อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 904

หมู่บ้านหลิน。

หมู่บ้านหลินตั้งอยู่ในหุบเขาแสนลี้ พื้นที่นี้เปลี่ยวไกลโพ้น เป็นพื้นที่ปกครองของเผ่าไป๋หลี่ ในทุกๆเดือนชาวบ้านจะนำหญ้าน้ำค้างม่วงมาให้เผ่าไป๋หลี่ เพื่อใช้หลอมยา

หมู่บ้านไม่ใหญ่ มีเพียงสิบกว่าครอบครัว ใบหน้าชาวบ้านแต่ละคนผมแห้ง เสื้อผ้าปะแล้วปะอีก มีชาวบ้านไม่น้อยที่แม้แต่รองเท้าก็ไม่มีสวม เห็นได้ชัดว่ามีชีวิตอยู่อย่างยากจน

หนึ่งในกระท่อมมุงจาก กู้ชูหน่วนนอนอยู่บนเตียง นางรูปงามสดสวย ดวงตาหลับสนิท หน้าบึ้งคิ้วขมวด ถึงแม้จะหลับอยู่ แต่ก็ดูเหมือนหลับไม่สนิท ยื่นมือควานหาอะไรบางอย่างอยู่บ่อยครั้ง แล้วก็คว้าจับอะไรไม่ได้เลย

ความทรงจำยังคงหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองอย่างต่อเนื่อง จนนางแทบขาดใจ

ความทรงจำพวกนั้นไม่สมบูรณ์ เลือนรางอย่างที่สุด นางพยายามจะดูให้ชัดเจน กลับเห็นไม่ชัดสักอย่าง

เห็นเพียงภาพเลือนรางหลายภาพ

มีภาพชายหญิงกว่าร้อยคนกระโดดเข้าไปในเบ้าหลอมยา มีภาพศพถูกฆ่าไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เลือดไหลเป็นธาร ชายวัยรุ่นถือปืนสีเงินยืนท่ามกลางพายุฝน เผชิญหน้ากับนาง

ยังมีอีกภาพ ชายผมขาวคนหนึ่งหอบศพของนาง ร้องคร่ำครวญเสียใจ

อาจเป็นเพราะภาพพวกนั้นโศกเศร้าเกินไป กู้ชูหน่วนลืมตา พรวดลุกขึ้นมานั่ง

เพิ่งขยับตัว แผลบนกายเจ็บปวดจนนางกลั้นหายใจ

ข้างหู เสียงที่คมชัดและน่ารื่นรมย์ค่อยๆดังขึ้นมาว่า

“แม่นาง ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าสลบไปแล้วครึ่งเดือน พวกเราเชิญหมอมารักษาเจ้าเยอะมาก จนคิดว่าเจ้าจะไม่รอดแล้ว”

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองดู

กระท่อมมุงจากหลังเก่าหลังนี้ ภายในโทรมอย่างมาก มีเพียงเตียงอันเล็กกับโต๊ะสามขา มีเก้าอี้สองตัวมีขาสามขาเหมือนกัน นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรเลย แต่ภายในห้องทำความสะอาดไว้อย่างดี เห็นได้ชัดว่าเจ้าของกระท่อมนั้นเป็นคนรักความสะอาด

หันมองลงไป บนร่างกายของนางพันไปด้วยผ้าพันแผลใหญ่ๆเล็กๆ มีแผลไม่น้อยที่ได้รับบาดเจ็บจากแส้กับแผลน้ำร้านลวก ตรงหน้าอกเหมือนถูกของมีคมแทงทะลุ ห่างจากหัวใจของนางไม่ถึงครึ่งเซนติเมตร

หากของมีคมนั่นเอียงเพียงนิดเดียว นางต้องตายแน่

“เจ้าเป็นใคร?” กู้ชูหน่วนพูดขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ

“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าคือหลินซือหย่วนของหมู่บ้านหลิน ครึ่งเดือนก่อนเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส สลบอยู่หลังเขาหมู่บ้านหลิน ข้ากับปู่ช่วยชีวิตเจ้า แม่นาง เจ้าอายุยังน้อย ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ไปมีเรื่องกับคนอะไรมา?”

ชายหนุ่มสวมชุดเสื้อผ้าหยาบ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเขายิ้ม ฟันเสือน้อยคู่หนึ่งก็โผล่ออกมา

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

หมู่บ้านหลิน？

หลินซือหย่วน？

นางมีเรื่องกับคน?

นางมีเรื่องกับใคร?

ทำไมหัวสมองของนางถึงว่างเปล่า?

แล้วบาดแผลของนางได้มาจากไหน?

“แม่นาง ท่านเป็นอะไร? ข้าพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง หากข้าพูดอะไรผิดไป เจ้าอย่าได้ถือสา”

“ข้าเป็นใคร?” กู้ชูหน่วนถามขึ้นมา

ถามออกมาเช่นนี้ หลินซือหย่วนก็อึ้งเหมือนกัน

“เจ้า....เจ้าไม่รู้ว่าตนเองเป็นใครหรือ?”

“ไม่รู้”

กู้ชูหน่วนพยายามหวนคิด นอกจากหัวสมองจะเจ็บปวดทรมานแล้ว ก็ไม่มีความทรงจำอะไรเลย ราวกับนางเป็นกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ชีวิตเริ่มต้นจากหมู่บ้านหลิน

“คือ....พวกเราก็ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร เห็นว่าเจ้าน่าสงสาร จึงแบกเจ้ากลับมารักษา”

กู้ชูหน่วนตีหัวตัวเองอย่างแรง อยากที่จะมองเห็นภาพเลือนรางพวกนั้นให้ชัดเจน กลับยิ่งตีก็ยิ่งเลือนราง หัวสมองยิ่งถูกตีก็ยิ่งเจ็บ

“เจ้าไม่ต้องตีหัวตัวเองอีกแล้ว คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว บางทีผ่านไปสักช่วงหนึ่งก็อาจจำขึ้นมาได้เอง”