แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1147

สิ่งที่เฉินเข่อเอ๋อร์พูด ทำให้ตระกูลเฉินรู้สึกละอายใจและใบหน้าของพวกเขาก็ร้อนผ่าว

พวกเขากลัวอำนาจของตระกูลเอียน และก่อนที่ตระกูลเอียนจะถามผิด พวกเขาก็จะไล่ลูกหลานในตระกูลออก แม้จะพูดอย่างสละสลวยว่านี้จะเป็นการป้องกันไม่ให้เฉินโม่สร้างศัตรูให้กับตระกูลเฉินอีก แต่ในความเป็นจริงคือพวกเขากลัวตระกูลเอียน

ใบหน้าของเฉินตงหวาเต็มไปด้วยความโกรธ ลูกสาวของเขาขอร้องความเมตตาให้เฉินโม่

"เข่อเอ๋อร์ ต่อหน้าผู้อาวุโส เธอพูดจาไร้สาระแบบนี้ได้อย่างไร! กลับมา!"เฉินตงหวาคำรามด้วยความโกรธ

เฉินเข่อเอ๋อร์สามารถต่อต้านพี่สาวของเธอได้ แต่เธอก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพ่อของเธอที่เข้มงวดกับเธอมากตั้งแต่เธอยังเด็ก และมีความรู้มาก

แต่ว่า เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเฉินเข่อเอ๋อร์เห็นเฉินโม่ยืนอยู่ที่นั่นตามลำพังโดยก้มหน้าลง ราวกับว่าโลกทั้งใบโดดเดี่ยว ความกล้าหาญของเฉินเข่อเอ๋อร์มาจากไหนไม่รู้

"ไม่ พ่อ ฉันไม่ได้พูดไร้สาระ สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง!"

เฉินเข่อเอ๋อร์ชำเลืองมองไปรอบๆ :"ถามตัวเองสิ เป็นเพราะพวกคุณกลัวตระกูลเอียนหรือเปล่า? ถึงไล่พี่ชายเฉินโม่ออกจากตระกูล"

ไม่มีใครพูด

เฉินเข่อเอ๋อร์ไม่สนใจ แต่คุณเฉินผู้ลึกลับที่อยู่ข้างหลังเธอทำให้ทุกคนในตระกูลเฉินหวาดกลัว

ปัง!

เฉินกั๋วต้งตบโต๊ะและพูดด้วยความโกรธ:"เข่อเอ๋อร์ กลับไป! ถ้ากล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก ลงโทษตามกฎตระกูล!"

"คุณปู่!"เฉินเข่อเอ๋อร์จ้องไปที่เฉินกั๋วต้งด้วยความไม่พอใจ

"เข่อเอ๋อร์ กลับไปเถอะ ฉันรู้ความหวังดีของเธอ" ในที่สุดเฉินโม่ ก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเขาจะยิ้มให้เฉินเข่อเอ๋อร์ แต่เฉินเข่อเอ๋อร์ก็รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเป็นความรู้สึกที่ออกห่างผู้อื่นที่ห่างออกไปหลายพันไมล์

เธอเคยสัมผัสความรู้สึกนี้ครั้งหนึ่งเมื่อเธอจะจากไปเมื่อเธอยังเด็ก