อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 902

เย่จิ่งหานกัดฟัน รวบรวมพลังทั้งหมด เตรียมที่จะผลักจอมมารออกไป เพื่อรักษาชีวิตของเขาไว้

มาถึงตอนนี้แล้ว พวกเขาสองคนต่างก็เข้าใจ พวกเขาสูญเสียพลังอย่างรุนแรง ยังถูกพลังของตนเองย้อนกลับมาทำร้าย คนที่อยู่ต่อยังไงก็ไม่สามารถมีชีวิตรอด

“เจ้าเป็นเพื่อนที่อาหน่วนรักมากที่สุด หากเจ้าตายไป ตลอดชั่วชีวิตของอาหน่วนก็จะไม่มีความสุข”

ไม่รอให้เย่จิ่งหานลงมือ จอมมารก็แย่งลงมือก่อน ผลักเย่จิ่งหานกระเด็นออกไป

“ต้องยอมรับว่า ภายในใจพี่สาว เจ้าสำคัญกว่าข้า หากเจ้าตายไป ต่อให้พี่สาวมีชีวิตคืนกลับมา ก็ต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น ข้าไม่มีทางมองดูเจ้าตายอยู่ที่นี่ต่อหน้าต่อตา พี่สาวของข้า ข้าสามารถช่วยเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาช่วย”

“พัฟ.....”

เย่จิ่งหานอยากต่อต้าน แต่จอมมารกลับใช้วิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง รวบรวมพลังจนถึงระดับเจ็ดที่สูงสุด

สามารถไปถึงระดับเจ็ดก็เหลือเชื่อแล้ว แต่เขากลับไปถึงระดับเจ็ดสูงสุด

เย่จิ่งหานบาดเจ็บสาหัส ลุกขึ้นมาไม่ไหวแล้ว จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจอมมาร

เขาถูกผลักออกมา กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ พลังของร่างกายเหมือนอย่างลูกบอลไม่มีลม ทำยังไงก็ไม่สามารถรวบรวมขึ้นมาได้ หายใจอยู่อย่างรวยระริน

“ท่านอ๋อง......”

“อาหาน......”

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียกับซูมู่ต่างวิ่งมาหา ซูมู่สะกดจุดบนร่างกายเขาไว้ แล้วก็ส่งพลังของตนเองไปให้เขา จึงพอรักษาชีพจรของเขาไว้ได้

เย่จิ่งหานพูดขึ้นมาอย่างโกรธโมโหว่า “ซือโม่เฟย เจ้าไม่.....”

มุมปากจอมมารเผยรอยยิ้มแย้มมีความสุข ดวงตามีเสน่ห์คู่นั้นจ้องมองดูกู้ชูหน่วนอย่างเต็มล้นไปด้วยความรักและก็ไม่เสียใจ

ดอกลำโพงแต่ละดอกเริ่มเบ่งบาน แล้วก็เหี่ยวเฉาลงทีละดอก

เส้นผมดำสลวยของจอมมาร กลายเปลี่ยนเป็นสีขาวดั่งหิมะอย่างรวดเร็วภายในพริบตา

ผิวหนังบนร่างกายของเขาก็เหมือนอย่างดอกลำโพง ค่อยๆเหี่ยวแห้ง

จากอายุยี่สิบ ถึงสามสิบ ถึงห้าสิบ แล้วก็ถึงเจ็ดสิบ พริบตาเดียวใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น กลายเป็นคนชรา

จอมมารที่เป็นหนุ่มหล่อรูปงาม มีวิทยายุทธเหนือสุดในใต้หล้าคนหนึ่ง กลายเป็นคนชราคนหนึ่งไปแล้ว

ผิวที่เนียนเรียบของเขากลายเป็นเหี่ยวแห้งไปแล้ว น้ำในร่างกายก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนมา ผอมแห้งจนเหลือแต่กระดูก

เส้นผมที่ขาวและใบหน้าเหี่ยวย่นทำให้ทุกคนเจ็บปวดใจ

คนเผ่าหยกต่างคุกเข่าลง พร้อมพูดขึ้นอย่างเจ็บปวดว่า “จอมมาร.......”

สุดยอดผู้อาวุโสก็เอามือกุมหน้าอกของตนเองไว้ อยากที่จะทนทุกข์ทรมานเจ็บปวดแทนจอมมาร

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เป็นคนที่มีวิทยายุทธ พวกเขาล้วนรู้ว่า ชีวิตของจอมมารกำลังค่อยๆแก่ลง

เพื่อสามารถรักษาวิญญาณของกู้ชูหน่วนไว้ เขายอมที่จะเสียสละชีวิตของตนทำจริงๆ

พวกชิงเฟิงเจี่ยงเสวียต่างโศกเศร้าเสียใจ