อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 785

เวินเส้าหยีถูกลากออกไป ผู้อาวุโสทั้งสองก็ออกไปแล้ว

ในห้องขังเหลือเพียงเย่จิ่งหานและกู้ชูหน่วน

บรรยากาศก็ยิ่งเงียบงันจนน่าประหลาด

เย่จิ่งหานกล่าว “แทนที่จะทำลายวิทยายุทธของเขา สู้ฆ่าเขาไปเลยยังจะดีซะกว่า เพื่อเลี่ยงไม่ให้เขามาแก้แค้นเจ้าในภายหลัง”

“นั่นเป็นเรื่องของเขากับข้า ไม่รบกวนให้ท่านต้องกังวลใจ”

กู้ชูหน่วนลุกขึ้น เดินมาเบื้องหน้าของเย่จิ่งหานช้าๆ หยิบกุญแจออกมาจากหน้าอกแล้วโยนไปด้านหน้าของเย่จิ่งหาน

“ท่านไปซะเถอะ ออกไปจากเผ่าหยกพร้อมเจี่ยงเสวีย ข้าจัดเตรียมไว้ดีแล้ว จะมีคนส่งพวกท่านออกไป”

เย่จิ่งหานคิดว่านางจะคิดบัญชีกับเขาเรื่องในวันนั้นที่คำสาปโลหิตกำเริบ ซึ่งได้ฆ่าประชาชนของเผ่าไปนับไม่ถ้วนรวมถึงผู้อาวุโสเก้าด้วย คิดไม่ถึงว่านางจะเอากุญแจให้เขา ทั้งยังจัดเตรียมการให้เขาจากไปอีก

“เผ่าหยกมีคนไม่น้อยที่จะมีความสุขหลังจากที่ได้กำจัดข้าไปซะ เจ้าปล่อยข้าไป เหล่าผู้อาวุโสจะไม่ยอมทำตามเจ้า”

“ข้าเคยพูดแล้ว เรื่องของข้าไม่รบกวนให้ท่านลำบาก”

“ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน”

เขาไม่มีทางปล่อยให้นางอยู่ที่เผ่าหยกเพียงลำพัง

แม้ว่านางจะเป็นหัวหน้าเผ่าหยกก็ไม่ได้

เผ่าหยกเกลียดแค้นท่านแม่ของพวกเขาขนาดไหน เขาเข้าใจดีกว่าผู้ใดทั้งสิ้น

หลายปีมานี้หากว่าไม่ใช่เพราะเขาดวงแข็ง ก็คงถูกคนของเผ่าหยกฆ่าไปนานแล้ว

ลูกที่เกิดมาจากพ่อแม่เดียวกัน เผ่าหยกจะปฏิบัติต่อนางโดยมีข้อยกเว้นได้อย่างไร

สาเหตุที่ทำดีต่อนางขนาดนี้ ทั้งยังยกให้นางเป็นหัวหน้าเผ่าอีก ก็เพียงแค่ให้นางหลอมรวมมุกมังกรเท่านั้น

ทันทีที่หลอมรวมได้ หรือว่าผ่านไปนานแล้วก็ยังหลอมรวมไม่สำเร็จ พวกเขาก็จะไม่ปล่อยกู้ชูหน่วนไปเป็นแน่

เหมือนกู้ชูหน่วนได้ฟังคำพูดที่สุดแสนจะน่าขันที่สุดในโลกเช่นนั้น หัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไปพร้อมกับท่าน? ทำไมข้าต้องไปพร้อมกับท่าน? เย่จิ่งหาน ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก ท่านสังหารประชาชนในเผ่า สังหารผู้อาวุโสเก้าต่อหน้าข้า ประชาชนผู้บริสุทธิ์มากมายเท่าไหร่ที่ตายด้วยน้ำมือของท่าน ท่านเอาความกล้าจากไหนมาบอกให้ข้าไปกับท่าน?”

“เรื่องวันนั้น ข้าขอโทษเป็นอย่างมาก”

คำสาปโลหิตกำเริบ ก็เป็นเรื่องที่เขาก็คิดไม่ถึง

สังหารประชาชนในเผ่าไปมากมายขนาดนั้น ก็ไม่ได้เป็นความเต็มใจของเขา

“ขอโทษ? ขอโทษเพียงคำเดียวสามารถทำให้พวกเขาฟื้นกลับมาได้หรือ?”

“อาหน่วน.....”

“เห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตที่ผ่านมา วันนี้ข้าปล่อยท่านไป แต่หลังจากนี้ไป พวกเราทั้งสองคนตัดขาดเยื่อใยความสัมพันธ์ที่มีกัน เป็นตายก็จะไม่ไปมาหาสู่กัน”

“ก็เพราะคำสาปโลหิตของข้ากำเริบ สังหารประชาชนในเผ่าหยกงั้นรึ?”

“ใช่ เหตุผลนี้ยังไม่เพียงพออีกหรือ?”

“แน่นอนว่าไม่เพียงพอ ทั้งที่เจ้าก็รู้ดีว่าข้าสูญเสียสติสัมปชัญญะไป”

“ก็เพราะว่าท่านสูญเสียสติสัมปชัญญะ ดังนั้นข้าจึงไม่ฆ่าท่าน”

“เป็นเพราะผู้อาวุโสเหล่านั้นของเผ่าหยกบีบบังคับเจ้าใช่หรือไม่?”

“เย่จิ่งหาน ท่านจะต้องบังคับให้ข้าพูดให้ชัดเจนให้ได้เช่นนั้นหรือ?”

ฝีเท้าของเย่จิ่งหานโซเซเล็กน้อย พิงอยู่ที่กำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ที่สะท้อนอยู่ในสมอง ล้วนเป็นคำพูดของกู้ชูหน่วน จะต้องบังคับให้นางพูดให้ชัดเจนให้ได้เช่นนั้นหรือ?

ที่นางหมายถึงคืออะไร?

ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขา?

พี่น้องพ่อแม่คนเดียวกัน เป็นสัจธรรมที่พวกเขาไม่สามารถก้าวข้ามไปได้