แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1130

ความโกรธบนใบหน้าเฉินจิงเย่หายไปแล้ว แต่เขายังไม่ลืมเรื่องเมื่อกี้

“ใช่สิเสี่ยวเหล่ย ใครดูแลเรื่องความปลอดภัยของตระกูลเฉินเหรอ” เฉินจิงเย่ถามขึ้น

“การประชุมของตระกูลเฉินในปีนี้ ผมรับผิดชอบเรื่องความปลอดภัย ทำไมจู่ๆ ลุงรองถึงถามขึ้นมาล่ะ” เฉินเหล่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“นายรับผิดชอบ......” เฉินจิงเย่ได้กลิ่นแปลกๆ แล้ว

มิน่าล่ะเฉินเหล่ยถึงปรากฏตัวได้ถูกจังหวะขนาดนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ความบังเอิญ

“ในเมื่อการประชุมประจำปีนายรับผิดชอบเรื่องความปลอดภัย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้คงเป็นคนของนาย ฉันว่าใช้งานคนแบบนี้ให้น้อยจะดีที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนภายนอกเยาะเย้ยว่าตระกูลเฉินของเราไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ขนาดคนเฝ้าประตูยังกำเริบเสิบสานขนาดนี้!”

“ลุงรอง ทำไมคุณต้องถือสาเอาความกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแค่คนเดียว ผมตั้งใจสั่งให้เขาดูแลอย่างเข้มงวดเอง เขาไม่รู้จักลุงรอง ลุงรองโปรดอภัยให้ด้วย ถ้าลุงรองจะโทษก็โทษผมเถอะครับ!” เฉินเหล่ยพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

แต่ถึงแม้เขากำลังสำนึกผิด แต่ไม่มีความเสียใจบนใบหน้าเลยสักนิด

ถ้าเฉินจิงเย่ยังไม่เข้าใจ งั้นหลายสิบปีมานี้เขาคงมีชีวิตอย่างเสียเปล่าแล้วล่ะ

มิน่าล่ะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถึงกล้าอวดดีขนาดนี้ ที่แท้มีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลังนี่เอง

“ในเมื่อเป็นคนของนาย งั้นฉันคงไม่พูดอะไรมาก หวังว่าชื่อเสียงตระกูลเฉินจะไม่โดนทำลายก็พอ” เฉินจิงเย่พูดแบบมีความหมายลึกซึ้ง

“ครับ อีกเดี๋ยวผมจะสั่งสอนเขาเอง!” เฉินเหล่ยต้องแสดงออกด้านการทำงาน แต่ใครก็ฟังออกว่าคำพูดนี้ปลอมมาก

เฉินจิงเย่รู้สึกปลงในใจ “พ่อแก่แล้ว ตอนนี้ขนาดทายาทรุ่นที่สามของตระกูลเฉิน ก็เริ่มแย่งชิงอำนาจกันแล้ว”

“สถานการณ์ตระกูลเฉินตอนนี้ น่าเป็นห่วงจริงๆ!”

แต่เฉินจิงเย่ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะช่วยเรื่องนี้ เขาอยู่ในตระกูลเฉินแทบไม่ต่างจากคนนอก อำนาจทั้งหมดโดนคนอื่นแบ่งแยกออกไป เขาทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

เฉินจิงเย่หันมาพูดกับเฉินโม่และหลี่ซู่เฟินว่า “ไปกันเถอะ!”