อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 743

เพราะเกรงว่าการวิเคราะห์ที่ผิดพลาดของเขา จะทำให้กู้ชูหน่วนและผู้อาวุโสเผ่าหยกเกิดความขัดแย้ง

กู้ชูหน่วนลูบคาง นึกย้อนถึงคำพูดของเวินเส้าหยีอย่างถี่ถ้วน ก็รู้สึกได้รางๆว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่นางครุ่นคิดอยู่นานก็คิดไม่ออกว่าตรงไหนผิดปกติกันแน่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่หน่วน ข้ายืมเสื้อผ้าของเจ้าสำนักชิงมาได้แล้ว นี่ สีขาว เจ้าสำนักชิงบอกว่า สีขาวเหมาะกับเขา”

สีขาวเหมาะกับเขามากจริงๆ

แต่เขาบาดเจ็บสาหัสมาก สวมเสื้อผ้าสีขาวเกรงว่าไม่ช้าก็จะถูกย้อมเป็นสีแดงอีก

ช่างเถอะ มีให้ใส่ก็ดีแล้ว ดีกว่าต้องแก้ผ้าทั้งตัว

กู้ชูหน่วนโยนเสื้อผ้าให้เวินเส้าหยี จากนั้นก็ดื่มเหล้าในไหหมดในอึกเดียว พูดเบาๆว่า “ฝืนใส่ไปก่อนละกัน สองสามวันนี้เจ้าก็อยู่ที่นี่ให้ดีๆ จะไม่มีคนมาตีเจ้าอีก และจะไม่มีผู้ใดกล้าเอาอาหารบูดมาให้เจ้าอีก”

“พี่หน่วน พี่จะไปไหน?”

“หลังจากนี้เจ้ารับผิดชอบเรื่องอาหารการกินอยู่ของเวินเส้าหยี ควรทำอย่างไร เจ้าน่าจะรู้ดี”

“อินเอ๋อร์เข้าใจ พี่หน่วนวางใจได้ เห็นแก่ที่เขาเคยช่วยชีวิตของท่านไว้ ข้าจะดูแลเขาอย่างดีแน่นอน ถูกแล้ว พี่หน่วน ข้าจะแอบบอกท่านเรื่องหนึ่งนะ”

“เรื่องอะไร ลึกลับขนาดนี้”

อินเอ๋อร์กวักมือเรียกกู้ชูหน่วน กล่าวเบาๆ “เจ้าสำนักชิงหายป่วยแล้ว”

“อะไร? พี่เฉินเฟยหายแล้วหรือ?” กู้ชูหน่วนพูดเสียงหลง

เป็นไปได้อย่างไร.......

ก่อนหน้านี้ไม่นานนางเพิ่งออกมาจากบ้านของเขา เห็นได้ชัดว่าป่วยจนรักษาไม่ได้แล้ว

หรือว่าเป็นอาการกระปรี้กระเปร่าก่อนจะตาย?

นึกถึงอาการกระปรี้กระเปร่าก่อนจะตาย กู้ชูหน่วนจิตใจเต้นเร็วขึ้นอย่างอดไม่ได้

อินเอ๋อร์พยักหน้าด้วยความจริงจังมาก “จริงๆ เจ้าสำนักชิงไม่เพียงสามารถลุกขึ้นมายืนบนพื้นได้ ยังเข้าครัวได้อีกด้วย ข้าเห็นกับตาว่าเจ้าสำนักชิงทำขนมดอกไม้มากมายอยู่ในครัว ข้ายังได้ยินเขาพูดอีกว่า อาหน่วนชอบกินขนมดอกไม้ที่สุด อยากทำให้ท่านกินมากๆหน่อย”

“ตอนแรกข้ายังคิดว่าตัวเองดูผิด แต่เพื่อนของท่าน ก็คือจอมมารผู้นั้นก็อยู่กับเจ้าสำนักชิงด้วย ยังจะเรียนทำขนมดอกไม้กับเจ้าสำนักชิงอีกด้วย บอกว่าหลังจากนี้ก็อยากทำให้พี่หน่วนกินเช่นกัน”

“พี่หน่วน ท่านว่าทั้งๆที่เจ้าสำนักชิงป่วยหนักมากขนาดนั้น ปู่ไป๋เฉ่าก็บอกว่าไม่มียาสามารถรักษาได้แล้ว ทำไมผ่านไปแค่ชั่วครู่เดียวก็หายหมดแล้วล่ะ? หรือว่าเผ่าหยกของพวกเรายังมีคนที่มีวิชาการรักษาสูงส่งคนไหนทำการรักษาให้เขาเช่นนั้นหรือ? แต่ผู้ที่มีวิชาการรักษาสูงส่งที่สุดก็ไม่ใช่ท่านและปู่ไป๋เฉ่าหรือไง? ยังมีผู้ใดที่สามารถช่วยรักษาให้เขาได้อีกหรือ?”

อินเอ๋อร์ยังพูดพร่ำอยู่

แต่กู้ชูหน่วนยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ

ทีแรกนางอยากไปดูเย่จิ่งหาน ตอนนี้เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางไม่มีกะจิตกะใจไปดูเย่จิ่งหานแล้ว พุ่งตรงไปที่บ้านไม้ไผ่ของอี้เฉินเฟยทันที กลัวว่าผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นๆจะทำอะไรกับเขา

แม้ว่าอินเอ๋อร์จะกดเสียงต่ำ เวินเส้าหยีก็ยังได้ยินหมดทุกคำแล้ว

คิ้วสีหมึกที่งดงามเหมือนดั่งขุนเขาของเขาขมวดแน่น ในสมองมีคำหนึ่งแวบเข้ามาอย่างอดไม่ได้ วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง......

กระบวนท่าไม้ตายที่จอมมารเป็นผู้สร้างขึ้นเอง.....

และเป็นหนึ่งในกระบวนท่าไม้ตายสิ่งที่ทำให้เขาภาคภูมิใจ.....

อินเอ๋อร์งงงัน

พี่หน่วนวิ่งไปเร็วขนาดนั้นทำไม?

เพราะว่าเจ้าสำนักชิงหายป่วยแล้ว จึงดีใจหรือ?

เมื่อคิดได้ว่าเจ้าสำนักชิงที่หายป่วยแล้ว นางก็ดีใจแทนนางเช่นกัน

ขณะที่หันหน้าไปนั้นกลับเห็นสีหน้าของเวินเส้าหยีไม่น่าดู ร่างกายอดสั่นเทาไม่ได้

อินเอ๋อร์นั่งยองลง เอ่ยถาม “เจ้าเป็นอะไรเหรอ? ไม่สบายหรือ? แม้ว่าเจ้าจะดูไม่เหมือนคนเลว แต่พวกผู้อาวุโสเคยบอกว่า เผ่าเทียนเฟิ่นไม่มีสักคนที่เป็นคนดี เมื่อครู่เจ้ายังดีๆอยู่เลย ตอนนี้กลับเกิดอาการสั่นเทา เจ้าคงไม่ได้อยากให้ข้าเห็นใจแล้วปล่อยเจ้าไปหรอกนะ?”

“ข้าจะบอกเจ้า ข้าจะไม่หลงกลเจ้า ยิ่งจะไม่ปล่อยเจ้าไปด้วย เจ้าตัดใจซะเถอะ”

เสียงของเวินเส้าหยีมีความแหบพร่าเล็กน้อย ดวงตาที่อ่อนโยนคู่นั้นฉาบไปด้วยความกังวล

“เย่จิ่งหานล่ะ?”