แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1083

หลังจากเฉินโม่กับหลินเหม่ยหลิงปรับความเข้าใจกัน ก็พูดมากจนหลินเหม่ยหลิงกระตือรือร้นขึ้นมา เอาแต่ถามเฉินโม่ไม่หยุด ทำให้เฉินโม่รู้สึกเสียใจที่ปรับความเข้าใจกับเธอ

เจี่ยงหยาวมองอยู่ข้างๆ แล้วหัวเราะคิกคักออกมา ทำเป็นไม่เห็นสายตาขอความช่วยเหลือที่เฉินโม่มองมาทางเธอ

เมื่อกินดื่มกันได้พอประมาณ บรรยากาศในงานคึกคักเป็นพิเศษ

จู่ๆ อานหลิงหัวลุกขึ้นยืน ยกแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วพูดเสียงดังว่า “ทุกท่านเงียบสักครู่!”

ทุกคนหยุดพูดคุยกันทันที มองอานหลิงหัวอย่างประหลาดใจ ไม่รู้เขาจะพูดอะไร

อานหลิงหัวยิ้มบางๆ ใบหน้าดูได้ใจเล็กน้อย เมื่อทุกคนเงียบลง เขาจึงพูดเสียงดังว่า “นักเรียนทุกคน ทุกคนมาจากทั่วทุกสารทิศ แต่ในเมื่อมารวมตัวกันในมหาวิทยาลัยซีเป่ยของเรา นั่นคือโชคชะตา ไม่รู้ว่าทุกคนรู้จักมณฑลซีไห่ที่ตั้งของมหาวิทยาลัยซีเป่ยดีแค่ไหน”

“มณฑลซีไห่มีดินแดนศักดิ์สิทธิ์สีแดงที่มีชื่อเสียง เป็นสถานที่บุคคลยิ่งใหญ่แห่งยุคเคยสู้รบในตอนนั้น!”

“มณฑลซีไห่มีโบราณสถานที่จิ๋นซีฮ่องเต้หลงเหลือไว้ในตอนนั้น!”

“ประชาชนมณฑลซีไห่มีชีวิตเรียบง่าย มีอาหารที่เป็นเอกลักษณ์มากมาย อ้อ ผู้หญิงมณฑลซีไห่ก็หน้าตาสวยมาก”

“ฮ่าๆ......”

นักเรียนส่งเสียงหัวเราะออกมา นักเรียนหญิงที่เป็นคนมณฑลซีไห่จำนวนมาก เขินอายไม่หยุด แต่ใบหน้ากลับมีความภูมิใจผุดขึ้นมา

เจี่ยงหยาวมองเฉินโม่ จู่ๆ รู้สึกเศร้าขึ้นมา “พี่เฉินโม่ ฉันก็อยากกลับอู่โจวเหมือนกัน ไม่ได้กลับไปเยี่ยมนานแล้ว ไม่รู้พ่อแม่เป็นยังไงบ้าง”

เฉินโม่ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ใกล้จบภาคเรียนนี้แล้ว ถึงตอนนั้นก็กลับไปได้นิ”

“อืม ไม่มีอะไรหรอก แค่เศร้านิดหน่อย” เจี่ยงหยาวยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขึ้น

บ้านคือหน่วยของประเทศที่เล็กที่สุด ประเทศคือบ้านเป็นพันหมื่น