อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 884

ณ พื้นที่รกร้าง ม้าเร็ววิ่งไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ ฝุ่นควันโขมงไปหมด

ผู้อาวุโสหกตามท้าย โคลงเคลงไม่ไหว ตะโกนอย่างบ้าคลั่งตามหลัง

“ช้าหน่อยๆ กระดูกแก่ๆของข้าแตกละเอียดหมดแล้ว”

คนข้างหน้าไม่ยอมหยุด ขี่ม้าเร็วมากขึ้น แทบอยากบินไปเผ่าหยก ห้ามกู้ชูหน่วนไม่ให้สังเวย

“ไม่ได้ ข้าขี่ไม่ไหวแล้ว ถ้าขี่ต่อไป ข้าคงได้ตายระหว่างทางจริงๆแน่”

ผู้อาวุโสหกก็อยากรีบกลับเผ่าหยกเหมือนกัน แต่ทว่าสีหน้าของเขาซีดเซียว ไม่มีเรียวมีแรงเหลืออีกต่อไปแล้ว เขาเดินทางตลอดเวลาในระยะเวลาสั้นๆ ร่างกายของเขาว่างเปล่าไปหมดแล้ว

“ท่านอ๋อง แผลของท่านฉีกแล้ว ผู้อาวุโสอาการก็ไม่ดีด้วย พวกเราพักผ่อนก่อนไหมขอรับ”

เจี่ยงเสวียมองดูแผลตรงแผ่นหลังที่ปริออกของเย่จิ่งหาน อดไม่ได้กังวลขึ้นมา

ท่านอ๋องบาดเจ็บหนักอยู่แล้ว เพิ่งต่อสู้กับเวินเส้าหยีเสร็จ บาดแผลบนร่างกายยังไม่ทันหายดีเลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเขายังไม่ถึงเผ่าหยก ก็คงสิ้นชีพก่อนแล้ว

สีหน้าพวกชิงเฟิงกับผู้อาวุโสหกก็แย่เหมือนกัน เขาก็พูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ท่านอ๋อง พักผ่อนก่อนเถิด”

“เร่งความเร็วอีก”

คำตอบที่ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียได้รับคือคำสั่งที่ไม่อาจขัดขืนได้ของเย่จิ่งหาน

พวกเขาทำอะไรไม่ได้ จึงต้องเดินทางต่อไป

ผู้อาวุโสหกร่างกายทนไม่ไหว ตกลงมาจากม้า

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียตกใจ คิดว่าท่านอ๋องจะหยุดลง ไม่คิดว่าท่านอ๋องกลับพูดอย่างเย็นชาว่า

“ชิงเฟิง เจ้าพาผู้อาวุโสหกไปด้วย แล้วเดินทางต่อไป”

“ฮะ…ขอรับ…”

เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีก็ตามท่านอ๋องไม่ทัน แถมยังพาคนแก่ไปด้วย จะตามทันได้ยังไง

ตลอดทั้งทาง ไม่รู้ว่าม้าตายไปแล้วกี่ตัว

เดินทางมาตลอดทั้งทาง ในตอนที่พวกเขาเริ่มไม่ไหวกันแล้ว ในที่สุดก็ใกล้ถึงหน้าประตูเผ่าหยกสักที

ผู้อาวุโสหกฟื้นขึ้นมาแล้ว ตกม้าอ้วกไม่หยุด

เย่จิ่งหานกำหมัดแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ไว้ เขากลัวมาก กลัวว่าจุดจบจะเป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าพบเจอ