อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 737

กู้ชูหน่วนปริยิ้มขึ้น นั่งที่หัวเตียงของเขา “ทำไม ท่านซ่อนสาวงามไว้ในบ้านหรือไง กลัวว่าข้าจะมารบกวนเรื่องดีๆของพวกท่าน”

“ยังเด็กโง่ พูดเลอะเทอะอะไรน่ะ เสี่ยวมู่ ชงชาดอกเหมยให้อาหน่วนแก้วหนึ่ง จำไว้ว่าความหอมสามระดับก็พอ เข้มเกินไปอาหน่วนไม่ชอบ”

“ขอรับ” ชายรับใช้ตอบรับคำหนึ่ง ไปชงชาด้วยความนอบน้อม

กู้ชูหน่วนเห็นทุกอย่างในสายตา แต่กลับไม่ได้เปิดโปง

ที่ผ่านมาไม่ว่านางจะอยากกินอะไรดื่มอะไร ล้วนเป็นอี้เฉินเฟยที่ลงมือทำให้นางกินด้วยตัวเอง เขาเป็นคนที่จะไหว้วานคนอื่นเมื่อไหร่กัน

ป่วยหนักเพียงใดกันแน่ ที่ทำให้เขาทำไม่ได้แม้แต่จะเสแสร้ง

“ขอโทษ ข้า......ไม่สามารถหลอมรวมมุกมังกรได้ ประเดี๋ยวข้าจะไปเชิญสุดยอดผู้อาวุโสด้วยตัวเอง ให้เวลาข้าอีกหน่อย ข้าจะต้องหลอมรวมมุกมังกรได้แน่”

“อย่าฝืนเกินไปนักเลย หลอมรวมไม่ได้ก็หลอมรวมไม่ได้เถอะ พันปีร้อยปีเผ่าหยกก็ผ่านมาได้แล้ว แค่พลาดไปช่วงเวลาเดียว แม้ว่าจะไม่มีทางสำเร็จได้ ก็ไม่เป็นไร ไม่มีผู้ใดโทษเจ้า”

ทุกคำพูดของอี้เฉินเฟย ราวกับต้องใช้แรงกำลังทั้งหมด

เขากำลังฝืนอยู่ตลอด แม้แต่รอยยิ้มก็ฝืนเค้นออกมา

กู้ชูหน่วนเบ้าตาแดง ซบบนตัวของเขา ฟังเสียงการเต้นของหัวใจที่อ่อนแอของเขา

“พี่เฉินเฟย ทำไมท่านถึงใจดีกับข้าขนาดนี้......หากไม่ใช่เพราะข้า ตอนนี้ท่านก็คงไม่ต้องนอนทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้อยู่ที่นี่...…”

“ยังเด็กโง่ พี่เฉินเฟยไม่ทำดีต่อเจ้า แล้วควรจะทำกับใคร? ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นความเต็มใจของข้าเอง เจ้าอย่าได้โทษตัวเองเลยนะ”

“ข้ามันใช้ไม่ได้ ใช้เวลาไปนานขนาดนั้น ก็ไม่สามารถหลอมรวมมุกมังกรได้”

วิธีที่สามารถลองได้ นางก็ลองทั้งหมดแล้ว แต่นางก็ยังไม่สามารถหลอมรวมได้

ผ่านไปอีกห้าวันก็จะเป็นคืนวันที่สิบห้าพระจันทร์เต็มดวงแล้ว

แม้ว่าจะสามารถหลอมรวมสำเร็จ ก็จำเป็นต้องใช้เวลาเจ็ดวัน......

นางกลัวมาก....

นางกลัวว่าคืนวันที่สิบห้าพระจันทร์เต็มดวงนี้ก็จะไม่มีทางหลอมรวมมุกมังกรได้

แม้ว่าอี้เฉินเฟยจะมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งเพียงใด ไม่ว่าเขาจะฝืนทนอีกยังไง เขาก็ไม่สามารถทนการกำเริบของคำสาปโลหิตในคืนจันทร์เต็มดวงวันที่สิบห้าได้

ยังมีเย่จิ่งหาน รวมทั้งเหล่าประชาชนผู้บริสุทธิ์มากมายขนาดนั้นในเผ่าอีก.....

“เจ้าพยายามมากแล้ว สาวน้อย เจ้ารู้ไหมว่าความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของพี่เฉินเฟยคืออะไร?”

“ปรารถนาให้ข้ามีความสุข มีชีวิตอย่างไร้ความกังวล”

“ใช่แล้ว ไม่เพียงแค่ข้า คนทั้งเผ่าก็มีความคิดเช่นนี้ เรื่องของมุกมังกรปล่อยไปตามโชคชะตาเถอะ หลังจากรวบรวมมุกมังกรได้เจ็ดเม็ด จะสามารถถอนคำสาปโลหิตได้ก็เป็นเพียงคำพูดที่บรรพบุรุษทิ้งไว้เท่านั้น ผ่านไปร้อยปีพันปีแล้ว เป็นความจริงหรือไม่กันแน่ ก็ไม่มีผู้ใดสามารถล่วงรู้ได้”

อี้เฉินเฟยยิ่งพูดเสียงยิ่งเบา เบาจนกู้ชูหน่วนที่แทบจะซบไปที่ข้างหูของเขาเพื่อที่จะให้ได้ยินอย่างชัดเจน

แต่ความรักความเอ็นดูและความทะนุถนอมในแววตาของเขากลับเห็นได้อย่างชัดเจน

อี้เฉินเฟยพูดแบบนี้เพื่อปลอบโยนนางไม่ผิด

แต่เขาก็ได้เปิดเผยข้อเท็จจริงอย่างหนึ่ง หากว่าบรรพบุรุษผิดไปแล้วล่ะ?

หรือว่าที่ถ่ายทอดกันมาเป็นร้อยปีพันปี ถ่ายทอดมาผิดล่ะ?

ยิ่งไปกว่านั้น หากคำพูดที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ เป็นเพียงแค่กำลังใจเพื่อจะทำให้คนในเผ่ามีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี มีเป้าหมายอย่างหนึ่งอย่างน้อยก็มีความหวัง

แต่......หลังจากที่รวมมุกมังกรครบเจ็ดเม็ด ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถถอนคำสาปโลหิตได้จริง

คิดถึงตรงนี้ กู้ชูหน่วนสันหลังเย็นวาบ

นางคิดไม่ตกจริงๆว่า นางไปรวบรวมมุกมังกรตามคำบอกกล่าวของบรรพบุรุษแล้ว ทำไมจึงไม่สามารถหลอมรวมได้

หรือว่า.....

ต้องการให้นางอุทิศเลือดทั้งตัวเพื่อบูชา?

“พี่เฉินเฟย ท่านพักผ่อนให้ดีๆก่อน ไว้ค่ำหน่อยข้าจะมาเยี่ยมท่านอีก”

เมื่อเห็นว่าอี้เฉินเฟยไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะลืมตาไม่ไหวแล้ว กู้ชูหน่วนช่วยห่มผ้า แล้วเดินจากไป เพื่อเลี่ยงไม่ให้อี้เฉินเฟยไม่ได้พักผ่อนหากว่านางอยู่ที่นี่

หลังจากออกจากบ้านไม้ไผ่ จอมมารก็เข้ามาทันที

“พี่สาว อี้เฉินเฟยก็พูดแล้วว่า เรื่องของมุกมังกรให้เป็นไปตามโชคชะตา ท่านก็อย่าได้เก็บมาใส่ใจมากไปนักเลย”

“เขาสงสารข้า ก็เป็นธรรมดาที่จะพูดแบบนั้น”