แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1276

เพียงแต่ ตอนนั้นเฉินโม่เป็นเพลย์บอย เขาเห็นหญิงสาวล้มอยู่บนพื้น เฉินโม่ไม่เพียงไม่เห็นอกเห็นใจเธอ แต่กลับขับจักรยานผ่าน เขาผิวปากและทำให้น้ำโคลนสาดกระเด็น จนทำให้เสื้อสีขาวของเธอเปื้อนน้ำโคลนมากยิ่งขึ้น

หญิงสาวไม่ได้โกรธ เธอลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ เธอไม่ด่าแช่ง และไม่พูดอะไร กระทั่งไม่โกรธด้วยซ้ำ เพียงแค่มองเฉินโม่ด้วยสายตาที่น่าสงสารเท่านั้น

เพราะการจ้องมองแบบนั้น ทำให้เธอเดินเข้ามาอยู่ในใจของเฉินโม่

เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย แววตาเฉยเมย ราวกับนางฟ้าที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก มองเด็กหนุ่มที่รอการช่วยเหลือ ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ราวกับภาพวาด

เฉินโม่มองภาพนี้ด้วยความตกตะลึง

นับตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นไป สายใยบางอย่างในหัวใจของเด็กหนุ่มที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ถูกปลุกตื่นแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นไม่รู้ว่าความชอบคืออะไร ความรักคืออะไร ช่วงเวลาไร้เดียงสานั้น แค่อยากคุยและอยากเห็นรอยยิ้มของเธอเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกอื่นใด

หากความปรารถนานี้เป็นจริง บางทีมันอาจจะไม่ทิ้งความประทับใจที่ลึกซึ้งไว้ในใจของเฉินโม่ เพราะเมื่อเขาเติบโตขึ้นตามกาลเวลา เขาจะถือว่าการรู้จักกันในตอนนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของวัยรุ่น

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้มันกลับตรงกันข้าม ตอนที่ความปรารถนาแรงกล้าที่สุด แต่กลับจบลงอย่างที่ไม่คาดคิด

หลังจากเรียนมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งแล้ว หูหยางหยู่ก็จากไป

ไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน

เรื่องราวหยุดอยู่ตรงช่วงเวลาที่มีความปรารถนาแรงกล้าที่สุด ดังนั้นทำให้เขารู้สึกเสียใจอย่างลึกซึ้งเช่นกัน ลึกซึ้งจนเกิดใหม่แล้วก็ยากที่จะลืมเลือนได้

และนี่ก็คือเรื่องราวของเฉินโม่และหูหยางหยู่

วันรุ่งขึ้น ถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวขับรถมารับเฉินโม่ แล้วเดินทางไปที่โรงแรมด้วยกัน

ระหว่างทาง เฉินโม่ถามว่า “คราวนี้หูหยางหยู่เชิญใครมาบ้าง?”

ถานชิวเซิงกล่าวว่า “ในเมื่อเธอมาอำลา เดาว่าเธอน่าจะเชิญเพื่อนร่วมชั้นมาทุกคน เมื่อถึงเวลานั้น จะต้องมีคนที่นายไม่ชอบมาด้วยอย่างแน่นอน นายต้องอดกลั้นเอาไว้ อย่าทำให้งานเลี้ยงอำลาของหูหยางหยู่พังล่ะ”

เฉินโม่กลอกตาใส่เขา “สำหรับนายแล้ว ฉันเป็นคนหุนหันพลันแล่นขนาดนั้นเชียวเหรอ?”