แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1258

ถึงแม้เฉินโม่และหนานกงหยู่จะช้าลง แต่พลังของการโจมตีแต่ละครั้งกลับแข็งแกร่งขึ้น

ปัง!

พวกเขาสองคนปล่อยหมัดปะทะกันกลางอากาศอีกครั้ง แล้วผละออกจากกัน

ทั้งสองคนไม่เลือกที่จะโจมตีต่อ แต่หยุดและมองหน้าอีกฝ่าย

หนานกงหยู่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เฉินไต้ซือ ฉันอยากรู้ว่าแกมาจากไหนกันแน่? เคล็ดวิชาของแกไม่ได้อยู่ในสายใดของโลกฝึกบู๊ของหัวเซี่ย! ยิ่งไปกว่านั้น แกยังอายุน้อยมาก ก็มีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ สำหรับในโลกฝึกบู๊นี้ มันไม่สมเหตุสมผลเลย!”

“หรือว่าแกไม่ใช่นักบู๊?” เมื่อหนานกงหยู่กล่าวถึงตอนสุดท้าย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

เฉินโม่กล่าวเบา ๆ “ฉันจะมาจากไหนมันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือถ้าแกมีพลังแค่นี้ วันนี้แกจะต้องตาย!”

หนานกงหยู่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ แกจองหองจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่แกกล้าฆ่าแม้แต่สมาชิกของตระกูลหนานกง!”

“ถ้าแกคิดว่าพลังของแดนเทพมีเพียงแค่นี้ แกคิดผิดอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าฉันยังบรรลุไม่ถึงแดนเทพทั้งหมด แต่ก็ยังเป็นแดนเทพ! มันไม่ใช่สิ่งที่มดอย่างแก จะสามารถเข้าใจได้!”

เฉินโม่หัวเราะเยาะ “ฉันกลายเป็นมดแทนแล้วเหรอ?”

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ให้ฉันได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของแก! แต่มันสายไปแล้ว แล้วอย่ามาหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก!”

หนานกงหยู่ตะโกนทันที “กำเริบเสิบสาน!”

“ยอมรับความตายเถอะ!”

หนานกงหยู่กระโดดขึ้น ชี้เหมือนกระบี่ และชี้เฉียงขึ้นไปที่ท้องฟ้า

“ฉันจะแสดงให้แกเห็นการเปลี่ยนแปลงจาก‘ปริมาณ’ เป็น ‘คุณภาพ’!”

ทันใดนั้น พลังชาตะในฟ้าดินที่อยู่รอบ ๆ หนานกงหยู่เกิดความปั่นป่วน เฉินโม่สามารถรับรู้ได้ถึงพลังชาตะในฟ้าดิน ที่รวมตัวกันอยู่บนร่างกายของหนานกงหยู่

แสงสีทองเจิดจ้าปรากฏอยู่บนมือของหนานกงหยู่ และเปล่งประกายเจิดจ้าภายใต้แสงอาทิตย์

เหล่านักบู๊ที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังชาตะในฟ้าดิน และมองแสงสีทองเจิดจ้าที่อยู่ในมือของหนานกงหยู่ ด้วยความรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน

ถึงแม้ว่าหลี่ซู่เฟินจะเป็นผู้หญิงแกร่ง แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นแม่คนหนึ่ง ตอนนี้เธอกังวลจนสับสนวุ่นวาย

เฉินจิงเย่ตบมือเธอเบา ๆ และกล่าวปลอบโยน “วางใจเถอะ เสี่ยวโม่จะต้องสามารถเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน!”

เฉินควางที่คุกเข่าอยู่บนพื้น มองหนานกงหยู่ที่อยู่บนท้องฟ้าราวกับดวงอาทิตย์ที่แผดเผา กล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย “เฉินโม่ แกต้องตายแน่นอน แกต้องตายแน่นอน!”

หนานกงหยู่ลอยอยู่กลางอากาศ เหมือนเทพและเหมือนปีศาจ เงยหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “มด ฉันจะให้แกได้เห็นพลังที่แท้จริงของฉัน!”

“วิชาแสงอาทิตย์ร้อนแผดเผา！”

เสียงคำรามดังสนั่น หนานกงหยู่ชี้ไปที่เฉินโม่ แล้วดวงอาทิตย์เจิดจ้าบนท้องฟ้าก็พุ่งไปที่เฉินโม่

“โอ๊ย!”

เฉินเข่อเอ๋อร์ทนไม่ได้ที่จะมองตรง ๆ เธอตกใจจนหลับตา กำหมัดแน่นและแอบอธิษฐานให้เฉินโม่ “พี่เฉินโม่ พี่ต้องชนะ!”

พลังที่ทรงพลังทำให้เกิดลมกระโชกแรง พัดจนชายเสื้อของเฉินโม่โบกสะบัด และผมของเขาก็โบกสะบัดเช่นกัน แต่เฉินโม่ไม่ขยับแม้แต่น้อย ยืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบ ๆ ราวกับมนุษย์ยักษ์ที่เผชิญกับพายุฝนตามลำพัง