อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 971

หลังจากไหว้คำนับฟ้าดินแล้ว พวกชนพื้นเมืองยิ่งอยู่ร้องสนั่น ผลักดันพวกเขาเข้าห้องหอ

เวินเส้าหยีถูกวางไว้บนเตียง

กู้ชูหน่วนยืนอยู่ข้างเตียง มองดูผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“พวกเราเข้ามาในห้องหอแล้ว พวกเจ้ายังอยู่ที่นี่ทำไม? ไม่ควรที่จะให้พวกเราอยู่กันเป็นการส่วนตัวหรือ”

“พวกเราจะดูพวกเจ้าเข้าห้องหอกันไง” พวกอาต้าพูดออกมาอย่างเป็นเรื่องปกติ คนอื่นก็แสดงท่าทีไม่แปลกใจเลย แต่ละคนลูบฝ่ามือ รออยู่อย่างกระตือรือร้น

กู้ชูหน่วนแทบอยากสลบตายไปเลย

“พวกเจ้าคนเยอะขนาดนี้มองดูอยู่ พวกเราจะเข้าห้องหอกันได้ยังไง?”

เส้นเอ็นเวินเส้าหยีนูนไปทั้งร่างกาย ราวกับกำลังอดกลั้นความโกรธเคืองไว้

“พวกเราที่นี่ชายหญิงเข้าห้องหอ ล้วนเชิญคนทั้งเผ่ามาดู คนดูยิ่งเยอะ ก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขามของเขา”

“แต่ข้าไม่ใช่คนที่นี่ ข้าหน้าบาง พวกเจ้ายืนมองดูกันเยอะขนาดนี้ ฆ่าข้าเสียเลยจะดีกว่า”

ทุกคนมองดูกู้ชูหน่วนอย่างไม่เข้าใจ

พวกเขาแทบจะมากันทั้งชาเผ่าแล้ว

ถือเป็นการให้เกียรติอย่างมากแล้ว?

นางยังจะโกรธโมโหอะไร?

หรือว่าผู้ชายคนเดียวน้อยเกินไป นางอยากได้หลายๆคน?

“หรือว่าเขาคนเดียวไม่เพียงพอสำหรับเจ้า เอาแบบนี้ เห็นแก่ที่เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตหัวหน้าเผ่า คนของเราที่นี่เจ้าเลือกได้เลย ขอเพียงไม่เกินสิบคน เจ้าเลือกไปได้เลย”

กู้ชูหน่วนกลอกตามองบน

นางไม่ใช่แม่หมู

ต่อให้เป็นแม่หมู ก็ไม่เล่นแบบนี้

ในขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะอาละวาด ยังไงหัวหน้าเผ่าก็มีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง พูดออกมาอย่างยุติธรรมว่า “ขนบธรรมเนียมข้างนอกไม่เหมือนพวกเราจริงๆ ผู้หญิงข้างนอกหน้าบาง และก็ให้ความสำคัญในศักดิ์ศรี ตอนเข้าห้องหอจะไม่ให้คนอื่นมองดู เอาแบบนี้ พวกเราออกไปกันเถอะ ให้พวกเขาได้เข้าห้องหอกัน”

“ข้างนอกทำไมมีขนบธรรมเนียมเยอะแยะจัง ยุ่งยากจริง”

“แยกย้ายกันเถอะ” ยังไงหัวหน้าเผ่าก็เห็นแก่ที่นางช่วยชีวิตเขา จึงไม่ทำให้ลำบากใจ

แต่ต่อมาเขาพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค ทำให้กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีต่างพูดไม่ออก

“ถึงแม้พวกเราไม่เห็นพวกเจ้าเข้าห้องหอกัน แต่พวกเราจะเฝ้าอยู่ข้างนอก ฟังเสียงพวกเจ้าเข้าห้องหอ หากพวกเรารู้ว่าพวกเจ้าไม่ได้เข้าห้องหอ งั้นขอโทษด้วย พวกเราก็ยังคงจะฆ่าผู้ชายคนนั้น”