อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 830

กู้ชูหน่วนยกอาหารขึ้นแล้วเดินกะเผลกออกจากห้องครัว นางไม่ทราบว่าเวินเส้าหยีพักอยู่ที่ใดกันแน่

แต่เนื่องจากนางยกอาหารเหล่านี้ คนของเผ่าเทียนเฟิ่นจึงคล้ายทราบว่านี่คืออาหารที่จะส่งไปให้เวินเส้าหยี จึงไม่ได้ขัดขวางหรือสอบถามอะไรนาง

มีเพียงคนจำนวนน้อยที่หัวเราะเยาะกล่าว “เฮอะ หัวหน้าเผ่าน้อยมีอนาคตยาวไกลแล้วอย่างไร ของกินยังสู้คนระดับล่างไม่ได้เลย”

“พวกเจ้าว่า ถ้าหัวหน้าเผ่าน้อยถูกปลดแล้วใครจะขึ้นมาแทนที่เขาได้อีก?”

“พูดยาก แต่ท่านรองหัวหน้าเผ่าเป็นที่ยกย่องของคนในเผ่า หากหัวหน้าเผ่าลงจากตำแหน่งแล้ว ท่านรองหัวหน้าเผ่าก็คงจะดำรงตำแหน่งนั้นต่อกระมัง”

“นี่ยังต้องให้พูดอีกหรือ นอกจากท่านรองหัวหน้าเผ่าแล้ว ยังจะมีผู้ใดมีสิทธิ์ได้รับเกียรติขึ้นแท่นนั้นอีก พวกเจ้าลืมตามองดูให้ชัด ทางที่ดีก็ควรรู้ว่าตัวเองควรอยู่ฝ่ายใด หากอยู่ผิดฝ่าย เหอะ...”

“มิกล้า มิกล้า พวกเราทราบแล้ว”

“ถือว่าพวกเจ้ารู้จักมองการณ์ไกล ไป บอกคนอื่นๆ ว่าพวกเราจะอยู่ฝ่ายเดียวกับท่านรองหัวหน้าเผ่าถึงที่สุด”

“ขอรับๆๆ”

กู้ชูหน่วนทำดวงตาเคร่งเครียด

ดูท่าศึกภายในของเผ่าเทียนเฟิ่นจะเริ่มขึ้นแล้ว และยังดุเดือดกว่าที่นางคิดไว้ด้วย

นางเดินไปก็จดจำลักษณะพื้นที่ของเผ่าเทียนเฟิ่นไป

ครั้นเดินต่อ กู้ชูหน่วนก็เริ่มหลงทาง แต่นางกลับเห็นเวินเส้าหยีอยู่ที่ตำหนักหลังหนึ่ง

เวินเส้าหยีในชุดขาวปลอด สายลมพัดโชย พัดชุดขาวของเขาเกิดเป็นเสียง เส้นผมดำหมึกสยายพลิ้ว ขับเน้นความงามสง่าพ้นโลกีย์ดั่งเทพเซียน

ครั้นเขายืนอยู่หน้าตำหนักก็ราวกับรูปแกะสลักที่ยืนยงมาแต่โบราณ นิ่งสงบ และไม่ทราบว่ากำลังคิดอะไรอยู่

คลองจักษุกู้ชูหน่วนมองไปเห็นแผ่นหลังของเวินเส้าหยีได้พอดิบพอดี

แผ่นหลังของเขาโรยรา อ่อนแรงเล็กน้อย คล้ายผู้สูงวัยอายุเจ็บสิบ ผ่านร้อนหนาวสุดจะคณานับ

แผ่นหลังของเขาน่าเศร้ามาก พาลให้ตำหนักทั้งหลังดูเศร้าหมองไปด้วยอย่างแปลกประหลาด และไม่ทราบว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เห็นเขาเอาแต่จดจ้องตำหนักที่อยู่ด้านหน้าตนเอง

ตำหนักเฉินอวี่...

นี่คือตำหนักอะไร?