แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1184

เฉินกั๋วเหลียงเดินเข้าไปหาพวกมู่หรงเค่อ พูดคุยกับพวกเขา ตำแหน่งที่เฉินจิงเย่นั่งอยู่ ได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของห้องโถงไปแล้ว

เฉินโม่กับมู่หรงยายเอ๋อร์คุยกันอย่างมีความสุข จนสาวน้อยอย่างเฉินเข่อเอ๋อร์รู้สึกน้อยใจ

เฉินธงกับเฉินเหล่ยและคนรุ่นสามของตระกูลเฉิน สายตาที่มองเฉินโม่ เผยให้เห็นถึงความเกรงกลัว ผู้มีอิทธิพลพวกนี้มาเพราะเฉินโม่ บนตัวของเฉินโม่มีอะไรที่พวกเขาไม่รู้นะ

เฉินควางแอบกำหมัดแน่น กัดฟันจนเกิดเสียง ในใจเต็มไปด้วยความคาใจ “เฉินโม่มันมีสิทธิ์อะไร！”

เฉินเยว่เห็นท่าทางของน้องชายตัวเอง รู้ว่าเขายังไม่ตายใจ เดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆหนึ่งก้าว กระซิบข้างหูของเฉินควางอย่างจริงจัง “ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าฉันทำไมถึงได้เตือนนายอย่าไปล่วงเกินเฉินโม่ ฉันขอเตือนให้นายรีบวางมือ มิฉะนั้นผลจะร้ายแรงมาก”

เฉินควางหันหน้ามามองเฉินเยว่ แววตามีความรุนแรง แต่ไม่ในก็ห่อเหี่ยวลง “พี่ วางใจเถอะ ผมจะไม่หาเรื่องเขาอีก！”

เฉินเยว่พยักหน้า “งั้นก็ดี”

เฉินควางหันหน้าไป แววตาก็ปะทุไปด้วยความเกลียดชังอีกครั้ง “เฉินโม่ ฉันโตมาขนาดนี้ ยังไม่มีใครกล้าหยามฉันต่อหน้าคนอื่น แค้นนี้ไม่ชำระ ฉันขอไม่เป็นคน！”

เฉินเข่อซินมองมู่หรงยายเอ๋อร์ที่คุยกันอย่างสนุกสนาน ในใจว้าวุ่นมาก

“เฉินโม่ นายกำลังแก้แค้นฉันอยู่ใช่มั้ย? ฉันทอดทิ้งนาย ดังนั้นตอนนี้นายจึงใช้คนพวกนี้มาเตือนฉัน ตอนนั้นที่ทอดทิ้งนายนั้นเป็นความผิดที่ยิ่งใหญ่ใช่มั้ย?”

ตั้งแต่ต้น เฉินเข่อซินเพื่อจะเกาะตระกูลหลี่ ก็ดูแลเอาใจใส่เฉินโม่ทุกอย่าง ทำให้เฉินโม่เข้าใจว่าอยู่ในตระกูลเฉิน มีแต่เฉินเข่อซินที่ดีกับเขาที่สุด