อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 96

เดิมทีสวีซานเหนียงอยากจัดการชายหนุ่มก่อน แล้วค่อยต่อกรกับกู้ชูหน่วน บังเอิญคำพูดจากปากของกู้ชูหน่วนไม่น่าฟัง นางหันกลับมาในพริบตา

“สาวน้อย ปากดีนักนะ เอากระดิ่งทลายวิญญาณออกมา ข้ายังจะเหลือศพเจ้าไว้ทั้งศพ ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นน้ำเลือด”

“ข้าเป็นคนที่รับการข่มขู่ของผู้คนประเภทนั้นหรือ?” กู้ชูหน่วนเลิกคิ้วถามกลับ

“เหอะ เด็กไม่รู้ความ”

เปล่งเสียงไม่พอใจอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง สวีซานเหนียงปลายเท้าจรด ยื่นมือโลหิตออกไป โจมตีไปทางกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนพิงกำแพง มือสองข้างกอดอก อารมณ์จิตใจสบายคงที่ ราวกับว่าคิดไว้ว่าชายหนุ่มจะต้องช่วยนางเป็นแน่

เป็นดังคาด ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเผชิญหน้ากับการรุมล้อมของยอดฝีมือมากมาย ยังคงเหาะขึ้นไปในอากาศเตะหม้อเหล็กหม้อหนึ่งของร้านตีเหล็กไปทางสวีซานเหนียง หยุดยั้งการโจมตีโลหิตมารนั้นของนาง

หม้อเหล็กสัมผัสโดนมือโลหิต ถูกละลายในพริบตา

เพียงพอให้ยอดฝีมือมากมายก็ตื่นตกใจยกใหญ่แล้ว

ช่างเป็นวิชาโลหิตมารที่แข็งแกร่งนัก

สามารถละลายเหล็กในเวลาชั่วพริบตาได้ นี่จะต้องมีกำลังภายในลึกล้ำมากเพียงใด?

ดวงตาทั้งคู่ของชายหนุ่มเคร่งขรึมทันที ราวกับคิดไม่ถึงว่าวิชาโลหิตปีมารของสวีซานเหนียงจะเก่งกาจถึงเพียงนี้ เขาอยากไปช่วยกู้ชูหน่วน จนปัญญาถูกรุมล้อมไว้ เจี่ยนแคระก็ฝ่ามือหนึ่งต่อด้วยฝ่ามือหนึ่งโจมตีมาทางเขาไม่หยุด แทบอยากจะใช้ฝ่ามือใหญ่ๆตีเขาให้ตายทั้งเป็น

สวีซานเหนียงสะบัดมือ หัวเราะอย่างชั่วร้ายแล้วกล่าว “วันนี้ ไม่มีใครช่วยเจ้าได้”

“ใช่หรือ? นู้น เจ้าดูเหล่าพี่น้องของเจ้าสิ”

สวีซานเหนียงหันหน้าเหลือบมองไป กลับเห็นใบไม้ร่วงลอยขึ้นในอากาศโดยรอบ เปลี่ยนรูปร่างเป็นมีดบางๆ ปล่อยไปทางบรรดาผู้คนทั่วทุกสารทิศ ใบไม้สีเขียวทุกใบดูเหมือนจะบรรจุไปด้วยกำลังภายในที่ไร้พลัง

พริบตานั้น ยอดฝีมือชุดดำหลายคนถูกใบไม้ใบหนึ่งปาดคอ ล้มลงกับพื้นลุกไม่ได้

แม้แต่เจี่ยนแคระก็ถูกฟันด้วยมีดนับพันหมื่นเล่ม สุดท้ายก็ถูกฝ่ามือหนึ่งของชายหนุ่มตบไปที่กระหม่อม เสียชีวิตทันที

ม่านตาของสวีซานเหนียงหดตัว อย่างไรก็ไม่เคยคิด แค่แบ่งความสนใจเช่นนี้ คนของนางก็ถูกฆ่าทั้งหมด แม้แต่น้องห้าของตัวเอง ก็ถูกสังหารแล้ว

เดือดดาล

เดือดดาลมาก

สวีซานเหนียงกัดฟันประกอบเป็นประโยคออกมาประโยคหนึ่ง “เจ้ารนหาที่ตาย”