แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1275

เฉินโม่มองสวีจื่อหาว และรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

ถานชิวเซิงหัวเราะและกล่าวว่า “เป็นไง นึกไม่ถึงว่าเธอจะกลับมาใช่ไหม?”

เฉินโม่ยิ้มอย่างทันที มองพวกเขาสองคนแล้วกล่าวว่า “กลับมา แต่แล้วไงล่ะ? ต้นหลิวไม่อยู่ ต้นปอปลาร์เหี่ยวเฉา มันไม่ใช่วันเก่าอีกต่อไปแล้ว!”

“จุ๊ ๆ ๆ ทำไมฉันถึงได้กลิ่นเปรี้ยว!” ถานชิวเซิงพูดด้วยความโอเวอร์

ส่วนสวีจื่อหาวก็ให้ความร่วมมือ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า “เปรี้ยว เปรี้ยวจริง ๆ เปรี้ยวจนฉันเสียวฟัน!”

เฉินโม่มองเพื่อนสองคนนี้ด้วยสายตาดุดัน และกล่าวว่า “พวกนายสองคนไม่ต้องมาพูดจาประชดฉันอีก บอกมาสิว่าการที่พวกนายมาหาฉันนั้นคิดจะทำอะไร?”

ถานชิวเซิงหัวเราะและกล่าวว่า “แล้วยังจะสามารถทำอะไรได้อีก? หลังจากหูหยางหยู่กลับมา ถามหานายเป็นคนแรก และแน่นอนว่าการที่พวกเรามาที่นี่ ก็เพื่อที่จะพานายไปหาเธอ เพื่อเอาความดีความชอบไง!”

“มันเป็นเรื่องสมัยเด็ก จะพูดถึงอีกทำไม” ความคิดถึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินโม่

สาวสวยดวงตาสดใส สวมชุดนักเรียนสีน้ำเงินขาว หลังจากเวลาผ่านไปนาน ภาพของเธอก็ปรากฏอยู่ในสมองของเฉินโม่อีกครั้ง

แต่กล่าวตามตรง ระหว่างเฉินโม่และหูหยางหยู่นั้นไม่มีอะไรจริง ๆ หากยืนกรานที่จะกำหนดความสัมพันธ์ในอดีตระหว่างพวกเขา อย่างมากที่สุด อาจถือได้ว่าเป็นความรู้สึกที่คลุมเครือระหว่างผู้ชายและผู้หญิง ตอนที่เพิ่งเข้าสู่วัยรุ่น

วันเก่า ๆ เป็นภาพที่สวยงาม เช่นเดียวกับหนุ่มสาวที่ไร้เดียงสา!

ความรู้สึกนี้ที่แทบจะเรียกว่าความรักไม่ได้ แต่เป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือน และเป็นความทรงจำที่ชัดเจนที่สุด

“เธอกลับมาทำไม?” เฉินโม่ถาม

ถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวยิ้มด้วยความชั่วร้าย “ฮ่า ๆ คนบางคนที่ภายนอกจริงจัง แต่ตอนนี้เปิดเผยความลับออกมาแล้ว!”

ขณะที่กำลังเดินออกมาจากบ้านเฉินโม่ ถานชิวเซิงยังคงขยิบตาให้เฉินโม่ แล้วเฉินโม่ก็โบกกำปั้นใส่เขา ถานชิวเซิงหัวเราะแล้วเดินจากไป

หลังจากพวกเขาสองคนจากไปแล้ว เฉินโม่ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่เมื่อนึกถึงหูหยางหยู่แล้ว มีความคิดถึงอยู่ในดวงตาของเฉินโม่

มีคนบอกว่าวัยหนุ่มสาว ก็คือในอนาคตเมื่อมองย้อนกลับไป เรื่องราวที่เคยทำนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องตลก

แต่มันเป็นเรื่องตลกที่ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงมัน เป็นความทรงจำที่ฝังลึกที่สุด ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน แต่ก็ยากที่จะลืมเลือน

ทุกครั้งที่คิดถึงมัน ยังพูดกับตนเองว่า ตอนนั้นตนเองโง่จริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขากลับไปที่จุดเดิม บางทีเขาอาจจะทำแบบนั้นโดยไม่ลังเล

หูหยางหยู่และเฉินโม่พบกันท่ามกลางสายฝน ตอนนั้น ต้นหลิวพลิ้วไหว ทิวทัศน์ในฤดูใบไม้ผลิสวยงาม เธอล้มอยู่บนพื้น ชุดนักเรียนสีขาวของเธอเปื้อนน้ำโคลน