อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 784

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนพูดจา คนใช้ผู้หนึ่งเข้ามารายงานด้วยสีหน้าตื่นตระหนก กระซิบข้างหูกู้ชูหน่วนไม่กี่คำ กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว ความเย็นยะเยือกบนตัวแฉลบผ่าน

จิตใจของเวินเส้าหยีและเย่จิ่งหานตึงเครียดเล็กน้อย หรือว่าเผ่าหยกจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นอีกแล้ว?

กู้ชูหน่วนโบกมือ คนรับใช้เข้าใจและรีบถอยไปทันที

กู้ชูหน่วนชำเลืองมองเวินเส้าหยีและเย่จิ่งหานอย่างเย็นชา หัวเราะเยาะทีหนึ่งแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “คิดบัญชีอะไร ระหว่างพวกเรามีบัญชีให้คิดตั้งมากมาย”

“พูดถึงเวินเส้าหยีก่อนละกัน เจ้าเข้ามาที่เผ่าหยกก็เป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว คำสาปโลหิตของเผ่าหยกกำเริบเจ็บปวดทรมานมากขนาดไหน อีกทั้งพวกเหล่าประชาชนได้ใช้ชีวิตในนรกกันอย่างไร คิดว่าเจ้าก็น่าจะเห็นแล้วสินะ”

เวินเส้าหยีก้มศีรษะลง ตรงหางตาที่ดำสนิทดั่งหมึกมีแววความเห็นใจแวบผ่าน

เพียงแต่ความเห็นใจนี้ถูกเขากดไว้จนต่ำมาก ต่ำจนไม่มีใครมองเห็น

เผ่าหยกน่าสงสารจริงๆ ทั้งยังน่าสงสารกว่าที่เขาเคยคิดไว้พันเท่าหมื่นเท่า

เพียงแต่นางพูดสิ่งเหล่านี้กับเขาเพื่ออะไร?

เอาความเจ็บปวดทรมานทั้งหมดที่บรรพบุรุษของเผ่าเทียนเฟิ่นได้ก่อไว้บนตัวของพวกเขา เอาทั้งหมดนั่นมาคิดบัญชีกับเขางั้นหรือ?

“พันปีมานี้เผ่าเทียนเฟิ่นฉวยโอกาสที่เผ่าหยกมีคำสาปโลหิตติดตัว รีบเร่งสังหารเผ่าหยกให้สิ้นซาก จากเผ่าหยกที่เป็นเผ่าใหญ่มีอานุภาพเกรียงไกร เปลี่ยนไปจนตอนนี้ทำได้เพียงแค่กล้าหลบซ่อนอยู่ในมุมหนึ่งของม่านอาคม ใช้ชีวิตเป็นคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง”

“เพื่อต่อสู้แย่งชิงมุกมังกรเม็ดที่เจ็ด ยังปล่อยข่าวเรื่องมุกมังกรอยู่ในมือของพวกเราออกไปอีก ยุยงให้กองกำลังที่ยิ่งใหญ่แต่ละกองในโลกเข้ามาแย่งชิง ทำร้ายจนเผ่าหยกได้รับความสูญเสียอย่างน่าอนาถ”

“เจ้าพูดสิ่งเหล่านี้กับข้าเพื่ออะไร?” เวินเส้าหยีเหลือบตาขึ้น เอ่ยถามโดยตรง

กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง “เพื่ออะไร? หนี้ของพ่อลูกต้องชำระ เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่น เจ้าว่าข้าอยากทำอะไร?”

“ดังนั้น......เจ้าคิดจะฆ่าข้าหรือ?”

เสียงของเวินเส้าหยีแฝงด้วยความแหบพร่าเล็กน้อย ดวงตาอันอ่อนโยนทั้งคู่จ้องมองกู้ชูหน่วนติดๆ เหมือนอยากจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนมีความคิดจะฆ่าจริงๆหรือไม่

ตอนนั้นที่เขาถูกล่ามโซ่ เป็นนางที่ส่งอินเอ๋อร์มาปกป้องเขา

วันนั้นที่หนองน้ำ ขณะที่เขามีอันตราย ก็เป็นนางที่พาเขาออกมาโดยสัญชาตญาณ

แม้ว่าพวกเขาจะมีความแค้นกันมายาวนานหลายชั่วอายุคน แต่ระหว่างพวกเขาทั้งสองก็ยังมีมิตรภาพต่อกันอยู่บ้าง

นางจะฆ่าเขาได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนยังคงไม่แสดงสีหน้าท่าทางใดๆ เพียงแค่กล่าวช้าๆว่า “ข้าคือหัวหน้าเผ่าหยก เป็นธรรมดาที่จะต้องยืนพิจารณาในมุมมองของเผ่าหยก เจ้าอย่าโทษข้า หากจะโทษก็ต้องโทษที่เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่น”

ประโยคนี้เทียบเท่ากับการประกาศโทษประหารชีวิตของเวินเส้าหยี

ฝ่ามือของเวินเส้าหยีสั่นเทาเล็กน้อย สีหน้าไม่สู้ดีนัก

แต่ก็ยังฟังกู้ชูหน่วนกล่าวต่อไป “เจ้ามีสติปัญญาฉลาดปราดเปรียว พรสวรรค์ในการเรียนรู้วิทยายุทธก็สูงส่ง แม้ว่าตอนนี้จะร่วงลงไปอยู่ระดับหนึ่ง แต่เพียงแค่เจ้ายอมที่จะมานะบากบั่น ไม่ช้าไม่เร็ววันหนึ่ง ก็จะกลับมาสู่ระดับหกได้อีกครั้ง กระทั่งยังไปถึงระดับเจ็ดได้ ข้าไม่สามารถปล่อยความอันตรายที่เป็นภัยคุกคามร้ายแรงเช่นนี้ต่อเผ่าหยกไว้ได้”

“ข้าทำได้เพียงแค่ทำลายวิทยายุทธของเจ้าซะก่อน แล้วกักขังเจ้าไว้ในเหวลึกอนันต์ของเผ่าหยกไปชั่วนิจนิรันดร์”

กู้ชูหน่วนเน้นย้ำคำว่าทำลายวิทยายุทธสี่คำนี้อย่างหนักแน่น

ได้ยินประโยคนี้ ไม่ว่าจะเป็นเวินเส้าหยีหรือเย่จิ่งหานก็ทั้งล้วนตกตะลึงแล้ว

สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้ที่ฝึกฝนศิลปะต่อสู้ก็คือวิทยายุทธ

ทำลายวิทยายุทธของเขา สู้ฆ่าเขาไปโดยตรงเลยยังจะดีซะกว่า

เดิมทีวิทยายุทธของเขาก็ร่วงลงมาอยู่ระดับหนึ่งแล้ว ก็เหมือนตายทั้งเป็นพอแล้ว หากว่าต้องทำลายวิทยายุทธอีก กลัวเพียงแค่เวินเส้าหยีเองจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้

เวินเส้าหยียิ้มด้วยความขมขื่น “ในเมื่อเจ้ากลัวข้าเพียงนี้ ทำไมไม่ฆ่าข้าไปซะเลยล่ะ”

“นิสัยจิตใจของเจ้าไม่ได้เลวร้าย ทั้งยังเคยช่วยข้าหลายครั้ง ข้าจะตอบแทนบุญคุณด้วยการชำระแค้นได้ยังไง”

เวินเส้าหยียิ้มเป็นรอยยิ้มอันเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างทันที

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น จ้องมองกู้ชูหน่วน แววตาแฝงไปด้วยความหวังรำไร

“หากข้าไม่ใช่หัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่นล่ะ พวกเรายังจะเป็นเพื่อนกันได้หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนเบือนหน้าหนี ไม่แม้แต่จะมองเวินเส้าหยี “น่าเสียดายที่เจ้าเกิดมาก็เป็นคนของเผ่าเทียนเฟิ่น และเป็นหัวหน้าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่นแล้ว”

เงียบ……

ในห้องขังเงียบงันอย่างน่าประหลาด เงียบจนสามารถได้ยินเสียงเลือดหยดในหัวใจของเวินเส้าหยีได้

กู้ชูหน่วนโบกมือ ผู้อาวุโสสองคนของเผ่าหยกเข้ามาทันที