อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 996

สี่วัน ทั้งหมดสี่วันเต็มๆ หนิงเทียนโย่วกับหลินซือหย่วน ล้วนอยู่ข้างนอกรับมือต่อสู้กับพวกนักฆ่าชุดแล้วชุดเล่า

พวกเขาจำไม่ได้แล้วว่าโดนฟันไปหลายที และเกือบเอาตัวไม่รอดมาจากความตายหลายครั้ง

หากไม่มียาวิเศษของกู้ชูหน่วน พวกเขาคงบาดเจ็บจนตายไปแล้ว

แต่พวกเขาก็ได้ประโยชน์อย่างหนึ่ง

นั่นก็คือการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเป็นเวลานาน บวกกับกู้ชูหน่วนโยนขวดยาให้กับพวกเขาขวดแล้วขวดเล่า ไม่รู้ว่าเป็นยาชั้นเลิศอะไรบ้าง

หนิงเทียนโย่วฝ่าฟันอุปสรรคจากระดับสองถึงขั้นสูงสุดระดับสอง ขอเพียงเลื่อนอีกหนึ่งชั้น เขาก็จะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคไปถึงระดับสาม....

นั่นเท่ากับเทียบเท่าซ่างกวนหมิงหลางเลยนะ และก็ถือเป็นคนมีพรสวรรค์หรือโดดเด่นในหมู่วัยรุ่น

ส่วนหลินซือหย่วน ก็บรรลุขั้นไปถึงชีพจรยุทธ์ชั้นเจ็ด น่ากลัวจริงๆ

ทั่วทั้งแผ่นดินปิงหลิงนี้ คงไม่มีใครบรรลุขั้นได้ไวเท่าพวกเขาขนาดนั้นแล้ว

มองดูตรงปากถ้ำที่แน่นขนัด ศพกองเป็นภูเขา ในสายตาหนิงเทียนโย่วกับหลินซือหย่วนแดงก่ำ แบกร่างกายที่เหนื่อยล้าเดินโซเซเข้ามาในถ้ำ

“แม่นางมู่ นักฆ่าทั้งหมดถูกพวกเราจัดการหมดแล้ว น่าจะไม่มีอีกแล้ว”

หากมี ก็คงเป็นผู้สั่งการแล้วล่ะ

แต่สถานะของผู้สั่งการยังไงก็ไม่ด้อยแน่นอน ปกติจะไม่ออกมาแสดงตัวง่ายๆ

กู้ชูหน่วนเก็บยาชั้นเลิศที่เพิ่งหลอมเสร็จเป็นชุดสุดท้าย แล้วเก็บเบ้าหลอมยากับยาชั้นเลิศไปไว้ในแหวนมิติ ปล่อยลมหายใจขุ่นออกมาทางปาก พร้อมพูดขึ้นว่า “หุบเขาสัตว์วิเศษเป็นสถานที่ดีจริงๆ หลายวันนี้มีพวกเจ้าคอยปกป้อง ข้าเก็บเกี่ยวได้ยาสมุนไพรหายากมากมาย”

พูดถึงยาสมุนไพรพวกนี้ สีหน้าพวกหนิงเทียนโย่วย่ำแย่ลง

ตอนที่นางเก็บยาสมุนไพร พวกเขาสู้ไม่ไหว แทบจะถูกฆ่าตาย แต่นางเห็นแล้วก็ไม่คิดที่จะมาช่วย ตั้งใจหลอมยาอย่างเดียว ไม่รู้ว่านางเลือดเย็นจริงๆ หรือคิดว่าชีวิตของพวกเขาเป็นเหมือนอย่างชีวิตแมลงสาบ ยังไงก็ยังไม่ตายแน่นอน

“จะหลอมยาเราออกไปแล้วค่อยหลอมก็ได้ จำเป็นต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วยหรือ อยู่ในหุบเขาสัตว์วิเศษได้แค่เจ็ดวัน ผ่านไปตั้งห้าวันแล้ว พวกเราบรรลุขั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่หากผูกสัญญากับสัตว์อสูรไม่ได้ ก็ถือเป็นเรื่องน่าอับอาย”

“ใช่ๆ และพวกเราสองคนบรรลุขั้นแล้ว แต่เจ้า นอกจากยาชั้นเลิศที่หลอมมาแล้วพวกนั้น พลังไม่ได้บรรลุขั้นเลย”

กู้ชูหน่วนหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใครบอกว่าข้าไม่บรรลุขั้น”

“เจ้าก็บรรลุขั้นแล้วหรือ?” งั้นทำไมพวกเขาถึงไม่รู้?