อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 903

จอมมารกอดไหกักวิญญาณไว้แน่น ราวกับไหกักวิญญาณเป็นสิ่งของล้ำค่าที่สุดในโลก

เขายิ้มอยู่อย่างไม่เสียใจ แม้ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติจะเหี่ยวย่นแล้วในเวลานี้ เขาก็ยังยิ้มแย้มอย่างเต็มใจ

“พี่สาว.....ในที่สุด....ข้าก็สามารถปกป้องวิญญาณของเจ้าไว้ได้”

เพียงประโยคสั้นๆ ก็ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็น้ำตาไหล

คนบนโลกนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าจอมมารรักสวยรักงาม

เส้นผมขาว รอยเหี่ยวย่นบนร่างกาย สำหรับจอมมารแล้วจะเจ็บปวดขนาดไหน

แต่เขาไม่เสียใจเลย กลับเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มแห่งความฝัน

“ไปดูจอมมาร......”

เย่จิ่งหานพูดขึ้นอย่างอ่อนแรง

ซูมู่จับดูชีพจรของจอมมาร แล้วก็ส่ายหัวอย่างหมดแรง

หนึ่งคนสองคนสามคนต่างก็บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น

เขาเป็นเพียงหมอคนหนึ่ง ไม่ใช่เทพเทวดา จะรักษาได้อย่างไร?

เส้นเอ็นจอมมารขาดหมดแล้ว พลังชีวิตทั้งหมดถูกใช้ไปหมดแล้ว อวัยวะภายในทั้งหมดก็แตกละเอียดเช่นกัน ใครจะช่วยเขาได้?

พวกเย่จิ่งหานต่างเจ็บปวด

หากกู้ชูหน่วนยังมีชีวิตอยู่ แล้วเห็นจอมมารกลายเป็นเช่นนี้ กู้ชูหน่วนจะเจ็บปวดขนาดไหน

“คุณชายซู ไม่มีหนทางแล้วจริงๆหรือ มีวิธีอัศจรรย์อะไรไหม?” ชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

เมื่อก่อนเขาไม่ชอบจอมมาร แต่ตอนนี้.......

เขาเสียดายแทนจอมมาร

ซูมู่ยิ้มอย่างขมขื่น

“บนโลกนี้จะมีความอัศจรรย์มากมายอะไรขนาดนั้น เจ้าคิดว่าเทพแห่งความอัศจรรย์จะรักและดูแลทุกคน เหมือนอย่างที่รักและดูแลเย่จิ่งหานหรือ?”

เย่จิ่งหานอดกลั้นทนร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส เดินมาหาจอมมาร พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า “เจ้ายังมีอะไรสั่งเสียไหม?”

“หา.... หาวิธีฟื้นคืนชีวิตพี่สาวให้ได้.....”

“ได้ ข้ารับปากเจ้า ต่อให้เจ้าไม่พูด ต่อให้แลกด้วยทั้งชีวิตของข้าเย่จิ่งหาน ข้าก็จะคิดหาทุกวิถีทางเพื่อฟื้นชีวิตของนางคืนมา”

“ข้าเชื่อเจ้า.....”

จอมมารยิ้มหัวเราะ

เขาแก่แล้ว ผิวหนังบนใบหน้าทั้งเหี่ยวย่นทั้งแก่ ราวกับเป็นชั้นผิวหนัง เวลายิ้มเป็นเหมือนดั่งผี กลับไม่มีใครเห็นว่ารอยยิ้มของเขาอัปลักษณ์

จอมมารยื่นไหกักวิญญาณให้กับเย่จิ่งหานอย่างอาลัยอาวรณ์