แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1169

เฉินตงเยว่เป็นพ่อของเฉินเหล่ย ได้ยินเฉินตงหวาชื่นชมลูกชายของตนเองก็รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย

“เฉินเหล่ย เด็กคนนี้จิตใจชั่งยากจะหยั่งถึง บางเวลาแม้แต่ฉันที่เป็นพ่อของเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่”

เฉินกั๋วเหลียงมองมาที่เฉินเหล่ย ไม่ได้พูดอะไร แต่ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

เย่เจิ้งฉีเหลือบตามองเฉินเหล่ย จากนั้นก็หันมามองเฉินกั๋วเหลียง หัวเราะและพูดออกมาว่า “คุณเฉิน เฉินเหล่ย เด็กคนนี้สุภาพเหลือเกิน กฎเกณฑ์ของตระกูลเฉินสมคำร่ำลือ !”

เฉินกั๋วเหลียงยิ้มออกมา พูดอย่างถ่อมตัว “คุณเย่ก็ชมเกินไป !”

พูดจบ คิ้วของเฉินกั๋วเหลียงก็ขมวดแน่นกว่าเดิม ความหมายของเย่เจิ้งฉีนั้นชัดเจนในตัว เขาหวังว่าเฉินกั๋วเหลียงจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง

และเดิมทีเฉินกั๋วเหลียงก็ไม่มีความคิดที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว เนื่องจากเฉินเหล่ยเป็นคนรุ่นที่สาม หากเขายื่นมือเข้าไปช่วยเฉินจิงเย่ แบบนั้นมันก็อาจจะดูไร้เหตุผลไปหน่อย ดังนั้นเรื่องนี้คงต้องให้เฉินจิงเย่แก้ไขด้วยตัวเอง

เฉินเหล่ยมีไหวพริบในการทำสิ่งต่าง ๆ เขารู้ว่าเวลาไหนควรทำอะไร รู้จังหวะของการกระทำ ดังนั้นจึงทิ้งไว้เพียงหนึ่งประโยคและถอยกลับไป “ลุงเฉินใจกว้างเหลือเกิน หลายชายผู้นี้ขอขอบพระคุณ !”

เฉินจิงเย่พยักหน้า “ไม่เป็นไร”

เฉินเหล่ยโค้งคำนับเพื่อทำความเคารพ จากนั้นก็จากไป และก่อนจากไปก็ไม่ลืมหันไปยิ้มให้เฉินโม่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเฉินโม่ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความภูมิใจ

แม้เฉินเหล่ยไม่ได้พูดอะไร แต่รอยยิ้มนั้น ในสายตาของผู้อื่นมันคือการดูถูกโดยแท้จริง มันเหมือนกับรอยยิ้มที่ผู้ชนะมีต่อผู้พ่ายแพ้

แขนข้างหนึ่งของเฉินเหล่ยโอบไปที่เอวของเย่เฟยเออร์ เดินกลับมายังตำแหน่งของตนเองราวกับไม่มีใครอยู่รอบข้าง ดูเหมือนกำลังส่งสัญญาณยั่วยุบางอย่าง

เห็นเฉินเหล่ยเดินกลับมา พวกของเฉินควางต่างยกนิ้วชื่นชม ประจบประแจงเหมือนกระแสน้ำ

“พี่เหล่ย สุดยอดไปเลย ! ฉันไม่เคยยอมใครมาก่อน แต่ต้องมายอมให้พี่ !”