แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1183

แต่ว่าฝีเท้าของมู่หรงเค่อ เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าของเฉินจิงเย่ก็ได้หยุดลง “โค้งคำนับแล้วกล่าว คุณเฉิน ผมมู่หรงเค่อมาสวัสดีปีใหม่คุณ！”

เฉินจิงเย่และภรรยาลุกขึ้นอย่างรีบร้อน เฉินจิงเย่เดินไปพยุงมู่หรงเค่อให้ยืนตัวตรง “คุณมู่หรง ทำแบบนี้ไม่ได้ รีบขึ้นมาเถอะ！”

มู่หรงเค่อหันหน้ามา มองเฉินจิงเย่แล้วกล่าว “คุณท่านเฉิน คุณเฉินนั้นมีบุญคุณอันใหญ่หลวงต่อตระกูลมู่หรงของผม อยากว่าแค่ไหว้เลย ต่อให้ตระกูลมู่หรงมาทั้งตระกูล คุณเฉินก็คู่ครว！”

เฉินจิงเย่อึ้งไปเลย มองมู่หรงเค่ออย่างสงสัย “คุณมู่หรง เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าไงนะ?”

มู่หรงเค่อมองเฉินจิงเย่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เหมือนจะเข้าใจ กล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “คุณท่านเฉิน！”

เฉินจิงเย่มองมู่หรงเค่ออย่างเหลือเชื่อ “คุณเรียกผมว่าคุณท่านเฉิน งั้นคุณเฉินที่คุณเรียก……..”

สายตาของเฉินจิงเย่ มองไปยังเฉินโม่ที่อยู่ด้านหลังอย่างสหยดสยอง

เฉินตงหวาและคนอื่นๆ ก็มองเฉินโม่อย่างสหยดสยอง

เฉินกั๋วเหลียงและคนอื่นๆ ก็มองเฉินโม่อย่างสหยดสยอง

สายตาของทุกคนในตระกูลเฉิน ต่างมองเฉินโม่อย่างสหยดสยอง

มู่หรงเค่อพยักหน้า กล่าวอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว คุณเฉินก็คือลูกชายของคุณ！”

เฉินโม่มองเฉินจิงเย่ ใบหน้ามีรอยยิ้มจางๆ เกาหัวอย่างเขินอาย “พ่อครับ เรื่องบางเรื่องผมจะบอกพ่อในภายหลัง”

เฉินจิงเย่ที่ใบหน้าเดี๋ยวแดง เดี๋ยวเขียว ในใจว้าวุ่น มีคำพูดเป็นหมื่นคำที่อยากจะถามเฉินโม่ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มถามยังไง

สุดท้าย ความสงสัยทั้งหมดได้กลายเป็นคำพูดประโยชน์หนึ่ง “เด็กน้อย ยังไม่รีบลุกขึ้น!”

เฉินโม่ยิ้มอย่างอายๆ ลุกขึ้นมองไปยังมู่หรงเค่อและคนอื่นๆ “ขึ้นมาเถอะ พวกคุณมีน้ำใจแล้ว!”