แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1127

แน่นอนว่าเฉินโม่ไม่ลืมอยู่แล้ว เพราะเป็นผู้บำเพ็ญ ถ้าตัวเองไม่เป็นฝ่ายลืมเรื่องนั้นเอง แต่ละเรื่องที่ผ่านมา เฉินโม่ไม่เคยลืมเลย

“พ่อหมายถึงการทดสอบประจำปีของตระกูลตอนอายุ 18 ปีเหรอ” เฉินโม่เอ่ยขึ้น

เฉินจิงเย่พยักหน้าจริงจัง “ใช่ การทดสอบของตระกูล ตอนนั้นนายไม่เอาแม้กระทั่งทุนตั้งต้นที่ตระกูลให้ นายแน่ใจเหรอว่าจะสละสิทธิ์”

“สละสิทธิ์เหรอ ทำไมต้องสละสิทธิ์ล่ะ” เฉินโม่ย้อนถามอย่างไร้เดียงสา

เฉินจิงเย่จ้องเฉินโม่ “ฉันจะพูดกฎการทดสอบของตระกูลให้นายฟังอีกรอบ นายฟังจบแล้วค่อยตอบคำถามเมื่อกี้ ไอ้เด็กดื้อ คราวนี้นายตั้งใจฟังให้ดี!”

“อื้ม” เฉินโม่ยังคงมีท่าทางไม่แยแสเหมือนเดิม เฉินจิงเย่โมโหจนถลึงตา

“การที่ตระกูลเฉินของเราสูงตระหง่านในหนานซูมาเป็นร้อยปีไม่ล้มลง เรียกได้ว่ากฎข้อนี้มีประโยชน์มาก ตระกูลจะทดสอบลูกหลานที่อายุครบ 18 ปี โดยมอบทุนเริ่มต้นให้คนละสิบล้าน มีเวลาหนึ่งปี ให้แต่ละคนพัฒนาตามอิสระ ดูว่าใครจะสร้างผลประโยชน์จากเงินสิบล้านได้มากที่สุด”

“การทดสอบนี้มีข้อดีหลายอย่าง สามารถทำให้ลูกหลานในตระกูล สัมผัสประสบการณ์ก่อตั้งธุรกิจด้วยตัวเอง และสามารถกระตุ้นความฮึกเหิมของลูกหลานในตระกูล”

“ตอนนั้นฉันเป็นอันดับหนึ่ง ในบรรดาสิบสามคนที่อยู่ในช่วงเดียวกัน แต่ทว่าต่อมา......” ความรู้สึกคะนึงหาฉายออกมาทางแววตาเฉินจิงเย่ เหมือนกำลังนึกถึงภาพในตอนนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินโม่ได้ยินเฉินจิงเย่พูดถึงเรื่องในอดีต ตั้งแต่เขาจำความได้ ก็ไม่เคยได้ยินเฉินจิงเย่พูดถึงเรื่องในอดีต หลังจากโตเฉินโม่เพิ่งรู้ ใช่ว่าเฉินจิงเย่ไม่อยากพูด แต่เมื่อคนคิดถึงเรื่องในอดีต มักจะเกิดความรู้สึกละเลยขึ้นมาได้ง่ายๆ

เฉินจิงเย่ไม่อยากให้ตัวเองเกิดความรู้สึกเช่นนี้ เขาต้องก้าวไปข้างหน้า หยุดพักไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ถึงจะทำให้จิตใจตัวเองรู้สึกดีขึ้นมาได้

ช่วยไม่ได้ที่เฉินจิงเย่ไม่เชื่อว่าเขาเป็นคนทำอะไรตามความเป็นจริง เกลียดคนมักใหญ่ใฝ่สูงเป็นที่สุด

“โอเค ไม่ต้องโม้แล้ว แค่ครั้งนี้นายไม่สร้างปัญหาให้ฉันก็พอแล้ว” เฉินจิงเย่ดุแบบติดตลก

เฉินจิงเย่หุบยิ้ม แล้วพูดว่า “เราวกเข้ามาเรื่องเดิม งานประชุมประจำปีครั้งนี้ ฉันแนะนำให้นายสละสิทธิ์เถอะ แบบนี้จะได้โดนหัวเราะเยาะน้อยหน่อย”

เฉินจิงเย่คิดว่าแม้แต่เงินทุกตั้งต้นเฉินโม่ยังไม่เอา จะสร้างความดีความชอบในงานประชุมประจำปีได้ยังไง แทนที่จะโดนคนอื่นหัวเราะเยาะในงานประชุมประจำปี สู้สละสิทธิ์ดีกว่า จะได้อับอายน้อยลงด้วย

เฉินโม่พูดด้วยรอยยิ้ม “พ่อมั่นใจในตัวผมหน่อยได้ไหม ผมรับรองเลยว่าไม่มีทางแพ้”