แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1262

เฉินกั๋วเหลียงหลับตาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายสั่นสะท้าน แต่เขาในฐานะผู้นำตระกูลเฉิน เขาไม่สามารถแสดงด้านที่ขี้ขลาดออกมาได้ เขาพยายามระงับความเศร้าโศก

เฉินตงหวาและคนอื่น ๆ ต่างรู้สึกตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าการต่อสู้จะพลิกผันเร็วเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่เฉินโม่ได้เปรียบกว่า แต่เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที เฉินโม่ก็ถูกฆ่าตาย?

เมื่อสักครู่พวกเขาหน้าด้านไปประจบเฉินจิงเย่และคนอื่น ๆ หรือว่าตอนนี้พวกเขาจะต้องไปประจบหนานกงหยู่อีก?

แม้แต่คนที่ชอบประจบสอพลออย่างพวกเขา ก็ทนการทรมานแบบนี้ไม่ได้ เพราะตอนนี้มีคนเฝ้ามองอยู่รอบ ๆ มากมาย ถ้าเรื่องนี้มันแพร่กระจายออกไป ต่อไปพวกเขาจะไม่มีแม้แต่พื้นฐานของความเป็นคน

หนานกงหยู่กวาดมองสมาชิกของตระกูลเฉินอย่างช้า ๆ

เฉินตงหวาและคนอื่น ๆ ตกใจจนขาสั่น โดยเฉพาะเมื่อสักครู่คนที่ต้องการเอาใจตระกูลเฉิน แล้วดุด่าหนานกงหยู่ และมีคนสองคนที่ความอดทนทางจิตใจต่ำ พวกเขาสองคนหมดสติทันที

หนานกงหยู่กล่าวด้วยความเหยียดหยาม “ตุ่นและมด (หมายถึงบุคคลที่มีกำลังน้อยและมีฐานะต่ำ)!”

เฉินตงหวาและคนอื่น ๆ หน้าแดง สายตาที่หนานกงหยู่มองพวกเขา แม้แต่คนที่หน้าด้าน ก็ยังรู้สึกอับอาย เพราะมันเป็นการเพิกเฉยอย่างสิ้นเชิง เหมือนกับยักษ์ที่มองฝูงมด เฉินตงหวาและคนอื่น ๆ ก็คือมดเหล่านั้น

“คุกเข่าก้มกราบ มิเช่นนั้น ตาย!” หนานกงหยู่ไม่อยากจะมองสมาชิกตระกูลเฉินเสียด้วยซ้ำ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไร้อารมณ์ ดังสะท้อนอยู่บนท้องฟ้า

เฉินตงหวาและคนอื่น ๆ มองหน้ากัน และมองเห็นความจำใจในดวงตาของกันและกัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อสักครู่พวกเขาคุกเข่าไปแล้วครั้งหนึ่ง มีครั้งแรก ครั้งที่สองมันก็ง่ายขึ้น

ชั่วพริบตา เหลือเพียงเฉินกั๋วเหลียงและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่ยืนอยู่ที่เดิมอีกครั้ง

รอยยิ้มที่สิ้นหวังปรากฏอยู่บนใบหน้าของเฉินกั๋วเหลียง เขามองหนานกงหยู่ที่อยู่กลางอากาศ และกล่าวเบา ๆ ว่า “จะฆ่าจะแกง ก็ตามสบาย แต่ถ้าคุณต้องการให้ผมคุกเข่า เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”

หนานกงหยู่ตะคอกอย่างเย็นชา “เมื่อก่อนไม่ฆ่าแก เพราะแกยังมีประโยชน์ ตอนนี้เฉินไต้ซือตายไปแล้ว แกก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ในเมื่อแกอยากตายขนาดนี้ ถ้าเช่นนั้น ฉันก็จะทำให้แกสมปรารถนา!”

“ไม่! ปล่อยพ่อผม ผมเต็มใจตายแทนเขา!” เฉินจิงเย่ตะโกนเสียงดัง