แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1141

เฉินธงพูดด้วยรอยยิ้ม:"เฉินเยว่ยังห่างไกลจากแดนที่พี่เอียนพูดอยู่เลยนะ?"

เอียนซื่อหรงยิ้มและหยุดพูด แน่นอน ผู้ยิ่งใหญ่ที่เขาพูดถึงไม่ใช่เฉินเยว่

จากนั้น เฉินธงและคนอื่นๆ สนทนากับเอียนซื่อหรงอยู่พักหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นสมาชิกของตระกูลเฉินที่กล่าวชมเอียนซื่อหรง

เฉินโม่ดื่มชาอย่างเงียบๆ และฟังเงียบๆโดยไม่พูดอะไร

แต่ว่า เมื่อเฉินเข๋อเอ๋อร์ได้ยินเฉินธงและคนอื่นๆ ชมเอียนซื่อหรง เธอก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปาก และแอบกระซิบกับเฉินโม่ว่า:"ฉันไม่นึกเลยว่าแม้แต่พี่เฉินธงก็รสนิยมต่ำขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนฉันจะมองเขาสูงไปหน่อย เขาจะวางท่าสูงส่งเมื่อเผชิญหน้ากับพวกเราเท่านั้น!"

เฉินโม่ไม่ตอบ ชนชั้นสูงของบางคนคือชนชั้นสูงจริง ๆ แต่ชนชั้นสูงของบางคนจะแสดงท่าทางที่เหนือกว่า ต่อหน้าผู้ที่ไม่เก่งเท่าเขา

และเฉินธงก็เป็นอย่างหลังโดยธรรมชาติ

เมื่อเห็นเฉินธงคุยกับเฉินซื่อหรงและคนอื่นๆ ดูมีความสุขมาก รุ่นหลังตระกูลเฉินคนอื่นๆ รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย และพวกเขาก็อยากจะผูกมิตรคุณชายเอียน

จู่ๆ รุ่นหลังจากตระกูลเฉินก็ลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะของเฉินธงพร้อมแก้วไวน์

เฉินโม่มองเขา และรู้ว่าเขาเป็นคนเชื้อสายของปู่ทวดชื่อเฉินชิง และเขาก็เป็นคนที่ค่อนข้างมีเล่ห์เหลี่ยม

แต่ความสามารถของเขาไม่ดีเท่ากับคนที่อยู่โต๊ะของเฉินธง มิฉะนั้นเฉินธงก็จะเรียกเขามาที่โต๊ะนี้

"ผมชื่อเฉินชิง ขอคารวะดื่มคุณชายเอียน!"เฉินชิงยกแก้วไวน์ขึ้นมา ดื่มรวดเดียว คว่ำแก้วลง แล้วพูดว่า:"ผมดื่มหมดแก้ว!"

เฉินธงขมวดคิ้วเล็กน้อย ในสายตาของเขา พฤติกรรมของเฉินชิงเห็นได้ชัดว่าบุ่มบ่ามเล็กน้อย

สีหน้าของเอียนซื่อหรงนิ่ง เขาไม่ขยับ แต่มองไปที่เฉินชิง และถามว่า:"ฉันไม่รู้จักคุณมาก่อน ทำไมคุณถึงมาคารวะดื่มฉัน?"

"ถอยออกไป!"บนหน้าเอียนซื่อหรงแสดงความเย่อหยิ่งเย็นชา ออร่าของการเป็นคุณชายของตระกูลใหญ่แห่งยานจิง ถูกเปิดเผยอย่างไม่ต้องสงสัย

เฉินธงกับเฉินเข่อซิน และคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ:"ฉันเกรงว่านี่คือใบหน้าที่แท้จริงของคุณชายเอียนและความอ่อนโยนก่อนหน้านี้เป็นเพียงผิวเผิน"

เฉินชิงยังไม่ยอมแพ้ ยืนอยู่ตรงนั้นแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เฉินธงเห็นว่าเอียนซื่อหรงโกรธเล็กน้อย ตะโกนอย่างเย็นชาทันที:"เฉินชิง ถอยซะ!"

หลังจากที่เฉินธงตะโกนใส่เขา เฉินชิงก็ตื่นขึ้นทันที ขายหน้าเป็นเรื่องเล็กน้อย หากเขาทำให้คุณชายของตระกูลเอียนขุ่นเคือง มันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ต่อตระกูลเฉินทั้งหมด เขาไม่อยากถูกพ่อหักขาตอนกลับบ้าน

"ผมบุ่มบ่ามเกินไป โปรดยกโทษให้ผมด้วยคุณชายเอียนผมจะไปเดี๋ยวนี้!"เฉินชิงโค้งคำนับให้เอียนซื่อหรง แล้วเดินกลับไปที่นั่งเดิมด้วยความสิ้นหวัง