อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 972

เอวที่เยือกเย็นแข็งแรงถูกบีบอย่างแรงหนึ่งที

ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหัน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะครางออกมา

สายตาเวินเส้าหยีฉายแววโกรธโมโห

กู้ชูหน่วนทำเหมือนไม่เห็น บีบเขาอีกหลายที

ครั้งนี้เวินเส้าหยีเตรียมใจไว้แล้ว กัดฟันไว้แน่ ไม่ยอมส่งเสียงออกมา

แต่เสียงของนางยิ่งร้องก็ยิ่งเสียงดัง

ฟังแล้วกู้ชูหน่วนยังรู้สึกตัวเองเสียเปรียบอย่างมาก

“ข้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งยังลงทุนขนาดนี้ เจ้าเป็นผู้ชายทั้งคนอายอะไร?

เวินเส้าหยีหันหน้าไป ไม่อยากมองดูใบหน้าเรียวปากที่น่าขยะแขยงของนาง

“เฮ้อ เจ้าผีเสื้อ ข้าจะบอกให้ หากเจ้ายังไม่ร้อง ข้าจะข่มขืนเจ้าจริงๆแล้วนะ”

“เจ้ากล้าหรือ”

“เจ้ารอดูว่าข้ากล้าหรือไม่กล้า”

จ้องมองดูดวงตาคู่นั้นของกู้ชูหน่วน ตลอดจนการกระทำของนาง เวินเส้าหยีเห็นนางเป็นคนบางคนอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาเชื่อมั่นว่า ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้สามารถทำอย่างที่พูดได้

“ไอหยา เจ้าเบาหน่อย อย่าใจร้อนขนาดนั้นสิ เจ็บ….เจ้าทำข้าเจ็บ….”

“เร็วๆหน่อย เร็วอีกหน่อย….”

“อืม….สบาย….เจ้าผีเสื้อ น่าพอใจมากเลย….”

เส้นเอ็นเวินเส้าหยีกระตุกหลายที

เขาอยากผลักกู้ชูหน่วน แต่กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้มาก กลิ่นหอมยาลักษณะพิเศษก็วนเวียนอยู่ข้างหูของเขา

แม้แต่ลมหายใจของนางก็พ่นอยู่ตรงปลายจมูกของเขา

ใบหน้าเวินเส้าหยีแดงระเรื่อ

กระทั่งงทำตัวไม่ถูก

หากเป็นไปได้ เขาอยากที่จะมุดเข้าไปในรู

คนที่อยู่ด้านนอกต่างมองหน้ากัน

ฟังเสียงเตียงด้านไหนที่แกว่งไปมา

อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า

“ไหนบอกว่าคนข้างนอกรักนวลสงวนตัวไม่ใช่หรือ? ข้าว่าผึ้งน้อยกล้ากว่าพวกเราเสียอีก”

“ใช่ๆ ร้องเสียงดังมาก ดังกว่าคนที่บ้านของข้าเสียอีก”