แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1146

เมื่อเห็นว่าเฉินกั๋วเหลียงเงียบไป เฉินกั๋วจงที่อยู่ข้างๆ ก็ลืมตาขึ้น และท่าทีของเขาก็อ่อนโยนกว่าเฉินกั๋วต้งเมื่อกี้มาก:"การไล่เฉินโม่ออกจากตระกูลเฉินเป็นเรื่องใหญ่ และเราจำเป็นต้องคุยกันดีๆ ดูว่าทางตระกูลเอียนว่ายังไง!"

เฉินกั๋วต้งหันหน้าไปมองเฉินกั๋วจง และพูดอย่างหงุดหงิด: "คุณยังจะถามอะไรอีก เฉินธงก็บอกแล้วว่ามีคนมากมายอยู่ ณ เวลานั้น และพวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเอียนซื่อหรงจากไปด้วยความโกรธ ยังจะถามอะไรอีก?"

เฉินกั่วจงไม่ได้พูด เขาแค่เห็นว่าเฉินกั๋วเหลียงตัดสินใจเล็กน้อย เลยอยากยื้อเวลาให้เขา ไม่คิดเลยคิด น้องสามของเขาจะร้อนรนมาก จนไม่มีที่ว่างให้พักเลย

เฉินธงโค้งคำนับเฉินกั๋วเหลียงอีกครั้ง: "ผู้นำตระกูล ทุกคนอยู่ที่นั่นในเวลานั้น หากผู้นำตระกูลมีข้อสงสัยใดๆ สามารถถามใครก็ได้"

ใบหน้าของเฉินกั๋วเหลียงเคร่งขรึมมากขึ้น คิ้วของเขาขมวดอย่างแรง เผยให้เห็นตีนกา เสาหลักของตระกูลเฉินมีอายุมากแล้ว

เมื่อผู้คนแก่ตัวลง ส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับความรักใคร่ในครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฉินกั๋วเหลียง รู้สึกอยู่เสมอว่าเขาเป็นหนี้เฉินโม่

"เฉินธง ฉันว่าลุงของนายพูดถูก เรื่องนี้ต้องตรวจสอบอย่างรอบคอบ และไม่สามารถรีบตัดสินใจได้"

เฉินธงโค้งคำนับอีกครั้งและพูดอย่างกดดันว่า:"ท่านผู้นำตระกูล อันที่จริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ตอนที่ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัยหัวหนาน เฉินโม่และหยุนเทียนหลิง ทายาทของตระกูลหยุนแห่งจงไห่อยู่ในเรือลำเดียวกัน ต่อมาตระกูลหยุนถูกทำลายโดยบุคคลลึกลับ ดังนั้นผมจึงไม่ได้รายงานต่อผู้นำตระกูล"

"ตอนนี้ เขาทำให้ตระกูลเอียนขุ่นเคืองอีก และไม่แน่ใจว่าต่อไปเขาจะทำให้คนขุ่นเคืองอีกกี่คน คนเหล่านั้นมีแต่จะระบายความแค้นของพวกเขาให้ตระกูลเฉินของเรา หากไม่ขับไล่เขาออกจากตระกูลเฉิน ต่อไปจะรับตระกูลเฉินเป็นศัตรูแน่นอน!"

เฉินตงหวาดูตกใจและถามว่า:"เฉินธง ตระกูลหยุนแห่งจงไห่ที่นายพูดถึงคือตระกูลบู๊อันดับหนึ่งในจงไห่?"

"ถูกต้องครับ"เฉินธงกล่าว

เฉินกั๋วต้งตบโต๊ะข้างๆ และคำรามว่า:"บังอาจเฉินโม่ เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก!"

"ตระกูลหยุนในจงไห่ขึ้นชื่อว่าเป็นตระกูลบู๊อันดับหนึ่งในจงไห่ แกกล้าทำให้พวกเขาขุ่นเคือง จะให้ตระกูลเฉินอยู่ในสถานการณ์ที่จะไม่มีวันฟื้นตัวขึ้นมาได้รึไง?"

เฉินตงหวาถอนหายใจและพูดว่า:"โชคดีที่ตระกูลหยุนถูกทำลาย มิฉะนั้นตระกูลเฉินของเราอาจถูกตระกูลหยุนจัดการอย่างย่อยยับ!"

เมื่อได้ยินเฉินกั๋วต้งและลูกชายของเขาเข้าข้างกัน คนในตระกูลเฉินส่วนใหญ่รู้สึกว่าสิ่งที่เฉินโม่ทำนั้นมากเกินไป

สายตาของเขาหันไปที่เฉินโม่ และเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน:"เฉินโม่ คุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ?"

ก่อนที่เฉินโม่จะพูด เฉินเข่อเอ๋อร์ซึ่งกระวนกระวายราวกับมดบนกระทะร้อนก็ลุกขึ้นทันที เดินไปกลางห้องโถงและทำความเคารพเฉินกั๋วเหลียง

"ท่านผู้นำตระกูล อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของพวกเขา พี่เฉินโม่ไม่ใช่คนแบบนั้น!"

เมื่อมองไปที่น้องสาวที่รีบวิ่งออกไปอย่างกะทันหัน เฉินเข่อซินขมวดคิ้วและรีบตะโกน:"เข่อเอ๋อร์ กลับมา!"

เฉินเข่อเอ๋อร์ชำเลืองมองพี่สาวของเธอ และพูดเสียงแข็ง:"ฉันไม่! พวกคุณกลั่นแกล้งพี่ชายเฉินโม่ ถ้าฉันไม่ช่วยเขา แล้วใครจะช่วยเขา!"

"พวกแกยังเป็นสมาชิกของตระกูลเฉิน แต่จะไล่พี่เฉินโม่ออกจากตระกูลเพราะคนนอก แม้ว่าพี่เฉินโม่จะทำให้ตระกูลเอียนขุ่นเคืองจริงๆ แล้วยังไงล่ะ?"

"ก่อนที่ข้อเท็จจริงจะกระจ่าง พวกคุณจะไล่พี่เฉินโม่ออกจากบ้าน พวกคุณนั่นแหละที่ทำให้ตระกูลเฉินต้องอับอาย!"