แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1129

เฉินจิงเย่ขมวดคิ้วเบาๆ มองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้น แล้วอธิบายว่า “ฉันเฉินจิงเย่ กลับมาร่วมงานประชุมประจำปีของตระกูลโดยเฉพาะ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นมองเฉินจิงเย่อย่างประเมิน ท่าทางไม่เป็นมิตร “เฉินจิงเย่คือใคร ไม่เคยได้ยินมาก่อน นายเป็นญาติห่างๆ สายเลือดไหนของตระกูลเฉิน”

“บอกชื่อมา ฉันจะตรวจดู!”

ระหว่างที่พูด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นจะเดินเข้าไปในห้อง

เฉินจิงเย่โมโหจนหน้าแดงระเรื่อ เขาเป็นสายเลือดโดยตรงของตระกูลเฉินแท้ๆ ลูกแท้ๆ ของผู้นำตระกูลเฉิน คิดไม่ถึงว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบ้านตัวเอง จะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นญาติห่างๆ!

โดยเฉพาะต่อหน้าลูกชายและภรรยาของเขาด้วย ถ้าเป็นคนที่นิสัยไม่ดี คงก่นด่าออกมายกใหญ่แล้ว

“ตอนนี้ใครรับผิดชอบด้านความปลอดภัยของตระกูลเฉิน” เฉินจิงเย่ถามเสียงขรึม

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นจ้องเฉินจิงเย่อย่างไม่พอใจ “ฉันให้นายบอกมาว่าเป็นสายเลือดฝ่ายไหน แต่นายกลับมาสอบสวนฉัน เชื่อไหมว่าวันนี้ฉันจะไม่ให้นายเข้าไป!”

ครั้งนี้เฉินจิงเย่โมโหแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาเป็นสายเลือดโดยตรงของตระกูลเฉินอย่างแท้จริง ถึงเป็นญาติห่างๆ ของตระกูลเฉิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาๆ คนนี้ ก็ไม่ควรไร้เหตุผลแบบนี้!

“ใครเป็นคนหานายมา เฉินตงซุ่นหรือเฉินตงหวา!” เฉินจิงเย่พูดด้วยเสียงเย็นชา เสียงสูงขึ้นไม่น้อย

เมื่อได้ยินเฉินจิงเย่เรียกชื่อบุคคลที่ยิ่งใหญ่ของตระกูลเฉินทั้งสองคน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเริ่มร้อนตัวแล้ว

มองครอบครัวของเฉินโม่อย่างละเอียดอีกครั้ง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งกลับไปในป้อมยาม แล้วพูดทิ้งท้ายว่า “นายรอสักครู่ ฉันขอโทรถามก่อน”

เฉินโม่ยืนอยู่หน้าประตูตระกูลเฉิน มองผ่านหน้าต่างป้อมยาม เห็นสีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นไม่สู้ดีขึ้นเรื่อยๆ รอจนเขาวางสาย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นรีบวิ่งออกมา โค้งคำนับเฉินจิงเย่อย่างนอบน้อม

ขณะนั้นเอง มีชายหนุ่มดูหน้าตาหล่อเหลา รีบวิ่งออกมาจากคฤหาสน์ ยิ้มทักทายเฉินจิงเย่จากไกลๆ

เฉินโม่จำคนนี้ได้ เฉินเหล่ย พี่ชายฝั่งพ่อของเขา

คนอายุน้อยสายเลือดของปู่สามของเฉินโม่

“เสี่ยวเหล่ย!” สีหน้าเฉินจิงเย่ผ่อนคลายลง เขาค่อนข้างอ่อนโยนกับเด็กในตระกูล

เฉินเหล่ยมองเฉินโม่แวบหนึ่ง ความดูหมิ่นแวบขึ้นมาในแววตา แต่เมื่อมองไปยังหลี่ซู่เฟิน แววตากลับมีความหวาดกลัวฉายออกมา

สุดท้ายสายตาของเฉินเหล่ยหยุดลงที่เฉินจิงเย่ เขาโค้งตัวคำนับแล้วพูดว่า “ลุงรอง คุณมาแล้วก็รีบเข้ามาสิครับ! พวกคุณปู่บ่นถึงคุณว่าจะกลับมาเมื่อไรอยู่หลายวันแล้ว”