อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 746

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะเย้าทีหนึ่ง

“ข้าสงสัยแล้วสิว่าท่านเป็นคนของเผ่าหยกจริงๆหรือไม่ เผ่าหยกไม่ได้เกลียดเย่จิ่งหานเป็นอย่างมากจนแทบคุมตัวไม่อยู่หรือไง?”

“เทียบกับเผ่าหยก บางทีข้าอาจจะห่วงใยเจ้ามากว่าน่ะสิ”

สั้นๆคำเดียว ทำให้รอบยิ้มของกู้ชูหน่วนแข็งทื่อแล้ว นางพลิกฝ่ามือกุมมืออันเย็นยะเยือกเล็กน้อยของอี้เฉินเฟย เอาศีรษะพิงบนไหล่ของเขา

“ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีพี่ชายจะรู้สึกดีขนาดนี้”

“เด็กโง่” เขาแทบอยากจะเอาของที่ดีที่สุดในโลกมามอบไว้ต่อหน้านาง สิ่งเหล่านี้นับอะไร

“นิสัยแม่ของเย่จิ่งหานแปลกประหลาด สามารถพูดได้ว่าทำให้อดีตหัวหน้าเผ่าตาย ทำให้สุดยอดผู้อาวุโสและคนอื่นๆตาย ทำให้ธิดาเทพตาย ทั้งยังแทบจะทำให้เจ้าตายด้วย เป็นธรรมดาที่เหล่าผู้อาวุโสจะไม่เห็นด้วยที่จะให้เจ้าอยู่กับเย่จิ่งหาน ต่อจากนี้อุปสรรคของเจ้ายังมีอีกมากมาย”

คิดถึงตรงนี้ ในดวงตาของอี้เฉินเฟยก็ปิดบังความเป็นห่วงไว้ไม่ได้

“มีพี่เฉินเฟยสนับสนุนข้า ข้าจะกลัวอะไร?”

“แค่กลัวว่า.....ข้าจะไม่มีทางได้อยู่เคียงข้างเจ้าไปได้ตลอดน่ะสิ หากว่าหลังจากนี้ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าวู่วามเด็ดขาด เห็นความปลอดภัยของตัวเองเป็นสำคัญ”

“คำพูดนี้ของท่านฟังแล้วน่าแปลกชะมัด? ท่านคงไม่ได้คิดจะทำอะไรหรอกนะ?”

“ข้าจะทำอะไรได้ เพียงแต่โลกนี้มีความเปลี่ยนแปลงมากมายเกินไป ข้าก็ไม่กล้ารับรองว่าจะสามารถอยู่ข้ากายเจ้าไปได้ตลอด อีกอย่างที่สามารถอยู่ข้างกายเจ้าได้ ก็มีเพียงสามีของเจ้าเท่านั้น ข้าที่เป็นพี่ชายคนนี้จะนับอะไรได้”

“ตำแหน่งของพี่เฉินเฟยในใจของข้า ไม่ว่าผู้ใดก็สั่นคลอนไม่ได้”

“จอมมารและเซียวหยู่เซวียนก็มีความรักความผูกพันอันลึกซึ้งต่อเจ้า โดยเฉพาะจอมมาร ที่เห็นเขาพึ่งพาไม่ได้ อันที่จริงแล้วก็ละเอียดอ่อนกว่าใคร ใส่ใจเจ้ามากกว่าผู้ใด ต่อไปนี้หากว่าเจ้าพบอันตรายอะไร ก็ไปให้เขาช่วยได้ เชื่อว่าเพียงแค่เจ้าเอ่ยปาก ไม่ว่าเจ้าจะเอ่ยเงื่อนไขอะไรออกมา เขาก็ล้วนตอบรับทั้งสิ้น”

“ข้าไม่ชอบน้ำเสียงในตอนนี้ของท่าน เหมือนเป็นคำสั่งเสียยังไงอย่างนั้น”

กู้ชูหน่วนผละจากอี้เฉินเฟย หมุนตัวแล้วคิดจะจากไป

อี้เฉินเฟยคว้ามือน้อยๆของนางไว้อีกครั้ง ในคำพูดที่อบอุ่นมีคำอ้อนวอนอยู่จางๆ

“พี่เฉินเฟยไม่ได้พูดเรื่องในใจกับเจ้ามานานแล้ว คืนนี้คุยเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนอยากไปเยี่ยมเย่จิ่งหานด้วยความร้อนใจ แต่ท่าทางน้ำเสียงของอี้เฉินเฟยทำให้นางปฏิเสธไม่ได้

“ดูเหมือนว่าคืนนี้พี่เฉินเฟยจะมีคำพูดมากมายเป็นพิเศษเชียวนะ”

“อาจเป็นเพราะนอนอยู่บนเตียงนานเกินไป ข้างกายก็ไม่มีเพื่อนที่จะสามารถพูดคุยได้ ตอนนี้สุขภาพร่างกายดีหน่อยแล้ว ก็พูดมากขึ้นมาอย่างอดไม่ได้แล้ว”

“ก็ได้ เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะชมจันทร์เป็นเพื่อนท่าน”

“ดี.....”

“พี่เฉินเฟย ท่านรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่ว่าเย่จิ่งหานกับข้าไม่ใช่พี่น้องกัน ดังนั้นตอนที่พวกเราแต่งงาน จนกระทั่งมีความสัมพันธ์กัน..… ท่านจึงไม่ได้ขัดขวาง”

“อืม”

“แล้วพวกผู้อาวุโสล่ะ ทำไมพวกผู้อาวุโสจึงไม่ขัดขวางด้วย พวกเขาเกลียดเย่จิ่งหานมากไม่ใช่หรือ? จะอนุญาตให้ข้าอยู่กับเขาได้อย่างไร”

“เจ้าฉลาดเฉลียว ทำอะไรก็ล้วนมีแผนการเป็นของตัวเอง พวกผู้อาวุโสไม่รู้ว่าเจ้าสูญเสียความทรงจำ คิดว่าเจ้าแต่งงานกับเย่จิ่งหานเพื่อจุดประสงค์อื่น จึงไม่ได้เข้าไปก้าวก่าย เมื่อพวกผู้อาวุโสมารู้ทีหลังก็สายเกินไปแล้ว”

"เช่นนั้นเมื่อข้าเป็นลูกสาวของฮ่องเต้่เย่ แล้วเขาทำไมต้องพระราชทานงานแต่งให้ข้ากับอ๋องเจ๋อด้วยล่ะ?”

นางจำได้ว่าตอนที่เพิ่งจะข้ามมิติเข้ามา เรื่องการแต่งงานของนางกับอ๋องเจ๋อยังไม่ได้ยุติลง

“ยัยเด็กโง่ นั่นก็แค่การจัดฉากเท่านั้น ฮ่องเต้่เย่จะให้เจ้าแต่งงานกับอ๋องเจ๋อได้อย่างไร พระราชโองการอีกฉบับอยู่ที่ข้า หากว่าเรื่องราวพัฒนาไปทางนั้น ข้าก็จะเอาพระราชโองการถอนหมั้นออกมาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว พระราชโองการฉบับนั้นคงไร้ประโยชน์แล้ว”

“ท่านร้ายกาจเกินไปแล้ว ปิดบังข้ามาตั้งนานขนาดนั้น ยังจะทำให้ข้าทรมานมาตั้งนานอีก”

“ขอโทษ พี่เฉินเฟยไม่ได้ปกป้องเจ้าให้ดี ทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนั้น”

“เปล่าสักหน่อย บนโลกนี้มีเพียงข้าที่มีสิทธิ์รังแกคนอื่นได้ จะมีคนอื่นมารังแกข้าได้ที่ไหนกัน กลับเป็นท่าน ท่านรู้มาตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่ว่าข้าสูญเสียความทรงจำ”

“ประมาณนั้นล่ะ”

อี้เฉินเฟยหยิบขนมดอกไม้ออกมาวางไว้ในมือของกู้ชูหน่วนอีกสองสามชิ้น ยิ้มแล้วกล่าว “ขนมเหล่าผ่านการจัดการแบบพิเศษมา วางไว้สิบวันครึ่งเดือนก็ไม่เสีย แต่ละรสชาติข้าทำไว้อย่างละสองสามชิ้น เจ้าใส่ไว้ในแหวนมิติ เวลาที่อยากกินก็หยิบออกมากิน”

“ท่านทำขนมไว้มากมายทำไม?”