องในอดีตเหล่านี้ พวกเราค่อยพูดกันหลังจากนี้ดีหรือไม่ มุกมังกรคือสิ่งสำคัญ เฉินเฟยก็ยังรอท่านอยู่”

“ไม่ ข้าจะต้องรู้ตอนนี้ ข้ากับเย่จิ่งหานไม่ได้มีแม่คนเดียวกันใช่หรือไม่? ดังนั้นพวกท่านถึงยอมรับข้าได้ แต่รังเกียจเย่จิ่งหาน”

“เจ้ากับเขาเป็นพี่น้องกันอย่างแน่นอน พี่น้องแท้ๆ” ผู้อาวุโสไป๋เฉ่ากล่าวขึ้นด้วยความดุดันในทันใด

ผู้อาวุโสคนอื่นๆต่างมองไปทางไป๋เฉ่า ไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋เฉ่าถึงได้บอกกับนางเช่นนั้น

หรือทำเพื่อแยกพวกเขาออกจากกันงั้นหรือ?

ก็ใช่ จากการกระทำทุกอย่างที่แม่ของเย่จิ่งหานได้ทำต่อเผ่าหยก เขาก็ไม่คู่ควรกับการเป็นหัวหน้าเผ่าโดยสิ้นเชิง

ยิ่งกว่านั้น......

สีของกู้ชูหน่วนสีซีดขาวทันที แทบจะยืนไม่ไหว คำพูดนั้นของผู้อาวุโสไป๋เฉ่าวกวนก้องอยู่ในสมองของนางตลอด พวกเจ้าเป็นพี่น้องกัน เป็นพี่น้องแท้ๆกัน......

“อาหน่วน ข้าก็ยังพูดคำเดิม เจ้าจะอยู่กับผู้ใดก็ได้ แต่อยู่กับเขาไม่ได้เพียงผู้เดียว เจ้าไม่อยากสังหารเขา พวกเรารับปากเจ้า ตอนนี้จะไม่แตะต้องเขา รอจนหลอมรวมมุกมังกร ถอนคำสาปโลหิตแล้ว พวกเราค่อยมาหารือเรื่องนี้กันอีกครั้ง”

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปในเผ่าด้วยจิตใจเหม่อลอย ข้างหูพวกผู้อาวุโสพูดอะไรอีกบ้าง นางก็ฟังไม่เข้าหูโดยสิ้นเชิง นางรู้เพียงจิตใจดวงหนึ่งนี้ของตัวเองมีเลือดหยดอยู่ตลอด

ตลอดทางความหวังที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย ก็ถูกตีจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

เหล่าผู้อาวุโสก็ทนไม่ได้ ทำได้เพียงตัดใจตามกู้ชูหน่วนกลับไป