แอบรัก นิยาย บท 8

เวลามักจะเดินไปอย่างไม่คอยใคร มันเป็นวันศุกร์อีกครั้ง

สำหรับวันนี้ ในใจของซูเฉินรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าสัปดาห์นี้ควรไปเสียให้ห่างจากบ้านญาติผู้พี่ของเขา เพราะไม่แน่ใจว่าพี่สะใภ้ยังคงโกรธแค้นอะไรเขาหรือเปล่า?

แต่อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกดีใจ เพราะสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาคิดถึงหลิวอี้อี้ทุกวัน ไม่เว้นแม้แต่ในชั้นเรียนแล้วในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสจะได้พบหน้าเธออีกครั้ง

"ซูเฉิน นายคิดอะไรอยู่น่ะ ทำไมดูมีความสุขจัง" จ้าวซีที่นั่งโต๊ะข้างๆ ใช้ศอกกระทุ้งแขนเขาเบาๆ

"หือ?" ซูเฉินหันหน้าไปหาเธอแล้วพูดว่า "ก็วันหยุดนี่นา ใครจะไม่ดีใจบ้างล่ะ!"

"ไม่ยักกะเคยเห็นนายหน้าตามีความสุขแบบนี้มาก่อน มีนัดเดทสาวใช่มั้ยล่ะ?" จ้าวซีถามต่อ

ซูเฉินเพียงแค่ยิ้มแล้วไม่ได้ตอบอะไร

เมื่อเห็นท่าทางของซู่เฉิน หัวใจของจ้าวซีก็รู้สึกใจหายขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

จริงๆ แล้วเธอชอบซูเฉินมาก แต่ก็อายเกินกว่าจะสารภาพความในใจออกไป แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะกำลังคบอยู่กับใครบางคน เธอก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากด้วยความไม่พอใจ

"นี่จ้าวซี เธอว่า... ผู้หญิงเป็นพวกที่มีอารมณ์อ่อนไหวหรือเปล่า?" ซูเฉินถามอย่างกะทันหัน

ในเวลานี้จ้าวซียิ่งแน่ใจว่าซูเฉินมีผู้หญิงที่เขาชอบ เธอจึงตอบอย่างอารมณ์เสีย: "ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!"

"เธอเป็นอะไรน่ะ เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ" ซูเฉินรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของอีกฝ่าย

"เมื่อกี้ก็คือเมื่อกี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจนายแล้ว" หลังจากที่จ้าวซีพูดจบเธอก็หันหน้าหนีและจดจ่ออยู่กับชั้นเรียน

ซูเฉินพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง แต่ก็จำได้ว่าจ้าวซีนั้นมักจะดีกับเขาเสมอ เขาจึงเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อเธอ และทำท่าสะดิ้งออดอ้อน "ซีซี อย่าเมินฉันเลยน้า~ เดี๋ยวมื้อเที่ยงนี้ฉันเลี้ยงข้าวดีมั้ยค้าบ”

"ชิ" จ้าวซีดีใจมาก แต่ก็แสร้งทำเป็นเฉยเมย และพูดว่า "ก็ได้ จริงๆก็ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่หรอก"

ซูเฉินผู้รักการกินยิ้มน้อยๆ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าจ้าวซีโกรธอะไร แต่อาหารก็สามารถแก้ไขปัญหาได้ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

"ยิ้มอะไรของนาย" เมื่อเห็นรอยยิ้มของซูเฉิน จ้าวซีก็สงบลงทันที

"ไม่มีอะไร แค่คิดว่าเวลาโกรธเธอน่ารักดี" ซูเฉินเหล่ตาอย่างเจ้าเลห์ รอยยิ้มยังคงเปื้อนใบหน้า

"ตาบ้า ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายชอบทำให้ฉันโกรธอยู่เรื่อย..."จ้าวซีกำหมัดด้วยมือเล็กๆของเธอและชกซูเฉินที่ใต้โต๊ะ

ซูเฉินไม่ได้หลบ แต่ยังคงพูดกวน : "ดุขนาดนี้ ใครจะกล้าแต่งงานด้วยเนี่ย"

"ถ้าไม่มี งั้นฉันก็แค่........" จ้าวซีน่าแดงแล้วพูดว่า : "ก็คงต้องบังคับให้นายแต่งด้วยแล้วแหละ!"

"ฮื้อ...เพื่อพิทักษ์ศักดิ์ศรีของสาวงาม ฉันจะยอมแต่งก็แล้วกัน” ซูเฉินกล่าวอย่างติดตลก

จ้าวซีเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสวย ผิวของเธอขาวาวและหน้าตาอ่อนโยน เธออาจจะเป็นคนเจ้าเนื้อเล็กน้อย เวลาเธอหัวเราะ ฟันกระต่ายคู่น้อยและแก้มที่กลมเหมือนลูกแพร์ของเธอดูมีเสน่ห์มาก ซูเฉินสบายใจเวลาหยอกล้อเล่นกับเธอ

“ แล้วแฟนของนายจะไม่หึงเหรอ?” จ้าวซีที่กำลังหน้าแดงด้วยความเขินถามขึ้น

"แฟน?" ซูเฉินผงะและพูดว่า: "ฉันมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ไม่มีเหรอ?" จ้าวซีถาม

"ไม่มี...หรือว่าที่เมื่อกี้เธอโกรธ เพราะคิดว่าฉันมีแฟนเหรอ" ซูเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

จ้าวซีจ้องไปที่นัยน์ตาของซูเฉิน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ก่อนจะรีบพูดว่า “ไม่สนใจนายแล้วย่ะ”

“ ฮิฮิ!” ซูเฉินยิ้มอย่างร้ายกาจ และก็ตระหนักได้ว่าการแกล้งเด็กผู้หญิงนั้นค่อนข้างง่าย

...

ไม่นาน ตอนเย็นเมื่อซูเฉินกำลังเตรียมตัวจะนั่งแท็กซี่ไปบ้านญาติของเขา พอดีกับที่ซูเจิ้งโทรเข้ามา

"พี่" ซูเฉินรับสายและพูด

“ ซูเฉินคืนนี้พี่ยุ่งมาก น่าจะกลับบ้านไม่ได้ นายช่วยไปที่Dorsett Hotel รับพี่สะใภ้นายแทนฉันนะ” ซูเจิ้งพูด

"Dorsett Hotel?" ซูเฉินผงะและถามว่า "พี่สะใภ้ไปทำอะไรที่โรงแรมเหรอครับ?"

"เธอไปงานเลี้ยงของแผนก นายไปรับเธอเร็วหน่อยก็ดี เธอเพิ่งส่งข้อความมาหาพี่ว่าหัวหน้ารินไวน์ให้เธอไม่หยุดเลย รีบไปแล้วก็โทรมาหาพี่ถ้าเจอพี่สะใภ้แล้วนะ” ซูเจิ้งอธิบาย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซูเฉินก็รีบขึ้นรถแท็กซี่และออกเดินทาง เขาบ่นในใจ พี่ซูเจิ้งนี่เป็นอะไรของเขา ภรรยาโดนตนอื่นมอมเหล้าขนาดนี้ ยังจะมีแก่ใจทำงานล่วงเวลาอยู่อีกเหรอ?

"ห๊ะ!" ผู้อำนวยการหลี่ส่งเสียงตะคอกอย่างไม่พอใจ เขามองหยางถิงก่อนแล้วพูดกับซูเฉินอย่างสุภาพ: "พี่สะใภ้ของนายเมาแล้ว ฉันก็แค่จัดสถานที่รองรับให้อี้อี้ แล้วฉันก็กำลังจะกลับบ้าน!"

“ งั้นก็เชิญเลยครับ!” ซูเฉินก้าวถอยหลังและหลีกทางให้เขาไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของผู้อำนวยการหลี่นั้นเหมือนจะสลับระหว่างสีแดงและสีขาว แต่เนื่องจากตำแหน่งของเขา เขาไม่สามารถทำให้เรื่องแย่ลงได้ หเลังจากฮึดฮัดสักครู่เขาก็ยอมจากไป

เมื่อหยางถิงเห็นภาพเจ้านายของเธอ เธอก็แลบลิ้นและพูดว่า “นี่มันต้องเกิดปัญหาแน่ ... "

ซูเฉินไม่สนใจหยางถิง เมื่อเห็น Yang Ting หลังจากเห็นผู้อำนวยการหลี่จากไปเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

เขาพบหลิวอี้อี้นอนอยู่บนเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิง แม้ว่าเธอจะดูมอมแมมเล็กน้อยแต่เสื้อผ้าของเธอก็ยังคงอยู่ครบและเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้รับอันตรายใดใด

“ นี่มันอันตรายจริงๆ” ซูเฉินตบหน้าอกตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็กำลังจะอุ้มหลิวอี้อี้ขึ้น

ปากสีเชอร์รี่ของหลิวอี้อี้ที่กำลังเมาอยู่นั้นช่างมีเสน่ห์นั่วยวนมาก เมื่อเธอรู้สึกถึงสัมผัสของซูเฉิน เธอจึงดิ้นรนและพูดว่า: "ลุกขึ้น ลุกขึ้น ฉันอยากกลับบ้าน กลับ กลับบ้าน ... "

"เมามากขนาดนี้ เรียกพี่ชายนายมาเถอะ" หยางถิงกล่าว

ซูเฉินขมวดคิ้วและกล่าวว่า "พี่ชายของผมทำงานล่วงเวลามาไม่ได้... "

"งั้นชั้นไปเอง!" หยางถิงเองก็รู้สึกหดหู่ จึงหยุดชั่วคราวและพูดว่า: "ถ้าไม่ไหว ก็นอนที่นี่ก็ได้นะ มันเป็นห้องชุด นอนได้สองคน!"

"ฮะ?" ซูเฉินไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดเช่นนั้นและถามว่า: "ให้ผมอยู่กับ .. พี่สะใภ้สองคนเหรอครับ?..

"หรือจะให้ฉันอยู่ล่ะยะ" หยางถิงจ้องซูเฉินด้วยความหงุดหงิด จากนั้นเธอให้เบอร์โทรศัพท์มือถือแก่เขา แล้วพูดว่า: "คราวนี้ฉันยั่วโมโหผู้อำนวยการหลี่ซะแล้ว ฉันเดาว่าฉันคงอดเลื่อนตำแหน่ง...นี่！อยู่ที่นี่ถ้านายมีปัญหาอะไรก็รีบโทรหาฉันนะ ฉันจะลงไปเช็คว่าผู้อำนวยการหลี่จะกลับมาอีกหรือเปล่า... "

ซู่เฉินขมวดคิ้ว: "ทำแบบนั้น พี่ไม่กลัวว่าเขาจะทำอะไรพี่เหรอ?"

"ฮ่าฮ่า ฉันจะพาแฟนไปด้วย" ขณะที่เธอพูดหยางถิงโบกมือน้อย ๆ ของเธอแล้วพูดว่า "ฉันไปล่ะนะ"

ในไม่ช้าก็เหลือเพียงซูเฉินและหลิวอี้อี้เท่านั้นที่อยู่ในห้อง

"อือ ร้อนจัง!" หลิวอี้อี้ นอนอยู่บนเตียง และเลิกเสื้อของเธอขึ้น ทันใดนั้นหน้าท้องที่แบนราบและเรียบเนียนก็ปรากฏ

"เฮ้อ!" ซูเฉินเห็นก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอย่างประหม่า จากนั้นก็เดินไปหาหลิวอี้อี้ที่เตียง ...