อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 750

ในเผ่าหยก

แม้ว่ากู้ชูหน่วนจะเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ยังถูกนรกเบื้องหน้านี้ทำให้ตกใจเข้าแล้ว

เป็นนรก......

พวกผู้ชายสูญเสียสติสัมปชัญญะไปโดยสมบูรณ์แล้ว พวกเขาถูกขังอยู่ในกรงเหล็กที่หนาและกว้าง เหมือนกับซอมบี้ที่สูญเสียสติสัมปชัญญะแล้วเช่นนั้น รู้จักเพียงการทุบตีกรงเหล็กอย่างบ้าคลั่ง คิดจะทำลายกรงเหล็กออกมา

เลือด ไหลรินออกมาจากร่างกายของพวกเขาทีละหยด แต่พวกเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย

แต่ละคนดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำไปแล้ว รู้จักเพียงการฆ่าคนฆ่าคนฆ่าคนเท่านั้น.....

ผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสหลายคน ทั้งยังมีพวกผู้ชายบางคนที่เติบโตในเผ่าหยกตั้งแต่เด็กๆ แต่กลับไม่ใช่คนของเผ่าหยก ล้วนกำลังทุ่มสุดความสามารถเพื่อทำให้กรงเหล็กมั่นคง

จนปัญญาคนน้อยสู่คนจำนวนมากไม่ได้ ประกอบกับผู้อาวุโสใหญ่หลายท่านล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่มากก็น้อยจากการแย่งชิงมุกมังกรเม็ดที่เจ็ดกลับมากันทั้งหมด จึงทำให้กรงเหล็กถูกทำลายออกทีละกรงๆ

คนด้านในที่หนีออกมา บางคนก็พุ่งลงเขาไปฆ่าผู้คนทุกหนทุกแห่ง

มีบางคนที่ยังคงทุบตีกรงอื่นๆต่อ ปล่อยคนในเผ่าที่คำสาปโลหิตกำเริบออกมาให้มากขึ้น

ปากของผู้อาวุโสใหญ่กำลังตะโกนพูดอะไรบางอย่างอย่างสุดความสามารถ พยายามรักษาสถานการณ์โดยรวมให้เสถียร แต่แนวโน้มสถานการณ์กลับไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเขา

และคนในเผ่าที่พุ่งลงไปที่เชิงเขา เห็นพวกผู้หญิงและเด็กผู้หญิง ก็ยกมีดขึ้นฆ่าฟันอย่างไร้ความเมตตาปรานี

บนพื้น บนกำแพงเต็มไปด้วยศพ

เนื่องจากการกำเริบของคำสาปโลหิตพวกผู้หญิงก็เจ็บปวดทรมานเป็นที่สุดอยู่แล้ว แต่ละคนเปล่งเสียงร้องโหยหวนอันยากที่จะควบคุมได้ออกมา ทั้งยังต้องถูกคนสนิทเป็นที่สุดในครอบครัวของตัวเองฟันด้วยมีดเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าจนตายอีก ความสิ้นหวังเช่นนั้นทำให้คนใจสลาย

เสียงร้องไห้ เสียงร้องโหยหวน เสียงคำรามด้วยความเดือดดาล เสียงห้ามปราม แต่ละเสียงรวมเข้าด้วยกัน ก่อตัวกลายเป็นเสียงของนรกเช่นนั้น

ข้างหู ยังมีผู้หญิงที่กำลังตะโกนกล่าวด้วยความโศกเศร้าว่า “สวรรค์ คำสาปโลหิตครั้งที่แล้วเพิ่งจะผ่านพ้นไปไม่นาน ทำไมยังไม่ถึงวันที่สิบห้าคำสาปโลหิตถึงได้กำเริบอีกแล้ว......ทำไมท่านไม่เอามีดมาฆ่าพวกเราให้ตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ ทำไมต้องให้พวกเราทนแบกรับความทรมานที่เหมือนตายทั้งเป็นเช่นนี้ด้วย”