แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 121

เฉินโม่ค่อยๆ เดินเข้ามาทีละก้าว ราวกับเป็นยมบาล แต่ละฝีก้าวเหมือนกำลังเดินเข้ามาเหยียบบนหัวใจของหลินเทียนหยา

หลินเทียนหยาก็ปอดแหกจนตกใจกลัว คุกเข่าลงพื้น โคกหัวพูดขอร้องว่า "พี่ครับ ผมผิดไปแล้ว ผมมีตาแต่ไร้แวว พี่ปล่อยผมไปเถอะครับ ตระกูลหลินของผมจะตอบแทนพี่อย่างงามเลย!"

เฉินโม่พูดนิ่งๆ "สายไปแล้ว!"

เดินมาตรงหน้าหลินเทียนหยา แล้วก็เหยียบลงไปที่บนหัวเข่าของหลินเทียนหยา!

แคร่ก!

เสียงกระดูกแตกดังขึ้นมา!

หลินเทียนหยาร้องเสียงโอดโอย "เฮือก!"

แคร่ก!

เฉินโม่ไม่ไว้หน้า เหยียบลงไปอีกครั้ง จนทำให้ขาของหลินเทียนหยาหักไปอีกข้างหนึ่ง

หลินเทียนหยาไม่มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้ เป็นแค่คนธรรมดาๆ รับความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว เลยตะโกนร้องด้วยความโกรธแค้นออกมาว่า "ไอ้ลูกนอกคอก ตระกูลหลินของกู ไม่ปล่อยมึงไว้แน่!"

พูดจบ หลินเทียนหยาก็สลบพลิกหัวไปข้างๆ

เฉินโม่ไม่มองเขาแม้แต่หางตา แล้วก็หันตัวไปคุยกับเอียนชิงเฉิงที่กำลังตกใจอย่างไม่ได้สติว่า "ไปกันเถอะ!"

พอกลับมาในหมู่บ้านในเมือง เฉินโม่ก็หาเจ้าของบ้านเช่า แล้วเช่าห้องให้กับเฉินซงจื่อและเอียนชิงเฉิงคนละห้องใกล้ๆ กับตนเอง