แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 107

สายตาของทุกคนเพ่งไปที่เฉินโม่

คนที่ยืนอยู่ข้างนอก หลินทาว อานเข่อและคนอื่นๆ ต่างก็ตะลึง หลินทาวกล่าวด้วยความตะลึงว่า "ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม? ไอ้คนไม่เอาไหนอย่างเฉินโม่เสนอราคา1ล้าน? เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เขาเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ?"

มู่หรงยานเอ๋อร์กลอกตาใส่หลินทาว "เฉินโม่ได้บอกแต่แรกแล้วว่าจะซื้อหินสสักสองก้อน แต่คนบางคนไม่ยอมเชื่อ ยังจะพูดจากระทบเฉินโม่ ตอนนี้เป็นไงล่ะ อยากจะให้ร้ายคนอื่น แต่สุดท้ายทำตัวเองทั้งนั้น"

หลินทาวหน้าแดง เขาจ้องไปที่มู่หรงยานเอ๋อร์ จากนั้นมองไปที่เฉินโม่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"แม่งเอ๊ย ไอ้บ้านี่มันเป็นบ้าอะไร? ไม่คาดคิดว่ามันจะกล้าเล่นพนันหิน? เขามีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง? ใช่ เขาหลอกลวง เขาต้องหลอกลวงแน่ๆ ฉันจะเปิดโปงเขา!"

หลินทาวถูกมู่หรงยานเอ๋อร์เยอะเย้ย เขาอายจนโกรธเคือง จึงโยนความผิดทั้งหมดให้เฉินโม่ และตัดสินใจจะเอาคืนเฉินโม่ และเปิดเผยตัวตนที่เป็นคนบ้านนอกของเฉินโม่

หลินทาวเดินออกจากทุกคนอย่างเงียบ ๆ เขาวิ่งไปหาตระกูลหลิน และนั่งยองๆ ข้างๆ หลินเทียนหยา กล่าวด้วยรอบยิ้มที่ประจบสอพลอว่า " คุณชายหลิน ผมชื่อหลินทาว คุณปู่ของผมเคยเป็นคนใช้ของตระกูลหลินมาก่อน และนายท่านได้มอบนามสกุลหลินให้ ผมมีเรื่องรายงานครับ!"

หลินเทียนหยาเหลือบมองหลินทาวด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามและพูดเบา ๆ " ในเมื่อเป็นคนของตระกูลหลิน เช่นนั้นก็นั่งคุยกันเถอะ!"

หลินเทากล่าวด้วยความตื่นเต้น "ขอบคุณคุณชายหลินครับ!"

"ว่ามา มีเรื่องอะไร?" หลินเทียนหยาถามด้วยความเย็นชา

หลินทาวเหลือบมองไปทางเฉินโม่อย่างขุ่นเคืองและกระซิบ "คุณชายหลินครับ คนที่เสนอราคานั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม ผมรู้จักเขา เขาเป็นแค่คนบ้านนอกที่มาจากนอกเมือง เขาไม่มีเงินล้าน เขาเป็นคนหลอกลวง"

หลินเทียนหยาเหลือบมองเฉินโม่ ด้วยความประหลาดใจ แล้วถามหลินทาวว่า "ทุกสิ่งที่นายพูดมาเป็นความจริงใช่ไหม?"