อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 897

“เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก การสังเวยเป็นหน้าที่ของข้า เจ้ารีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งเร็ว ตอนนี้ยังไม่เลยครึ่งชั่วโมง”

“ข้าไม่สนว่าพี่จะเป็นหัวหน้าเผ่าไหน และไม่สนหน้าที่ของพี่ด้วย ข้ารู้แค่ว่า พี่เป็นพี่สาวของข้า เป็นพี่สาวที่ข้าสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต”

“หัวหน้าเผ่า ลงมาเถิด”

ทุกคนคุกเข่าลง แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสกับผู้อาวุโสใหญ่ก็คุกเข่าลงไปด้วย

กู้ชูหน่วนก้มหน้าลง มองดูเลือดที่ไหลออกจากหน้าอกข้างซ้ายไม่หยุด รู้สึกเศร้าโศกขึ้นมา

ใครบ้างล่ะที่อยากตาย

เสียดาย…

นางไม่มีทางเลือก

ขอแค่มีดในมือนางแทงเข้าไปลึกกว่านี้ ก็จะแทงทะลุหัวใจของตัวเองได้

ความเป็นความตายของนางอยู่ที่การตัดสินใจของนาง

“ข้ามีร่างหยินบริสุทธิ์ ถ้าเกิด…ถ้าเกิดได้คนร่างหยินบริสุทธิ์สังเวยเพิ่มอีกคน อาจจะหลอมมุกมังกรได้ก็ได้นะ?” จอมมารพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะสังเวยกี่ครั้ง มุกมังกรก็หลอมไม่ได้หรอก แต่นี่ก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆของเขาเท่านั้น

“ถ้าเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพื่อนเจ้าจริงๆ ก็รีบถอนวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งซะ ใช้ชีวิตต่อไปดีๆ เป็นจอมมารของเจ้าต่อไป”

จอมมารสีหน้าเปลี่ยนไป ตะคอกสุดเสียงว่า “ถ้าไม่มีเจ้าแล้ว ชีวิตข้าจะไปมีความหมายอะไร ถ้าเจ้าตายไป ข้าก็จะไม่ยอมอยู่บนโลกนี้คนเดียวเด็ดขาด”

“ติ้ง…”

กู้ชูหน่วนอดไม่ไหว น้ำตาไหลออกจากหางตา

นางเบือนหน้าหนี “เจ้าทำไปเพื่ออะไรกัน”

“เพราะ…ข้าปลูกดอกพุดซ้อนบนภูเขาทั้งลูกแล้ว เจ้ายังไม่ได้ไปดูเลย เพราะ…ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักเจ้า เจ้าก็บอกว่าจะปกป้องข้า ข้าสาบานว่าเจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ข้ารักและหวงแหนไปตลอดชีวิต ข้าขอร้องเจ้าล่ะ เจ้าวางมีดลงเถอะนะ”

เสียง ‘ตึก’ ดังขึ้น

จอมมารที่หยิ่งยโสกลับคุกเข่าลง คลานไปหากู้ชูหน่วน ขอร้องนางอย่างต่ำต้อย

ขอร้องให้นางวางมีดลง อย่าฆ่าตัวตายเลย

ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ

คนทั่วไปไม่มีทางยอมคุกเข่าลงง่ายๆ

ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังเป็นถึงจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ของเผ่าปีศาจอีก

เขาทั้งเที่ยงตรงและเจ้าเล่ห์ ไม่เคยก้มหัวให้ใครก่อน เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด แต่ตอนนี้กลับ…

ทุกคนในเผ่าหยกตกตะลึงกันมาก

กู้ชูหน่วนก็ตกใจเหมือนกัน หัวใจก็เจ็บปวดตามไปด้วย

เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น มีดของกู้ชูหน่วนก็แทงทะลุหัวใจของนางไปแล้ว

“ไม่นะ…”

จอมมารร้องสุดเสียง เขาพุ่งเข้าไปกอดกู้ชูหน่วนที่ล้มลงมาอย่างหมดแรง หัวใจดวงนี้ก็ตกลงไปยังตาตุ่มด้วย

“หัวหน้าเผ่า…”

ทุกคนในเผ่าหยกร้องขึ้นพร้อมกันอย่างเศร้าโศก

ในขณะเดียวกัน นอกห้องหลอมยาก็มีคนปรากฏขึ้นห้าคน

คนหนึ่งคือชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวีย

คนหนึ่งคือซูมู่

คนหนึ่งคือเย่จิ่งหาน

อีกคนคือเซียวหยู่เซวียนที่หลบอยู่ในมุมมืด

พวกเขาเห็นกู้ชูหน่วนใช้มีดแทงเข้าทะลุหัวใจกับตาตัวเอง เลือดพุ่งกระฉูดออกจากร่างของนาง

พวกเขาฝึกวิทยายุทธมาเหมือนกัน พวกเขารู้ดีว่า หัวใจของนาง…สลายไปแล้ว…

เลือดที่ไหลลงไปยังเตาหลอมยา เป็นเลือดจากหัวใจของนางทั้งหมด