แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1219

“เดี๋ยวก่อน ผมจะอยู่คนเดียว” เฉินโม่กล่าวทันที

จางเจิ้นกล่าวเยาะเย้ยเป็นคนแรก “นายอยากตายเหรอ! สัตว์ประหลาดไม่รู้ว่านายเป็นใครหรอก? และมันไม่มีน้ำใจไมตรีด้วย!”

เฟิงเหมียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “น้องเฉินโม่ ฉันรู้ว่านายยังอายุน้อย แต่อยู่ที่นี่นายอย่าโอ้อวดเด็ดขาด เพราะจะตายได้!”

เซี่ยไห่หลงเกลี้ยกล่อมว่า “ถูกต้อง เฉินโม่ นายอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเหลยจ้านเถอะ!”

เหลยจ้านหัวเราะและกล่าวว่า “รองหัวหน้าเฉิน นายคงไม่รังเกียจพวกเราใช่ไหม?”

จีอู๋หยากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินโม่ เมื่อสักครู่การที่ไม่ให้นายเข้าร่วมการต่อสู้ เป็นเพราะนายเข้าร่วมสงครามห้าประเทศเป็นครั้งแรก ให้นายสังเกตการณ์ก่อน หากเป็นเพราะเรื่องนี้แล้วทำให้นายโกรธ ผมขอโทษนาย แต่นายอย่าใช้อารมณ์เด็ดขาด”

ถึงแม้ว่าคนเหล่านี้จะต่อต้านเฉินโม่มาโดยตลอด แต่ช่วงเวลาวิกฤต พวกเขายังคงหวังว่าเฉินโม่จะไม่เป็นไร แม้แต่จางเจิ้นก็ยังพยายามเกลี้ยกล่อมเขา

บางทีนี่อาจเป็นวิสัยทัศน์ที่พิเศษของทหาร เมื่อเผชิญกับความผิดพลาดใหญ่หรือผลประโยชน์ของส่วนรวมแล้ว พวกเขาเลือกที่จะละทิ้งอคติของตนเอง

เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมไม่เอาชีวิตของตนเองไปล้อเล่นหรอก ทุกคนวางใจเถอะ ผมมีขอบเขต”

เมื่อเห็นว่าเฉินโม่ไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อม จีอู๋หยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ในเมื่อเฉินโม่มั่นใจว่าอยู่คนเดียวได้ งั้นพวกเราแบ่งเป็นสี่กลุ่ม และมุ่งหน้าไปสี่ทิศทาง”

หลังจากพวกเขาแยกย้ายกันแล้ว เฉินโม่เริ่มเดินไปทางตะวันออกตามลำพัง

และระหว่างทาง เฉินโม่ฆ่าสัตว์ประหลาดไปหลายตัว ได้แกนอสูรหลายชิ้น อย่างไรก็ตาม เฉินโม่ไม่ได้คีย์ตัวเลขลงไปในเครื่องนับจำนวนทันที แต่โยนมันเข้าไปในแหวนเก็บของ

เดินทางต่อ จนกระทั่งหินกำหนดตำแหน่งที่อยู่บนร่างกายของเฉินโม่ ไม่สามารถรับรู้ตำแหน่งของพวกเขา เฉินโม่ถึงได้เดินช้าลง