อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 777

“เจ้าอยู่ในห้องหลอมยากับข้ามานานหลายวัน ข้าพาเจ้าออกไปเดินเล่นหน่อยไหม สูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกหน่อย”

ได้ยินกู้ชูหน่วนพูดแบบนี้กะทันหัน จอมมารคิดว่าตัวเองฟังผิดไปเสียอีก

สาวตาของเขาเปล่งประกายขึ้นมาทันที เขาตอบโดยไม่คิดทันทีว่า “ได้สิ งั้นพวกเราออกไปตอนนี้เลยไหม”

เขากำลังคิดวิธีชวนนางออกไปเดินเล่นอยู่พอดี

พวกผู้อาวุโสเถียงกันคนละคำสองคนอย่างดุเดือด ตอนนี้คงจะยังไม่มีผลสรุปอะไรหรอก

กู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างอ่อนเพลีย จับมือที่อ่อนนุ่มของจอมมารเดินออกไปข้างนอก

นางจำไม่ได้แล้วว่าอยู่ในห้องหลอมยามาแล้วกี่วัน พอออกไปก็มีแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาอย่างเจิดจ้า จนนางลืมตาแทบไม่ขึ้น

ยังดีที่ถึงแม้จอมมารปกติจะพึ่งพาไม่ค่อยได้ เกี่ยวกับเรื่องของนาง เขาค่อนข้างใส่ใจมาก ปิดตาของนางเอาไว้ รอนางชินกับแสงสว่างแล้วก็ถึงปล่อยมือออกช้าๆ

“พี่สาว บรรยากาศหลังเขาดีมากเลยนะ พวกเราไปเดินเล่นตรงนั้นกันไหม”

เขาพูดอย่างเรียบเฉย แต่กู้ชูหน่วนกลับรับรู้ได้ถึงความใส่ใจในนี้

นางไม่ได้เดินไปหลังเขา แต่เดินต่อไปข้างหน้า เป็นไปตามที่คิดไว้เลย……

รอบๆนอกห้องหลอมยาล้อมไปด้วยชาวบ้านกลุ่มใหญ่ ไม่รู้ว่ามีคนมากเท่าไหร่

คนพวกนี้มีทั้งคนแก่ เด็ก ผู้หญิงและชายหนุ่ม

บ้างก็นั่งอย่างไม่มีกะจิตกะใจ

บ้างก็เดินวนไปมา

บ้างก็มองเข้าไปในห้องหลอมยาอย่างร้อนใจ เหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง

ขนาดฮัวฉีหลัวก็ยังเฝ้าอยู่ข้างนอกเลย

นางเดินวนอย่างร้อนรน ใบหน้าที่อ่อนโยนไร้เดียงสานั้น ไม่รู้ว่าเริ่มมีความกังวลตั้งแต่เมื่อไหร่

เพราะนางซ่อนตัวอยู่ในห้องหลอมยา นางจึงเห็นสถานการณ์ข้างนอก แต่คนข้างนอกกลับไม่เห็นนาง