อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 744

“คิดอะไรอยู่ พี่เฉินเฟยหายป่วยแล้ว เจ้าไม่ดีใจเหรอ?” อี้เฉินเฟยรูดจมูกของนางด้วยความรักความเอ็นดู ท่าทางก็ค่อนข้างสนิทสนมเล็กน้อย

จอมมารปวดร้าวในใจจนควันขึ้น แต่เมื่อนึกถึงสถานการณ์ของอี้เฉินเฟย ความโกรธทั้งหมดก็หายไป

เหลือบตาสีอ่อนที่เป็นคนละสีนั่นขึ้นเล็กน้อย มองไปทางด้านหลังใบหูของกู้ชูหน่วน ตรงนั้นก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ

เขายกมือขวาขึ้น แสงที่มีสีสันสดใสส่องไปทางหลังหูของกู้ชูหน่วน

ด้านหลังใบหูก็เกิดความผิดปกติขึ้นทันที

ด้านหลังหูของนางมีรังสีโลหิตสีแดงเพลิงกลุ่มหนึ่ง รังสีโลหิตเหมือนไฟ จากสีสันฉูดฉาดเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วเปลี่ยนเป็นสีส้มอมแดง สุดท้ายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

สีหน้าของจอมมารดูไม่ได้ในพริบตา ร่างกายก็โซเซทันที แทบจะยืนไม่มั่นคง

เป็นดังคาด......

นางโดนคำสาปโลหิตเช่นกัน......

เช่นนั้นก่อนหน้านี้นางก็ได้ทนรับกับความเจ็บปวดมากมาย สุดท้ายจึงได้ผนึกวิทยายุทธ เพื่อระงับความทรมานจากการกำเริบของคำสาปโลหิตเป็นการชั่วคราวใช่รึเปล่า?

การกระทำของจอมมารนั้นรวดเร็วแม่นยำและดุดัน บวกกับความสนใจของกู้ชูหน่วนที่อยู่บนตัวของอี้เฉินเฟยทั้งหมด จึงไม่ได้พบเห็นสิ่งผิดปกติอะไร

กู้ชูหน่วนยิ้มและกล่าว “จะเป็นไปได้ยังไง พี่เฉินเฟยหายได้ ข้าดีใจจนแทบไม่ทัน รอให้สุดยอดผู้อาวุโสผู้นั้นออกจากฌานแล้ว ข้าจะไปคารวะด้วยตนเอง แล้วค่อยขอบคุณเขาเป็นอย่างดี”

กู้ชูหน่วนมีความสงสัยในใจ เคยคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย สุดท้ายก็ถูกนางทัดทานหมดแล้ว

ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลใด เพียงแค่อี้เฉินเฟยสามารถฟื้นตัวได้ก็ดีแล้ว

จอมมารฝืนยิ้มขึ้นมา เดินเข้าไปใกล้ทีละก้าว พูดจาหยอกล้อ “ข้าบอกแล้วไงล่ะ ว่าถ้าพี่สาวรู้ว่าเจ้าหายป่วยแล้ว จะต้องดีใจมากเป็นแน่”

“พวกเจ้าสองคนเข้ากันได้ดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เหมือนว่าซือโม่เฟยก็ไม่ใช่คนที่จะเข้ากับคนอื่นได้ง่ายนี่นา.....

“อยู่ด้วยกันนานแล้ว รู้สึกว่าอี้เฉินเฟยก็เป็นคนดีมากขึ้นมาอย่างฉับพลัน จึงใกล้ชิดกันมากขึ้น ที่สำคัญคือเขายังสอนข้าให้ทำขนมดอกไม้อีกด้วยล่ะ”

“พี่เฉินเฟยเป็นคนดีมาก หากว่าพวกเจ้าสองคนคุยกันได้ ต่อไปก็สนิทกันไว้มากๆ”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าท่าทางของทั้งสองก็ไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่ช้าก็กลับมาสู่ความปกติ

“ขนมดอกไม้พร้อมแล้ว อาหารก็พร้อมแล้ว กินด้วยกันสักหน่อยเถอะ” อี้เฉินเฟยเตรียมตะเกียบ เรียกให้พวกเขามานั่ง

จอมมารเช็ดมือ เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่งซึ่งทำให้กู้ชูหน่วนตกใจ

“พวกเจ้ากินเถอะ ข้าจะไปเดินเล่นหลังภูเขา ตรงนั้นดอกไม้นานาพันธุ์ผลิบาน ข้าอยากไปชื่นชมตั้งนานแล้ว”

พูดแล้วก็ไม่รอให้พวกเขาตกลง เงาสีแดงเพลิงของจอมมารหายไปอย่างไร้ร่องรอย

กู้ชูหน่วนไม่ใช่คนโง่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ยิ่งจอมมารเป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดแผกไป

คนใจแคบเช่นเขา จะให้เวลานางกับอี้เฉินเฟยได้ยังไง?

หรือเป็นไปได้ว่าพวกเขารู้แล้วว่าอี้เฉินเฟยเป็นคนที่มีร่างกายเป็นหยางบริสุทธิ์งั้นหรือ?

ไม่......

ไม่ได้ผ่านการเห็นด้วยจากนาง ผู้อาวุโสใหญ่จะไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับเขา

เว้นซะแต่ว่าเขาจะไม่อยากหลอมรวมมุกมังกรโดยสิ้นเชิงแล้ว

“ชิมดู เพิ่งออกจากหม้อ” อี้เฉินเฟยคีบขนมดอกไม้ให้นางกิน”

“ขนมดอกไม้ที่พี่เฉินเฟยทำอร่อยมาตลอด ข้าล้วนอิจฉาภรรยาในอนาคตของท่านแล้ว”

รอยยิ้มของอี้เฉินเฟยแข็งทื่อเล็กน้อย ไม่ช้าก็เอื้อมมือไปลูบศีรษะของกู้ชูหน่วน กล่าวอย่างอ่อนโยน “เด็กโง่ พี่เฉินเฟยไม่อยากแต่งงานมีภรรยา แม้ว่าจะมีภรรยาแล้ว เพียงแค่เจ้าอยากกิน พี่เฉินเฟยก็ทำให้เจ้ากินได้ทุกเมื่อ”

“อื้ม.....”

กู้ชูหน่วนกินไปพลาง ยิ้มเล็กน้อยอย่างมีความสุขไปพลาง

นางไม่รู้ว่าความสุขชนิดนี้จะอยู่ต่อไปได้นานเพียงใด ทว่าภาพที่อี้เฉินเฟยกระโดดลงในเตาหลอมยาทั้งน้ำตาคลอเบ้ากลับอยู่ในใจของนางจะปัดก็ปัดไม่ออก

ไม่ช้าคำพยากรณ์ที่ทะเลโลหิตของนางก็จะกลายเป็นความจริง

อาหารมื้อนี้กินได้อย่างอบอุ่นมาก

ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้อี้เฉินเฟยไม่ค่อยได้กินอะไรนัก เพียงแค่มองดูนางกินด้วยความรักและเอ็นดู และช่วยเช็ดคราบที่เหลืออยู่ตรงมุมปากของนางอยู่บ่อยๆ

หากผู้ใดได้เห็นการกระทำที่สนิทสนมนั่น จะต้องสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นแน่

หลังอาหาร พระอาทิตย์ก็ลับขอบขอบฟ้าแล้ว

กู้ชูหน่วนนั่งชมจันทร์บนยอดเขาเคียงข้างกับอี้เฉินเฟย