แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1126

ถนนหินบลูสโตน กำแพงเมืองเก่า เวลาผ่านไปจนหลงลืม

นี่เป็นครั้งแรกที่เล่หรูหั่วเป็นฝ่ายชวนเฉินโม่เดินเล่น หนึ่งวันก่อนจากลา ท่ามกลางกลุ่มคนที่ส่งเสียงเอะอะ

“หลังจากนายทำลายตระกูลหยุน พ่อฉันซึมเศร้าไม่น้อย แม้เขาไม่พูดอะไร แต่ฉันดูออกว่าเขากำลังเสียใจ” สายตาเล่หรูหั่วมองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า แต่ในแววตากลับว่างเปล่า

เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร ความเสียใจขอเล่ชิงชางอยู่ในการคาดเดาของเขา เพราะพลาดคนใหญ่คนโตที่สามารถทำให้เขาตำแหน่งสูงขึ้นได้ จากนิสัยของเขา ไม่เสียใจก็เป็นไปไม่ได้

“หอการค้าโม่เจียกลายเป็นอำนาจใหญ่อันดับหนึ่งของจงไห่อย่างมั่นคง เหมือนอำนาจทั้งหมดยอมศิโรราบให้หอการค้าโม่เจีย” ตอนพูดประโยคนี้ออกมา เหมือนน้ำเสียงของเล่หรูหั่ว แฝงด้วยความเยาะเย้ยเล็กน้อย

เหมือนกำลังขำอำนาจในจงไห่พวกนั้น ปัดแข้งปัดขาเกือบร้อยปี สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์ไม่ใช่หรือไง

เฉินโม่หันมามองเล่หรูหั่ว ชาติที่แล้วเขาติดหนี้เธอ เกิดใหม่ชาตินี้ เขาสาบานว่าจะไม่ติดหนี้เธออีก

แต่สุดท้ายเขาก็ต้องติดหนี้เธออีก

“ถ้าเธอต้องการ ฉันเอาหอการค้าโม่เจียให้เธอก็ได้” เสียงเฉินโม่ราบเรียบ เอาอำนาจมูลค่าเป็นหมื่นล้านให้คนอื่น เหมือนกับให้ผักกาดขาวหนึ่งหัวอย่างไรอย่างนั้น

เล่หรูหั่วอึ้งไปครู่หนึ่ง มองเฉินโม่แล้วหัวเราะทันที “ถึงฉันได้มาแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ”

“นายน่าจะรู้ว่าฉันต้องการอะไร”

เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้จักนิสัยของเล่หรูหั่ว เธอไม่ได้แสวงหาอำนาจและเงินทอง

อีกทั้งเฉินโม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่ถึงเฉินโม่ฝึกถึงกษัตริย์เซียน ก็ไม่สามารถให้สิ่งที่เธอต้องการได้

เดิมทีคิดว่าชาตินี้เขาไม่ได้พูดคุยกับเล่หรูหั่วเท่าไรนัก จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่สุดท้ายประวัติศาสตร์ไม่เปลี่ยนแปลงเลย เขาก็ยังเข้าไปอยู่ในใจเล่หรูหั่วเหมือนเดิม

เฉินโม่ไม่ได้ตอบอะไร เหมือนเล่หรูหั่วรู้อยู่แล้วว่าผลจะเป็นแบบนี้ เดินเล่นครู่หนึ่ง เล่หรูหั่วถอนหายใจออกมา “กลับกันเถอะ”

“อืม”

เวลาไม่กี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ถึงตอนที่ต้องจากกันจริงๆ แล้ว