อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 863

เพราะการขัดขืนของเขา จึงไม่ค่อยเห็นผลเท่าไหร่

สุดยอดผู้อาวุโสหนึ่งในนั้นเกลียดความไม่เอาถ่านนี้ จึงพูดว่า

“หัวหน้าเผ่า ในเมื่อพวกเราตัดสินใจจะช่วยท่านเชื่อมกระดูกสะบักแล้ว ท่านก็อย่าปฏิเสธอีกเลย รับกำลังภายในของพวกเขาดีๆเถิด”

“เจ้ายังไม่บอกข้าเลยว่าจะต้องเสียสละอะไรบ้าง”

“ท่านอยากรู้ขนาดนี้เชียว? ได้ งั้นข้าจะบอกท่านให้ กระดูกสะบักของท่านถูกตัดไปแล้ว ถึงจะเป็นเทพเทวดาจากฟากฟ้าก็ไม่อาจรักษาได้แล้ว แต่เผ่าเทียนเฟิ่นของเรามีเวทมนตร์ศาสตร์หนึ่ง สามารถเอาของในร่างกายเราเข้าสู่ร่างกายท่านได้”

“นั่นก็คือการเอากระดูกสะบักของตัวเองเคลื่อนย้ายไปที่ร่างกายของท่าน”

เวินเส้าหยีตะลึง

เขารู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้

เคลื่อนย้ายกระดูกสะบักของพวกเขามาไว้ที่ตัวเขางั้นเหรอ?

งั้นกระดูกสะบักของพวกเขาก็ใช้ไม่ได้แล้วน่ะสิ?

พวกเขาเป็นถึงสุดยอดผู้อาวุโสแห่งเผ่าเทียนเฟิ่นเชียวนะ ทุกคนล้วนแต่มีวิทยายุทธ์ที่กล้าแกร่งกันทั้งนั้น

“พวกเราแก่แล้ว มีชีวิตอีกได้ไม่นาน ชีวิตของพวกเราไม่อาจจะสร้างเผ่าเทียนเฟิ่นขึ้นมาได้อีกครั้ง แต่ท่านไม่เหมือนกัน ท่านเป็นคนฉลาดเฉลียว แถมยังเป็นนักวิทยายุทธที่หาพบยากในรอบพันปี ที่สำคัญที่สุดก็คือ ท่านยังเป็นหนุ่ม”

“หากเผ่าเทียนเฟิ่นอยู่ใต้การปกครองของท่าน ข้าเชื่อว่าเผ่าของเราจะต้องกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งแน่นอน”

“หัวหน้าเผ่า หลังจากเริ่มเวทมนตร์แล้ว ทุกอย่างก็ไม่อาจหวนคืนกลับไปได้อีก ถึงแม้จะหยุด วิทยายุทธของพวกเราก็จะใช้ต่อไปอีกไม่ได้ ดีไม่ดีอาจจะตายก็ได้ ท่านรับพลังของพวกเราไปเถิด อย่าปฏิเสธอีกเลย”

“ไม่…ไม่ได้นะ…พ่อข้าจะตายไม่ได้ พวกเจ้าก็จะตายไม่ได้ด้วย เผ่าเทียนเฟิ่นมีคนตายไปเยอะแล้ว ถ้าต้องแลกด้วยกระดูกสะบักของพวกเจ้า ข้าไม่ยอมรับเด็ดขาด”

พวกสุดยอดผู้อาวุโสปลื้มใจ

เสียกระดูกสะบักไปแล้วยังไง?

รอจบแล้ว

พวกเขาก็ต้องตายอยู่ดี

คุ้มแล้วล่ะ

การที่ใช้ชีวิตของพวกเขาแลกกับความรุ่งโรจน์ของเผ่าเทียนเฟิ่นไปอีกร้อยปีหรือพันปี ก็คุ้มค่าแล้วล่ะ

เวินเฉิงเทียนพูด “เวลามีไม่มากแล้ว อย่าเอาแต่ใจ รีบทำใจสบายๆรับพลังของพวกเราไป ไม่งั้นถึงพ่อตายไป ก็ไม่มีทางตายตาหลับแน่นอน”

ในตอนนี้เอง ลูกศิษย์จากด้านนอกก็รีบเข้ามารายงานว่า “หัว…หัวหน้าเผ่า อดีตหัวหน้าเผ่า สุดยอดผู้อาวุโสทุกท่าน คนของเผ่าหยกกับหุบเขาตันหุยเจอทางเข้าแดนต้องห้ามแล้วขอรับ กำลังทลายค่ายกลอยู่ขอรับ พวกเขามียอดฝีมือหลายคน ผู้อาวุโสที่อยู่ด้านนอกไม่กล้ารับรองว่าแดนต้องห้ามจะถูกทำลายหรือเปล่า เลยมาขอความเห็นจากพวกท่านขอรับ”

หากเริ่มเวทมนตร์ ก็จะหยุดไม่ได้

ทุกคนที่อยู่ในนนี้รู้ดี หากหยุดก่อนหรือจบกะทันหัน พวกเขาอาจจะตายก็ได้

สุดยอดผู้อาวุโสพูดอย่างไม่สนใจว่า “ให้พวกเขาทำลายเข้ามาเถอะ พวกเขาไม่มีทางทำลายได้อยู่แล้ว นอกจากจะมีของศักดิ์สิทธิ์ปิ่นระย้าหยกขาวของเผ่าเทียนเฟิ่น”

เวินเส้าหยีสีหน้าเปลี่ยนไป

ปิ่นระย้าหยกสีขาว…

“ทำไมเหรอ? หรือเจ้าเอาระย้าให้คนอื่นแล้ว?” เวินเฉิงเทียนหวั่นใจ

ระย้าชิ้นนี้ส่งกันไปมา สุดท้ายไปอยู่ที่ฮูหยินชิว ฮูหยินชิวก็เอาให้เวินเส้าหยี

ดังนั้นระย้าก็อยู่ในมือของเวินเส้าหยี…

เวินเส้าหยีพูดเสียงสั่นว่า “ข้าเอาระย้า…ให้กู้ชูหน่วนไปแล้ว”

“ว่าไงนะ…”

ทุกคนตะลึง

แทบจะเป็นลมเพราะเวินเส้าหยี

“ของสำคัญขนาดนี้ เจ้าเอาให้คนอื่นได้ยังไง?”

“หัวหน้าเผ่า ท่านบ้าไปแล้วหรือไง…”

“ถ้าพวกนั้นรู้ว่าระย้าเป็นกุญแจในการเข้าแดนต้องห้าม พวกเราทุกคนต้องตายกันหมดแน่…”

เวินเส้าหยีเนื้อตัวเย็นยะเยือกไปหมด

เขาคือเวินเส้าหยี

เขาเป็นอาจารย์ซ่างกวนแห่งราชวิทยาลัย

ตอนนั้น ตอนที่เขาให้กู้ชูหน่วน เขาไม่ได้คิดอะไรเยอะเลย

และไม่คิดว่าระย้านั้นจะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเผ่าเทียนเฟิ่น…