อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 824

ในป่า

ดรุณีอาภรณ์แดงร่างหนึ่ง ลากร่างที่มีบาดแผลมากมายเดินอย่างไร้จุดหมายราวปราศจากวิญญาณ

โดยมีบุรุษชุดดำปลอดที่มีบาดแผลเต็มตัวเดินตามมาอยู่ข้างหลัง

และที่ห่างออกไปสิบเมตรยังมีหนุ่มน้อยชุดน้ำเงินตามมาเงียบๆ อีกคนหนึ่ง

หนุ่มน้อยชุดน้ำเงินหน้าตาหล่อเหลา เผยบุคลิกสูงส่งที่ไม่อาจล่วงเกิน

นัยน์ตาสีอำพันคู่นั้นปรากฏสีแดง ความจนใจ รวดร้าว เศร้าใจ...

เย่จิ่งหานอยากไปอยู่เป็นเพื่อนนาง ทว่าถ้อยคำตัดรอนของนางตอนที่อยู่ในคุกของเผ่าหยกยังปรากฏอยู่ตรงหน้าจนถึงบัดนี้

เย่จิ่งหานไม่มีความกล้าที่จะเดินเข้าไปหา ได้แต่อยู่เคียงข้างอย่างลับๆ เจ็บปวดและเสียใจพร้อมกับนางเงียบๆ...

ผ่านไปนาน...

ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็หยุด

เลว่อิ่งก็หยุดด้วย

คนหนึ่งอยู่ข้างหน้า คนหนึ่งอยู่ข้างหลัง ต่างคนต่างไม่เอ่ยวาจา นอกจากเสียงสายฝนซัดสาดและเสียงฟ้าผ่ากึกก้อง ในป่าก็ไม่มีเสียงใดอื่น

ในที่สุด กู้ชูหน่วนก็แง้มริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่าคล้ายกับพึมพำ

“หรือว่าเจ้าไม่ควรอธิบายกับข้าหรือ?”

เลว่อิ่งหอบหายใจหนักสองสามที ตามมาระยะหนึ่ง เขาแทบใช้กำลังที่เหลืออยู่จนหมด

ร่างกายรับไม่ไหวอีก เลว่อิ่งนั่งอยู่บนกิ่งไม้ แล้วเปล่งถ้อยคำเย็นชาออกมาจากปาก

น้อยนักที่เขาจะพูด ด้วยเหตุนี้เวลาพูดจึงตะกุกตะกักอยู่บ้าง

“เป็นนายท่าน...ให้ข้าฆ่าล้างจวนแม่ทัพ”

“เฮอะ...เขาให้เจ้าฆ่า เจ้าก็ฆ่า? แล้วตอนนี้ตามข้ามาทำไม? เสียใจแล้ว? หรือว่าเพิ่งค้นพบมโนธรรมในจิตใจ?”

“ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่ถูกเขา...ถูกเขาจับตัวไป...ถ้าข้าไม่ฆ่าคนในจวนแม่ทัพทั้งหมด นายท่านจะฆ่าฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่”

เดิมทีเขาก็เป็นแค่เครื่องมือสังหาร

นายสั่งให้เขาฆ่า เขาก็ฆ่า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขัดขืนคำสั่งของผู้เป็นนาย

แต่...

นายท่านใช้ฮ่องเต้กับฮองเฮาแคว้นฉู่มาบีบคั้น

นั่นคือคนที่เคยให้ความอบอุ่นแก่เขาเพียงคนเดียวในชีวิตนี้

ไม่ทราบเพราะสาเหตุอะไร เขาไม่ปรารถนาเห็นพวกเขาตาย